4 jaar geleden begonnen we zo, 1 keer in de maand of 2 maanden 10 minuutjes "rijden" en verder speelde ze veel op/onder/om hem en maakten we ritjes met de wagen...
1.

Nog niets aan de hand, alles relax en mijn bloeddruk redelijk normaal (behalve als ze in een onbewaakt ogenblik weer eens tussen zijn benen doorkroop...prachtige tunneltjes namelijk...

Tegenwoordig is madam echter 7 en na een hele poos niet gereden te hebben (het afgelopen jaar misschien 5 keer) omdat ze liever aangespannen wilde rijden, zijn wij, zoals jullie weten, van stal verhuisd en is ze weer helemaal enthousiast omdat het dochtertje van de pensioneigenaren een zeer fanatieke amazone is en dat...ehm....motiveert..
2. In stap, niks aan de hand....mijn bloeddruk normaal, misschien zelfs laag met zo'n lekker zonnetje erbij


3.

4. Ook draf kan ik zenuw-technisch prima verwerken

5.

6.

7.

8. Dan begint de ellende en instrueren de dames mij tot het bouwen van een hindernis...

9. Ik leg braaf een kruisje neer en tijdens het neerzetten, merk ik dat mijn hart sneller begint te kloppen en de bloeddruk lichtjes toeneemt...

10.

11. En dan....dan zie ik DIT gezicht...en DIT gezicht vertelt mij altijd dat er zich tussen de oren iets van de volgende strekking afspeelt "ik wil iets waarvan ik weet dat mama het niet gaat willen, dus hoe overtuig ik haar"


12. Er ontstaat een kleine discussie waarbij madame vindt dat zij nu AL 7 is en dus recht heeft op een hogere hindernis en niet een baby-kruisje. Mijn tegenwerpingen dat ze nog nooit les heeft gehad en dat ik het hoog genoeg vind worden simpelweg van tafel geveegd met een "wil je dan dat ik het nooit kan leren?"

13. Het moge duidelijk zijn wie de discussie gewonnen heeft.....(ik ben zwak, ik weet het...)

14. Blij!

15. Zij helemaal gelukkig, mijn bloeddruk onmeetbaar en mijn hart klopt ergens tussen mijn oren...

Ik besef nu dat dit het puntje van de ijsberg is en dat het gedaan is met de relaxte boswandelritjes aan een halstertouw...hoe ga ik dit overleven??? HEEEEELP!