Verdrietig

[nadinefjorden]

Omdat ik mijn yara zo enorm mis ineens.... Help




De eerste week of eigenlijk 2 weken had ik een soort roes en rust gevoel, ik was zo opgelucht dat alle ellende voorbij was en voelde me intens rustig
Ik weet dat ik de beste beslissing ooit gemaakt heb voor yara alleen zie ik nu elke ochtend weer dat beeld dat ik naar haar laatste rustplaats liep samen met haar, dat ze de spuit kreeg en dat ik bij haar lag.

Ik mis haar nu nog veel meer dan ooit en dacht eigenlijk dat het verdriet wel zou minderen maar eerlijk gezegd moet ik elke dag huilen omdat t echte besef er nu is dat ze er gewoon echt niet meer is en ook nooit meer terugkomt.

Vorige week had ik zo een slechte week, ik droomde zelfs dat iemand haar had verplaatst 4 uur rijden met de auto en toen ik er eindelijk was nadat ik huilend gesmeekt had of ze me wilde brengen was ze heel dichtbij alleen ik kon haar neus niet aanraken, ik merkte dat ik wakker werd en BOEM oh ja ze is er niet meer

Ik hoop dat ik binnenkort mijn zinnen kan zetten met een nieuw paardje ik denk zelf dat dit wel gaat helpen,, nu loop ik echt met mijn ziel onder mijn arm en dwalen mijn gedachtes de hele dag naar yara.

Ik vind haar zo bijzonder en probeer misschien te krampachtig haar in mijn gedachte in leven te houden, t liefst schreeuw ik het van de daken dat MIJN yara de beste is, de mooiste en dat niemand haar mag vergeten.
Mijn huiskamer muur en slaapkamer muur overal hangt yara, niemand mag haar vergeten
Ik zit nu zelfs thuis op de bank omdat ik helemaal vol stress zit, mijn hele lijf doet zeer en heb erge pijn op de borst bij het ademhalen dus zit nu verplicht rustig aan te doen

zo dit moest ik even kwijt,

[Jankeke]

Och, meisje toch. Wat beleef je dat toch intens. Niets is zo erg als het laten gaan van je beste maatje. Maar je hebt het gedaan omdat je van haar hield. En houden van is loslaten. Maar loslaten doet zo'n pijn.
In je droom is ze heel dicht bij je geweest. Ik denk om te zeggen dat het haar nu goed gaat en dat zij ook van je hield. Sterkte meid......

[nadinefjorden]

Ik vind het zo raar dat het verdriet nu ineens zo intens is

zelfs mijn hondje is van slag, (denk omdat ie wel weet dat ik erg verdrietig ben)

De eerste nacht zonder yara werd ik snachts wakker en zag in mijn hondje yaras oog, heel bizar
ik weet ook heel goed dat ze zo enorm dichtbji is

[Jankeke]

Dat je verdriet nu zo intens is is niet raar. Je geeft het namelijk nu de ruimte. Dat is dapper van je. Verdriet toelaten is moeilijk en eng.
Daarbij was je de eerste weken gewoon in een soort van shock. Je verstand was je toen de baas. Je wist verstandelijk dat wat je besloten had het beste was voor Yara. Je hebt toentertijd je hart even gesloten. Dat doe je uit zelfbehoud. Maar nu kan je hart weer open en komt je gevoel weer naar boven en dat is goed. Laat het maar komen. Zo laat je los, hoeveel pijn het ook doet. Dapper hoor!

[Suus]

Tja, helaas moet je hier doorheen, hoe zwaar ook. Je hebt de juiste beslissing genomen, omdat je zo veel om haar geeft en haar geen pijn meer wilde laten hebben. Dat is heel sterk, maar nu stort je in, heel normaal. Ik kan je alleen maar sterkte wensen, ga lekker met je hondje naar buiten, die voelt zeker jouw verdriet en wil jou helpen. Zo zijn dieren....

[truus1970]

ik leef zo met je mee. de grootste schok is geweest. Nu je weer een betje tot rust komt, komt het verdriet nog harder binnen. Heel heel veel sterkte en kracht toegewenst

[Bella]

Altijd even zwaar zulke momenten....vergeten doe je het nooit, slijten doet het wel, vooral als er straks weer een nieuwe fjordenliefde je leven binnen wandelt, die je ook weer laat genieten. Maar voor nu sterkte meid en soms gewoon lekker even je laten gaan in je verdriet, lucht op!

[Charret]

Ik kan me alleen indenken hoe verdrietig je zult zijn. En daar word ik al verdrietig van. Dus dit gevoel keer 10000000000 of iets moet jij voelen.
Je moet je verdriet in ieder geval niet inhouden. Het is echt geen schande dat je gewoon even niet/minder functioneert.

[Viv]

Geeft niks, dit is heel normaal. Nu komt inderdaad het besef pas. En straks met een ander paardje zal dat besef nogmaals terugkomen en zul je terug gaan denken aan de dingen die je met Yaar hebt beleefd. Ook dat is heel normaal. Dat moment van echt afsluiten ligt nog heel ver weg en zal heftig zijn. Beleef je emoties zoals ze komen, hoef je je niet voor te schamen en pen ze gewoon lekker op hier. Dikke knuf!

[Dennis]

Geef je emoties en gevoelens de ruimte, het is heel normaal dat je er pijn en verdriet om hebt. En gewoon hier lekker van je afschrijven als je je kl*te voelt

[Anita]

Hier kijkt niemand op van je verdriet. De mensen die hetzelfde hebben meegemaakt als jij nu zijn door dezelfde diepe dalen gegaan en begrijpen wat je voelt. Het hoort er nou éénmaal bij en het is ook goed dat je het toelaat. Schaam je er niet voor.
Ook na heel veel jaren kan het soms ineens nog weer eens moeilijk zijn. Van de week vertelde ik iemand over de dood van Rianne in de zomer van 2002. Ik had het even erg moeilijk en kon mijn tranen nog net inhouden.

[Fran]

Ik snap je verdriet heel goed, toen mij Oma heel erg ziek werd en kort erna overleed had ik het zelfde als dat jij nu hebt.
Mijn Oma had een liedje uitgezocht voor ons allemaal, van Cloussau, passie. Met daarin een stukje wat echt zo is.
En nu is dat nog niet te geloven maar het is gewoon zo. Ik wens je heel erg veel sterkte, het verdriet wordt echt minder maar blijft altijd en dat is helemaal niet erg.

Droog je tranen ook al heb je veel verdriet
Je kan treuren net als ik maar 't helpt ons niet
Droog je tranen ook al heb je veel verdriet
Het leven gaat door, je begint weer van voor
Er ligt vast wel iets moois in 't verschiet

[esmir]

Ik moetst even slikken toe ik het las,
En ik herken mezelf er zo in.. Op het moment dat mijn Cristel dood ging, was ik heel nuchter, ik wilde het beste voor haar, maar nu, een half jaar later, huil ik nog om haar.. Je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt.. maar dat maakte het voor mij, dat ik al die mooie herinneringen aan haar, nog iedere dag met een glimlach, en soms nogsteeds met een traan, herbeleef.. Ik droom nog heel vaak, dat ze er gewoon is, dat we zoals vroeger, met zn drieen in de zon in het gras lagen.. En iedere keer als ik wakker wordt en me besef dat ze er niet meer is, is een klap in mn gezicht.. Maar ik weet wel, dat ik degene was die 15 jaar van haar heeft mogen genieten. En dat neemt niemand mij ooit af..

Ik kan me voorstellen dat je emotie het nu wint van je gedachte, en dat is logisch, en dat is ook goed denk ik.. je hebt zoveel van haar gehouden, dat kan je niet in een week verwerken.. Geef het de tijd..
Ik wens je nogmaals heel veel sterkte toe, met het verlies van jouw mooie meisje

[Dreeke]

Zoals ik in mn PB al zei, het heeft tijd nodig, zo iets verwerk je niet "even" daar gaan maanden overheen.
Krop je verdriet ook niet op want eens komt het er uit. Het is allemaal ook nog zo vers, gun je zelf de tijd om te rouwen en stop het niet weg.
Verder sluit ik me aan bij Anita dr post, ik heb ook zo mn momenten dat er een traantje tevoorschijn komt bij de gedachte aan Vinga of het zien van foto's
en dat is ook alweer 3 jaar geleden.

Dikke knuf.

[nadinefjorden]

Ik weet zeker dat ik samen met een nieuwe fjordenvriendin een heleboel leuke dingen ga beleven,

Soms denk ik weleens tja begin ik weer met mijn gezeur over een paard
Maar dit paard was mijn hele leven
ik heb absoluut geen spijt van mijn beslissing maar soms denk ik had ik maar een grote wei
ik wilde nog zo veel met haar doen want het ging de laatste maanden zo enorm goed, dan zat ik te kijken naar de les met fieke en oh wat was ik trots, het was echt een fordenjasje maar binnenin zoveel meer
kon ik maar aan haar vragen wat zei er allemaal van vind

kijk er wel heel erg naar uit om aan iets nieuws te beginnen, daar en ik wel echt aan toe

[Ziggy]

hier zal niemand zeggen "daar komt zij weer met haar paard", omdat wij allemaal weten hoe het is om zo intens van je paard te houden en te genieten, schrijf het hier van je af meis, niemand zal je dat hier op FW kwalijk nemen.

Heel veel sterkte met alles

[roos]

IK denk dat Liefde is loslaten en laten gaan wel heel erg van toepassing is op jullie. Je hebt het best voor Yara gedaan wat je kon doen.

Sterkte!

[foss]

Afscheid nemen is moeilijk op het moment dat het zover is ben je heel sterk, daarna leef je in een roes en dan komt het moment dat je haar gaat missen en dat doet pijn.
Het gevoel op de borst ken ik, toen ik in december Jack heb moeten laten gaan heb ik hetzelfde gehad doen rustig aan en probeer het en plaatsje te geven.

Yara kan pas verder gaan als jij haat kan los laten en dat is heel moeilijk en de herrinneringen en de liefde zal altijd blijven een ander paard kan dit niet vervangen maar wel verzachten.
Heel veel sterkte ik voel met je mee.

[Tanja]

Dat zijn begrijpelijke gedachten,zoiets heeft tijd nodig en die tijd bepaal jij.
En als er over wil schrijven of wil vertellen is dat juist goed!
Heel veel sterkte!

[Carolinef]

wat fijn dat je het wel hier met ons deelt en er niet alleen mee blijft tobben, geef het tijd, en kans, verdriet zal er altijd blijven, alleen slijten de scherpe randjes na verloop van tijd iets meer xxx