Jullie kennen haar niet, maar wie haar ontmoette, verpachtte zijn hart onmiddellijk aan haar. Ik maakte met haar mijn eerste lespasjes na twee jaar zonder les en kon haar zelfs niet laten draaien. Een halfjaar later konden we alles aan! Geen bospad te steil, geen plas te diep. Buiten kon het haar niet snel genoeg gaan. Toen ik zelf les begon te geven, kwam ze regelmatig een aai over haar bolletje of een klontje suiker halen, tot groot ongenoegen van de mensen die haar bereden. Ook op de wei kwam ze me altijd even enthousiast begroeten. Altijd in een opperbest humeur, altijd die vriendelijke blik...
En nu opeens is ze er niet meer... Zal die derde box van links leeg blijven... Zal haar vrolijke gehinnik niet meer over de koer schallen... Zullen mijn zakken niet meer geplunderd worden... Zullen de buitenritjes altijd anders zijn... Van gisteren op vandaag... Niemand wist het... Dat er melanomen onder je vachtje sluimerden.
Klein van gestalte, maar met een groot hart. Een paard met een gouden randje, zoals je er niet veel in je leven ontmoet. Kleine lieve Moya.. Bedankt voor al die fijne jaren!
wat een mooie foto
