Op 16 augustus 1997 werd ons eerste nest Duitse Herders geboren. Vader van dit nest was de Duitse reu Dando vom Baaker Tal en moeder was onze Ursa vom Haus Lacherom. Eén van de pups uit dit nest was Ayleen. Al heel snel was het ons duidelijk dat zij bij ons moest blijven en dat gebeurde.
Uiteindelijk hebben we bijna 13 jaar van haar kunnen en mogen genieten. Ze heeft ons veel plezier gebracht in al die jaren en we hebben vele fijne momenten met haar beleefd.
In 1998 liepen we met haar een clubmatch in Schoonebeek (Drenthe) waar ze tot onze grote blijdschap eerste werd in de jeugdklasse teven. Een clubmatch is te vergelijken met een keuring van de Fjorden.
Ook heeft ze dat jaar gelopen op de Duitse Hauptzuchtschau. De Hauptzuchtschau is het grootste jaarlijkse evenement van Duitse Herders ter wereld dat ieder jaar in een groot voetbalstadion ergens in Duitsland wordt gehouden en waaraan zo'n 3000 DH aan meedoen. Het is een clubmatch in het groot zeg maar. Met Ayleen waren we dat jaar in Stuttgart.
Daarnaast heeft ze ons een nestje pups gebracht op 2 oktober 2001, haar dochter Eden uit dit nest is nog altijd bij ons.
Maar ook thuis, en dat is het allerbelangrijkste, was Ayleen een ontzettend fijne hond. Ze was eigenlijk veel te lief want afgericht voor verdedigingshond (wat eigenlijk voor de rasvereniging verplicht is om te fokken) hebben we haar nooit gekregen. Ayleen wilde niet bijten in de pakwerker, daar zag ze het nut absoluut niet van in.
Vandaag is er helaas een einde gekomen aan die fijne tijd met haar want het leven was voor haar niet meer leefbaar geworden. Ze ging steeds slechter lopen omdat door ouderdom de spieren in de achterhand het steeds slechter gingen doen. Dit was absoluut geen heupdysplasie want Ayleen had prima heupen. Jeroen heeft haar nog een hele tijd geholpen als het haar niet meer alleen wilde lukken maar de laatste paar dagen begon ze het zelf helemaal op te geven. Ze kwam haar kennel niet meer uit en wilde haar brokken niet meer eten. Dat was voor ons de reden om die hele moeilijke beslissing toch te gaan maken. We hebben altijd de stelling gehad 'zolang zij zelf aangeeft er nog plezier aan te beleven gaan we ervoor en helpen haar waar nodig maar als zij zelf aangeeft tot hier en niet verder dan moeten we er een einde aan maken. Dat moment was vandaag aangebroken.
Om 10 over 4 is Ayleen rustig ingeslapen. Toen we bij haar kwamen was ze in diepe slaap en had in eerste instantie niet door dat we er waren. We zijn allebei bij haar gegaan, Jeroen op zijn hurken en ik voorovergebogen (hurken en op de knieën zitten lukt helaas niet meer) en hebben haar geaaid. Toen heeft ze de eerste spuit gehad en heb ik afscheid van haar genomen. Jeroen is bij haar gebleven voor de definitieve spuit en ik ben buiten de schuur op de picknickbank gaan zitten bij de paarden en heb even flink gejankt. Nadat de DA weg was zijn we samen weer naar haar toegegaan en hebben Dusty (haar halfzus) en Eden (haar dochter) afscheid laten nemen. Vervolgens heeft Jeroen haar in een kruiwagen gelegd waar hij eerst een deken in had gelegd waarin ze ook begraven is.
Vervolgens zijn we samen naar binnen gegaan en hebben even samen een kop thee gedronken en over Ayleen gepraat. Daarna is Jeroen naar buiten gegaan om het graf te graven. Ze heeft een plekje gekregen met uitzicht op de paarden naast haar moeder. Even later ben ik ook naar buiten gegaan en heb samen met Dingo voor de laatste keer afscheid van haar genomen. Wat is het moeilijk dat je hierna nooit meer. Na het afscheid heeft Jeroen haar in het grafje gelegd en het weer dichtgegooid. Dingo en ik waren daarbij aanwezig. Nadat het dicht was heb ik het grafje gemarkeerd met 4 stenen op iedere hoek, net als bij Ursa.
Ik ben wel zo nuchter dat ik weet en accepteer dat dit bij het houden van dieren hoort maar als het dan weer gebeurt doet het zo vreselijk zeer. Je moet iets missen waar je vreselijk veel van houdt. Helaas weten velen van jullie maar al te goed hoe het voelt.
Voor Ayleen was dit nu het beste. Het was haar tijd om haar rust te geven hoe moeilijk dit ook voor ons is. Ze heeft een mooi leven gehad en ons heel veel gegeven.
Vaarwel meissie, het ga je goed. Je was onze lieve Lienepien, ons Lientje, Pien, Lienie, Pienie, Pientie en wie weet hoeveel bijnamen je nog meer had. Wij moeten helaas verder zonder jou maar we zullen je nooit vergeten.
Hieronder plaats ik wat foto's van Ayleen die ik nog graag met jullie wil delen. Helaas zijn daar geen pupfoto's bij want die zijn destijds niet digitaal gemaakt.
Hier Ayleen ter ere van haar eerste plaats in Schoonebeek op de clubmatch.
Bij ons in de tuin. Dit was in juni 2000, ze was hier dus bijna 3 jaar.
Met Ayleen heb ik een UV examen gedaan. UV staat voor uithoudingsvermogenproef, de hond moet hiervoor 20 km naast de fiets lopen met onderweg 2 rustpauze van ongeveer 10 minuten. Ik had ontheffing om met mijn scootmobiel te rijden. Ayleen vond het geweldig.
Een standfoto van Ayleen toen ze ongeveer 4 jaar oud was.
In oktober 2001 kreeg ze een nestje pups. Helaas moest een deel van het nest met de keizersnee gehaald worden omdat de weeën er mee ophielden. De eerste 3 pups zijn normaal geboren, 4 met de keizersnee.
Ayleen ligt onder narcose klaar voor de ingreep.
De eerste pup wordt er uit gehaald.
Ayleen is net bij uit de narcose en mag bij haar pups kijken.
Weer thuis alle 7 aan de melkbar.
Hier zijn de pups ongeveer 3 weken oud.
En hier ongeveer 5 weken. Ayleen ligt ontspannen midden in de woonkamer haar pups te voeden.
Dit was in juli 2007 op ons huidige adres. Ze was hier net gewassen.
Ayleen in de grote kennel die nu dienst doet als groepsstal voor de veulens. Dit was op 25 februari 2008
Ook in de groepsstal met haar dochter Eden. Ayleen zit, Eden ligt.
Ayleen op 31 maart van dit jaar. "Waar blijven de brokjes baas". Ze liep hier nog goed.
Tot slot nog een aantal foto's van vanmorgen. Toen ik binnenkwam lag ze te slapen. Van de eerste paar foto's heeft ze niets gemerkt.
Je kunt zien dat ze het opgeeft, het plezier is uit haar ogen verdwenen.
De brokjes van vanmorgen zitten nog in de voerbak.
)
