Doe een verwoedde poging tot bijlezen en reageren, maar helemaal lukt het niet altijd.
En dan heb je nog een lekker fjordenbeest in de wei. Niet dat hij over aandacht tekort heeft te klagen, helemaal niet. Hij staat nog lekker de hele dag buiten (dat bevalt hem wel geloof ik), hij heeft in Kobus een echte goede vriend gevonden, hij crosst af en toe gezellig een paar keer per dag door de bak/wei heen, 1 keer per week les met Wies.
Oh ja, en dan nog eens die 1 keer per week een dikke buitenrit met mij.
Want die gekke brave fjord geeft mij zoveel vertrouwen, dat we nog steeds elke week naar buiten gaan, lekker het bos in. Wies en Kobus gaan wel mee, ik ga niet meer helemaal alleen (niet door Wikke, maar ik vind dat niet zo slim ALS er iets zou gebeuren, dan sta ik daar met mijn dikke buik).
Wikke is echt geen slome, helemaal niet, maar hij luistert perfect. Hij is te remmen, te sturen en heeft er lol in.
Dus zolang ik nog mee mag liften van hem (want dat is het, galop doen we even niet meer, draf kan nog wel) gaan we nog gezellig op pad. Hij vindt het in ieder geval wel gezellig geloof ik, want zodra ik eraan kom met mijn zadel komt hij al in volle galop al hinnikkend naar de draad gerend. Hij blijft mooi stil staan tot ik mezelf in het zadel gehesen heb (MET opstapje hoor!!), kijkt nog even of ik goed zit en loopt dan aan. Hij let goed op zijn baasje in ieder geval.
Ik had nooit gedacht dat ik zo vol vertrouwen op een paard kon zitten, buiten zou rijden, en dan tijdens een zwangerschap zo lang nog door zou "rijden" (als je het zo mag noemen).
De combinatie is gewoon goed (en dan natuurlijk ook nog met de hulp van mijn lieve zus Wies die toch even een groot deel van de dagelijkse verzorging doet, en Kobus, die opeens het licht heeft gezien en zo mega braaf is met buiten rijden).
<-speciale editie van mijn onderschrift 
ritjes
Vera 
