) best goed redden, maar we hadden sinds begin augustus niet meer gesprongen en toen was het niet zo'n succes (uitgebeld door weigeringen op een concours).Dus ik ging met wat twijfels op weg. Onderweg naar de ponyclub toe werd Orlinde steeds enthousiaster, zoals altijd, ze vind het leuk daar (waarom toch, ze moet vrijwel altijd hard werken daar
). Het parcours bleek niet alleen een dubbelsprong te hebben, maar ook een 3-dubbel en een paar krappe bochten. Orlinde zette de turbo helemaal open en ik had mijn handen vol aan mijn racemonster. Dat maakte dat ik me niet meer druk kon maken over de hindernissen zelf eigenlijk.
De dubbelsprong ging prima, ook toen ze m qua afstand nog extra aanpasten voor de paarden. Toen de driedubbel... ik vroeg voor de zekerheid of ze de derde hindernis (steil) voor mij even wilden verlagen tot 60cm, omdat Orlinde als ze moet strekken vanwege de grote galopsprongen niet meer goed omhoog komt. Maar nee.... ze vloooooooog erover!
Grote galopsprongen, prachtig getimed en ruimte zat in de hoogte.Uiteindelijk tweemaal het hele parcours gesprongen met de dubbels op 80cm en ende laatste keer een steil op 95cm na een heel krappe bocht (die twee ervaren paarden niet redden, een ander paard wel).
Dus ik was helemaal blij, en trots, en blij, en trots, en blij, en trots ....
Leerpuntje van de dag: heb vertrouwen in je fjord, die doet t wel voor je!
Ik moest t even kwijt, ben nog steeds blij...
Dat je dat durft, 95 cm, weet je hoe hoog dat is! Ik durf amper over 50 cm, en dat met een groot paard...
