Auw...
Ik dacht vanmorgen lekker met Yannes het bos in te gaan. Dat hebben we ook gedaan, lekker een uur gedraafd en gegaloppeerd, ging hartstikke goed, op wat `enthousiasme`foutjes van Yanneke na. Ze is dan zo bezig met wat er allemaal om haar heen te zien is dat ze niet goed oplet waar ze haar voetjes neer zet. Dan struikelt ze of verstapt ze zich, heel irritant. Nu waren we al weer op de terugweg en mevrouw was weer lekker vlot aan het draven. Ineens ziet ze iets en we schuiven zo met zn tweeen onderuit

Ze landde op mijn linkerbeen dus dat was even pijnlijk. Gelukkig had ik mijn stugge leren laarzen aan dus die boden wel wat bescherming. Ik begon te huilen van schrik want Yannes lag natuurlijk eerst bijna bovenop me, toen sprong ze op alleen ik had geen teugels meer vast dus het flitste al helemaal door mijn gedachten dat ze weer heel hard het bos in zou rennen. Dat deed ze dus ook, waarschijnlijk omdat ik half hysterisch aan het huilen/roepen was. Ze draafde keihard de bocht om dus ik zag haar ook niet meer. Mezelf maar omhoog gehezen, tranen weggeslikt en als een razende roeland achter haar aan gegaan. Gelukkig stond ze om de bocht stil, heel sip en een beetje schuldbewust te kijken, ze snapte er echt niks van wat er net was gebeurd

Toen weer teruggelopen met Yannes aan de hand om te kijken of ze niet kreupelde, maar dat deed ze gelukkig niet. Dus zweep weer opgezocht (die was ook ergens heen geslingerd) en weer opgestapt. Ze bleef superlief stilstaan (normaal is ze nogal druk met opstappen) alsof ze snapte dat ze nu echt even braaf en lief voor me moest zijn. Ik was trouwens erg blij met mijn kleine reus, had er niet aan moeten denken om met zo`n beurse rug op een gewoon paard te moeten stappen. Maargoed, gelukkig waren we al weer een heel eind richting stal dus met tien minuten stappen waren we weer thuis. Nog even gekeken of ze niks had maar de grootste schadepost bleek een flinke klont modder op haar hoofd en in haar voorpluk te zijn
