Echt...ik verzeker het jullie....ook IK ben eens jong, roekeloos en onbezonnen geweest als het op paarden (m.n. mijn verzorgpony) aan kwam. Ook ik heb dingen gedaan waarvan ik, toen ik volwassen werd, dacht..."tjonge, dat dat destijds goed is afgelopen"
Toch kan ik jullie vertellen dat dit soort dingen ineens een heel ander verhaal zijn als je eigen dochter ze doet (iets over "met 2 maten meten"...ik weet het...maar het zij zo!)
Regelmatig zeg ik dus "NEE! gebeurt niet"...zij (net vorige maand 10 geworden) zegt dan uiteraard "Het is niet eeeeeee-heeeeer-lijk!....'X' (willekeurig vriendinnetje) mag altijd wel met haar huisdier dit en dat!"...."ja...maar X heeft een konijn en geen pony van 350 kilo!"
Anyway...met een beetje water bij de wijn hier en daar, probeer ik de grenslijn tussen "laat toch lekker uitproberen" en "hoogst onverantwoordelijk" niet te overschrijden. Het verbaast mij dus tegenwoordig niet meer dat, als ik aan het uitmesten ben, Cayleigh via de hooiruif op haar pony Jacky klimt...sterker nog....ik ga er eigenlijk al vanuit
Vandaag stond ik echter met mijn rug naar haar toe uit te mesten en ineens hoor ik "HEEEEELP".....mijn hart racete samen met mijn maag naar mijn keel (hoe dat samen past daarboven ik weet het niet...maar het past blijkbaar)....Ik draaide me dus razendsnel om en zag dit:
1.
Uiteraard was ik opgelucht...er was geen ambulance nodig of niets...sterker nog...er begon toch iets van een klein boosheidje op te komen want waarom liet ze mij zo schrikken?
2. "maaaaam, help...mijn schoen ligt in de modder"
Mijn opkomende boosheid verdween en maakte plaats voor een brede grijns. Ergens vond ik het terecht dat dit was gebeurd en ik zei haar dat ze het zelf maar op moest lossen (moest waarschijnlijk toch nog mijn 'gram' halen omdat ik zo geschrokken was).
3. Er kwam echter hulp uit onverwachte hoek. Heros kwam een kijkje nemen. Heros is het type paard dat nog een boor uit je handen zal pakken om ermee aan de wandel te gaan (gebeurde toen mijn vader en Edgar de hooiruif aan het maken waren
). Hij kwam, zag een handvat.....
4.........en.....deponeerde het ding toen pontificaal op Spooky Sue's rug!
(ik stond natuurlijk al te grijnzen en nu was ik ook nog verbaasd dat mijn mondhoeken tot mijn oren konden komen )
Spooky Sue was niet zo 'in shock' als het lijkt op de foto hierboven hoor, wees gerust! Ze heeft alleen blauwe ogen dus kijkt over het algemeen ietwat 'verbaasd'
5. Daar loop je dan....
6. Cayleigh zag haar kans schoon.....pakken die schoen!
Helaas zijn Jacky en Spooky Sue niet bepaald 'BFF' dus ze kon er steeds net niet bij.
7. Heros keek lijdzaam toe en dacht, ach...dit schiet niet op....'my help is needed!'
Hij greep de schoen weer vast en stond er toen mee
. Ik besloot hem een handje te helpen (gezien het feit dat hij nu eenmaal zelf geen handjes heeft) en plaatste de schoen op zijn bevallige billen.8.
9. Vastbesloten om zich te haasten naar de schoenloze jonge dame in nood. Ging hij op weg....maar...je zult het altijd zien als je haast hebt...FILE!
10. Spooky Sue besloot intussen het uiteindelijke probleem eens aan een nader onderzoek te onderwerpen...."aha...hier hoort dat ding dus"......
11. "Heros...yo!...Heros...kom kijken man...hierheen met die schoen!"
12. Maar ja...aangezien de schoen niet aan Heros' oor hing maar op zijn (nog immer bevallige) billen stond, kon Cayleigh er nog steeds niet bij!
. Dan maar van achteren zelf benaderen...
13. SUCCES!
14. Het leuke was dat alle pony's zich betrokken voelden bij het schoen-mysterie behalve de baas....Cos had andere, veel belangrijkere, zaken te doen. Dat is nu eenmaal zo als je de baas bent!
15. Cayleigh meldde vervolgens dat ze nog even "echt" ging rijden en kwam zo terug.....netjes met cap en toen dacht ik..."ach, ze komt er wel...dat kleintje"
foto's zijn met mijn telefoon gemaakt dus niet spectaculair mooi, maar tijdens het uitmesten van de weide loop ik doorgaans niet met een camera om mijn hals
. Ik was wel blij dat de batterij van mijn telefoon niet leeg was (zoals zo vaak) want had dit niet willen missen 
