We waren onderweg alles ging goed, na een kleine 10 min zijn we bij de zandvlakte en rijden we zoals gewoonlijk allemaal ff voor ons zelf.
We zien een stalgenootje met nog wat mensen wandelen met hun honden, we roepen en zwaaien even en gaan weer rijden.
En toen gebeurde het allemaal en het ging allemaal zo snel uit mn ooghoeken zag ik in een flits dat de pony van het meisje van 11 begint te bokken maar ook gemeen,
Het is een felle tante en probeert hem nog op z'n donder te geven maar dat was te laat. Ze ligt naast de pony en opdat moment begint haar pony als een bezetene onze kant op te rennen, toen ging de pony van het meisje van 15 en die van mij tegelijk op de kletter.
Het zandpad op, dit is het oude oefenterrein van defensie. (deze kun je rond rijden)
Het ging zo snel, ik hoorde mijn wandelende stalgenoot roepen en hoor het 15 jarige meisje gillen achter me.
Ik probeerde Amon-dhay te stoppen, maar er zat geen rem meer op, probeerde echt alles wat in m'n macht lag om hem tot stilstand te brengen, ik moest ervoor zorgen dat ik een knik in die hals kon krijgen, links, rechts maakte me geen donder uit.
terwijl ik hier mee bezig was keek ik achterom om te kijken of het 15 jarige meisje nog op dr pony zat.
Zij was er inmiddels ook vanaf gevallen.
Het rondje duurde zo lang voor mijn gevoel, ik had geen stuur niks, ik hoorde alleen de andere 2 pony's achter me en Amon-dhay ging steeds harder, dit is wat ze bedoelden met blinde paniek.
we zijn inmiddels bijna het hele rondje rond geweest en de pony (draver) haalt Amon in op een breder stuk en loopt op dat moment voorop en bij het versmallen van het pad lagen er takken en boomstronken.
de draver gaat vol in de ankers en Amon volgt gelukkig ook.
Ik stap direct af en de draver was bij het passeren van het obstakel weer verder gerend.
Ik heb Amon vast en pak me telefoon en bel gelijk naar stal om de stalbaas in te lichten.
2 pony's zoek en 2 meisjes die er vanaf zijn gevallen.
ondertussen liep ik naar de zandvlakte waar we reden, ik zag het jongste meisje (11) liggen in het zand met een aantal mensen erom heen.
Het meisje van 15 komt er aan gestrompeld met mn stalgenoot.
Met een nog steeds paniekere Amon-dhay, die ik probeer te kalmeren,in mn handen sta ik te kijken en probeer hoogte te krijgen hoe het is met de meisjes.
Amon draait om mij heen en gaat plotseling vol in de achteruit en toen was er geen houden meer, hij trekt me omver en begint te rennen.. ik kon niks anders doen dan loslaten.
Daar ging hij, stalbaas kwam net aan gereden en probeerde hem de weg te blokkeren, maar hij loopt er om heen.
De draver was inmiddels gevangen en liep rustig mee.
Pony van het meisje van 11 was spoorloos.
Ik voelde me zo schuldig (op dit moment nog) dat ik geen controle kon houden over mn eigen pony...
Ouders, stalbaas en ambulance waren gebeld.
Ik was inmiddels bij de meisjes, niemand had eerste hulp verleent en wist niet waar ze last van hadden.
Ik ben eerst het meisje van 11 gaan checken omdat ze er zo levenloos bij lag.
Ambulance was kort daarna ook gearriveerd, heeft beide meisjes onderzocht en mee genomen naar het ziekenhuis om ze goed na te kijken.
Gelukkig mankeren zij helemaal niks.
2 meisjes en 1 pony in orde.
toen de andere 2 zoeken, bij de stalbaas in de auto terug naar stal om nog een auto te halen... en we rijden de bocht om en zien daar 2 auto's staan, alarmlichten aan, overal glas.
En het enige wat ik dacht: "alsjeblieft laat het niet een van de paarden geweest zijn!"
Maar helaas, het was de mijne die de auto vol in de achterdeur en het dak geraakt had en een stuk de weg had opgeschoven.
Ik kon wel janken, maar mn pony was nergens te bekennen, mensen gaven aan dat hij verder gerend is (richting stal).
Op dat moment krijg ik een telefoontje van een stalgenoot om te zeggen dat de pony terecht was en dat ie 2 schrammetjes had.
Ik met de beste man naar stal gegaan om al het papier werk te regelen terwijl andere stalgenoten + stalbaas opzoek waren naar de laatste pony.
Het was inmiddels 17.30, een uur later en het is donker.
Amon staat te eten en ziet er wonderbaarlijk goed uit met z'n 2 schrammetjes op schouder en nek.
inmiddels een zoekactie opgezet en mensen in de buurt en politie gewaarschuwd en telefoon nr gegeven.
na een uur zoeken krijg ik een telefoontje, de pony is gevonden, en stond vlak in de buurt waar ik aan het zoeken was.
Ik liep en zag daar 20 meter verderop in de bosjes een pony staan, maar geen mens te bekennen.
rustig en al pratend, zachtjes roepen naar zn naam liep ik naar hem toe.
toen kwam er een auto aan, de mensen die hem hadden gevonden, ze hadden hem vast gebonden aan een boompje.
ik checkte eerst of hij verder niet gewond was.
Hij had een grote schaafplek op zn borst maar bloedde verder niet.
Heb hem uiteindelijk uit de bosjes gehaald en de stalbaas was er inmiddels met de trailer.
Op de trailer gezet en naar stal gegaan.
Ik was opgelucht, meisjes veilig, pony's terecht en na onderzoek van de dierenarts (vriendin van stalbaas is dierenarts) bleek dat de pony's oke waren.
De dag erna alles geregeld met de verzekering, gelukkig was de man van wie de auto was erg makkelijk en noemde zijn 3 maanden oude Mercedes een stuk blik
en oja.. het was maar een leasebak.meneer was blij met zn vrije verplichte dag en deed totaal niet moeilijk... een last van mn schouders.
Ik ben blij dat alles goed is afgelopen en dat alle pony's niks mankeren.
Zelfs mijn fjord die best schade had aangericht op de auto liep de dag erna niet eens stram, heb hem nagekeken, palpatie (druk) uitgevoerd van kop tot kont en wat buigingen gedaan in zn lijf.
niks, noppes, nada!
Ik ben nu wel heel hard wakkergeschud, het gevaar zie ik nu nog meer in dan eerst.
ben op moment ook echt alle vertrouwen kwijt, ook als ik realistisch ga nadenk en bedenk dat het misschien komt omdat er 2 pony's hem "opjagen"
Ik weet het allemaal even niet meer, moet het ff laten bezinken wat mn volgende stap zal zijn, wil iig niet meer naar buiten, ook al weet ik dat ik op een gegeven moment moet.
Ik voelde me verantwoordelijk over de 2 meisjes en heb ze een trauma gegeven, alleen omdat ik mijn pony niet onder controle had.
Voel me schuldig maar ouders van de meisjes nemen mij niks kwalijk... maar schuldgevoel blijft knagen.
Het is een ontzettend lang verhaal geworden maar ik moest het even van mij afschrijven.
Dank je iig voor het lezen
