Brass had een super jaar, ze heeft twee meerdaagse wedstrijden (kl III) in Duitsland gelopen. De Heidedistanz als eerste keer 81 km op een dag en daarna als afsluiter van het jaar nog Uddel de tweedaagse. Die wedstrijd was not meant to be. Brass ging de avond er voor onderuit in haar paddock. De wedstrijd werd overheerst door wisselende A's en B's voor locomotie, niets voor Brass die loopt straight A's.
Op de VG op dag twee besloten te stoppen omdat Brass niet haar gewoonlijke honger had. Hier was aardig veel tijd en toen de DA's het even rustig hadden met Jiske en Evelien nog eens extra goed naar Brass gekeken. Met rijden voelde ik niets en met er naast lopen vond ik het lastig te zien, zeker omdat je aan haar voetstappen niets kon horen. Jiske nog een keer gelopen met haar en als we héél goed keken dan kon het zijn dat ze af en toe een keertje licht op RV viel. Zou ze LV last hebben? Veel overleg met ze gehad en besloten een chiropractor in te schakelen omdat Brass niet kreupel was en haar beeld zo vaag was dat uitverdoven op een kliniek niets aan het licht zou brengen.
Aimee de Rooij (chiropractor en DA) kwam, alle buigproeven gedaan en allemaal even netjes. Wel bleek dat haar SI en bekken wat scheef stond en niet gelijk bewoog, ook was haar hals wat vast. Ze is daarvoor behandeld en het waren allemaal dingen die ik wel kon herleiden, Brass met haar zwakke achterhand. Die dag sloeg de bliksem in op de wei, zo hard, zoveel rook, zoveel zwavellucht. Echt de natuur, echt Brass.
Helaas heb ik maar twee keer kunnen rijden na de de behandeling van Aimee, toen liet Brass ineens een 'echte' onregelmatigheid zien het contact moment dat ze met RV had was een fractie langer dan met LV. De dag erna liep ze weer prima. Gealarmeerd direct de kliniek in Bodegraven gebeld. Daar heen en het leek erop dat alles uit RA kwam, ze kon met geen mogelijkheid met de klok mee galopperen. Spronggewricht verdoofd en het ging meteen beter. Kreupel liep ze uiteraard niet op de kliniek, enkel rommelig. Ik vertrouwde LV niet dus eigenlijk om mij gerust te stellen ook maar even dat uitverdoofd, werd ze een fractie beter van maar niet veel, ook een fotootje dan maar.
RA bleek het spatgewricht wat weinig ruimte te hebben. Maar LV, tjonge dat was een heel ander verhaal, er werden steeds meer foto's gemaakt. Conclusie straalbeen een dikke drie, er zaten heel wat luchtbelletjes/paddestoeltjes in het bot en daarnaast ook artrose op het bot. Haar hoefkraak been was bijna totaal verbeend en het langste uitsteeksel had een flinke breuk.
Prognose, in principe kan dit paard gewoon gereden worden, het is alleen de vraag hoe lang ze goed blijft, dat kan een half jaar zijn, dat kan 10 jaar zijn. Als de diepebuigpees die zich splits en over het straalbeen loopt geblesseerd raakt (en dat gebeurd bij 70 a 80% van de paarden met dit beeld op het straalbeen) of als de banden die over het straalbeen geblesseerd raken dan valt ze niet te behandelen. Heftig, maar gezien haar klinische beeld, ze liep rommelig maar niet onregelmatig of kreupel, probeerde ik er maar het beste van te maken. Lastige is dat je zo'n paard eigenlijk niet heel kan houden, maar wat ik met haar doe haar ook niet kapot maakt.
Omdat inspuiten niet goed kon omdat ze verdoofd was de week er op weer terug. RA werd het spatgewrichtje ingespoten en LV het hoefgewricht, gewrichtsvloeistof spoot er uit. Ontsteking dus. Prognose was dat ze snel weer helemaal goed zou zijn en we weer aan het werk zouden kunnen. Maar Brass werd niet beter, ik deed eigenlijk niets met haar, mijn gevoel was heel slecht, ze bleef een beetje hetzelfde en na een poosje werd ze eigenlijk steeds een beetje slechter (alleen op het harde, in de wei zag je niets, veel mensen op de wei zagen ook niets op het harde) Ik reed niet op Brass, maar ze zou niet mijn mevrouwtje Pluiskuif zijn als ze braaf in de wei stond te wachten. Brass werd steeds wilder en ging steeds gekker doen. Ze werd gefrustreed van het niets doen en vroeg steeds of ze mee mocht, wat niet mocht. Ik merkte ook dat Brass meer liet zien van de pony die ze was toen ze kwam, de wildebras. Ze leek in tweestrijd te zijn tussen bij mijn blijven en weer te gaan. Ze bleef voor mij kiezen maar ik had geen enkele illusie dat ik haar had kunnen dwingen, ze wist heel goed dat ze niet hoefte te blijven als ze dat niet wilde. Dat losbreken wat ze vroeger deed kende ze heus nog wel.
Dus weer terug naar de kliniek. En daar was het nieuws slecht, heel slecht. De boel nogmaals laten uitverdoven, er zat geen ontsteking meer in het hoefgewricht, ze werd eigenlijk niet beter van de verdoving daar, daarna de achterkant van de hoef verdoofd waar ze iets beter van werd. Hierna nog een foto en een echo.
Brass was erg gestressed in de kliniek, de derde keer in anderhalf maand, en ze bleef bij me maar mijn hart huilt als ik haar zo in tweestrijd zie. Wat een fantastisch karakter eigenlijk! De echo was slecht, de diepebuigpees die over het straalbeen loopt was zwaar beschadigd. Of dit een onstuimig paard was? Ehm ja, nogal. De blessure was nieuw, zou heel goed kunnen zijn ontstaan in de weide door het gek doen. Daarnaast een kleine collateraalband blessure, maar vergeleken met wat er verder allemaal zat viel die in het niet. Beide blessures niet door overbelasting van het rijden oid.
Prognose héél erg slecht.
Haar goed krijgen is zowat onmogelijk want daar moet ze stil voor staan. Enige dat kan werken is absolute stalrust, maar dan spreken we over maanden, misschien een jaar. Mijn wildebras opsluiten in een stal is echt geen optie. Ik zou haar mentaal dood maken, haar breken om nog maar te zwijgen van het feit of het fysiek mogelijk is haar in een stal te houden. Daarnaast vind ik het uberhaupt geen optie voor welk paard dan ook.
Maar ALS ik haar dan goed zou krijgen zou er maar een kans van minder dan 30% zijn dat ze weer rijpaard zou kunnen worden, misschien een uurtje stappen, endurance is natuurlijk weer een ander punt. Een misstap en je bent weer terug bij af. Iets voor haar doen was onmogelijk omdat het midden in de hoef zit.
Tja en dan is er eigenlijk geen keuze meer voor een paard van zeven, een paard dat zo graag wil werken, een paard dat moet werken om fris in haar hoofd te blijven. Thuis ging ze direct in de wei even lekker lopen rennen en bokken, even afreageren na de stress van de kliniek.
De dag er na liep ze voor het eerst onregelmatig in de wei. Ik heb nog overleg gehad met twee andere DA's om zeker te zijn van het oordeel en ze waren er heel duidelijk over (zij hadden ook de foto's gezien).
Ik heb de knoop doorgehakt en alles geregeld, het moest nu ook snel gebeuren. Woensdag hebben we haar nog meegenomen naar het bos voor een laatste aantal foto's. Brass bloeide direct op, haar ogen werden weer sprekend. Dit is wat ze wilde, dit is wie ze was.
Ik heb haar ijzers eraf gehaald, ze moet gaan zoals ze kwam. Wild and free.
Gisterenmiddag heb ik haar laten inslapen, in Ommen door een DA die een vriendin is. Het ging niet rustig, dat had ook niet gekund met Brass. Een verdoving voor 700 (!!!) kg kreeg haar niet rustig genoeg om de lethal injection te geven. De natuurlijke endorfine deed het beter bij haar, dus de praam er op. Ik had het graag anders gezien. Ze kreeg de overdosis en viel om omdat haar hart al was gestopt, precies zoals het moest voor haar. Niet voor een mens gaan liggen zolang je nog leeft. Ze raakte de grond en ik zag dat mijn mevrouwtje Pluiskuif er niet meer was.
Dag lieve Brass, ik zal je nooit vergeten! Je mag nu pijnvrij rennen en je hoeft je nooit meer aan te passen aan een mens.
Dit liedje was op de radio toen ik in de kliniek in de auto stapte, zo toepasselijk.
http://www.youtube.com/watch?v=RBumgq5yVrA
En zo wil ik Brass me graag herinneren
