Een tijdlang niets van me laten horen op Fw. Het ging goed met ons. Ernie ging vorig jaar aan het eind van de zomer met pension.
Ze genoot van haar tijd in het land en leek soms jaloers te zijn op Fee als ik met haar uit rijden ging.
Begin dit jaar een nieuw plekje voor Sophietje gezocht. Een plek waar zij alle aandacht krijgt. En geen rolmopsje bij mij zal worden.
Door tijdgebrek kwam ze weinig voor de sulky. Nu rijd ze bixie wedstrijdjes en is ze een ster in prijzen binnenhalen (trots op de kleine pony).
Afgelopen winter was een natte winter die zijn sporen bij Erna achter gelaten heeft. Ze kreeg last van reuma. Deze ging op haar linkerkogel zitten.
In het voorjaar begon ze te kreupelen. Ze tilde haar been op en liet zien ' au dit doet me zeer'. Ze kreeg Bute voorgeschreven.
Daar knapte madam aanzienlijk van op. Wat een opluchting!
De zomer kwam daar genoot ze erg van. Toen brak de herfst aan de bute is inmiddels verhoogt.
Ze loopt opnieuw kreupel ondanks de hoge dosering. Als ze achterin het land staat en ik roep haar komt ze eraan. Het duurt even maar ze komt met tussenpauzes eraan. Dat gaat me aan het hart. Met haar oortjes naar voren komt ze eraan gelopen. Langzaam en na aantal passen even stoppen en daar komt ze weer.
wauw wat een respect voor deze lieverd. Ze bikkelt door en door. Gisteren was ik zo stoer om de knoop door te hakken.
Geen langer pijn meer voor haar dat verdient ze niet. Ik zou haar loslaten..
Vanmorgen met de dierenarts gesproken om een afspraak te maken. Het gesprek verliep anders dan ik verwachtte. De dierenarts gaf advies om nogmaals een keer te proberen de dosering te verhogen. Wat Erna dan aangeeft zal de definitieve afspraak worden. De dierenarts zei dat zolang Ernie eet en dat kan ze als de beste de pijn nog te dragen is. Het is zelfs voor een dierenarts moeilijk te voorspellen hoeveel pijn een paard heeft.
Gistermiddag foto's gemaakt met de gedachte 'dit zullen de laatste zijn..' vreemd genoeg vond madam het na 20 minuten al kauwend poserend het welletjes. Ze liep uit het land richting stal waar de slobber op haar stond te wachten. Zo oud en eigenwijs er zit een koppie op en een kracht dat is ongelooflijk. Vandaar dat dit zo dubbel voelt. Een achtbaan van emoties wanneer is daar het moment om voor haar te beslissen dat het genoeg is.
Ik ben me nu zeer bewust van dat het niet lang gaat duren. Een nieuwe winter staat voor de deur. Wil ik daarop wachten?
Ze is lichamelijk gezond alleen het ene beentje is een pest. Als je haar ziet kan ze nog wel tien jaar mee.
Kiekje van gistermiddag:

Ernie
