Ze kwamen aan vanuit het dorp.
Destijds was de weg door de duinen nog niet verhard en dus moesten de paarden er langere tijd erg hard aan trekken.
Zelfs de feestversiering ontbrak toen niet.
De paarden hebben de boot op het strand klaargezet om de zee in getrokken te worden.
Dan gaan ze de zee in.
Missie volbracht, de boot vaart en de paarden kunnen de zee weer uit.
Na de demonstratie brengen de paarden de boot weer van het strand af naar de stalling.
Bij het duin omhoog.
Uiteraard heb ik toen ook even een bezoekje gebracht aan het paardengraf waarvan de grafsteen toen nog echt in het zand stond.
Naast de demonstratie van de reddingsboot waren er die week ook draverijen op het strand.
En toen kon ik ook zelf nog rijden. Dit is een dierbare herinnering want het bleek achteraf één van de laatste keren te zijn dat ik te paard heb gezeten. Een half jaar later was dat definitief over helaas.
En uiteraard mocht zelf mennen ook niet ontbreken.
Een heerlijke week die ik nog steeds in mijn herinnering koester.
