Nadat in september vast kwam te staan dat ze artrose had in haar achterknie ging ze steeds harder achteruit. Met de vorst en sneeuw in het vooruitzicht kwam het besef dat het zo niet langer meer zou gaan.. Beter zou het niet meer worden, alleen maar slechter.
Vandaag is Minouk rustig ingeslapen in de wei. Het afscheid ging snel en het voelt nog steeds heel onwerkelijk.. Maar er komt een moment dat het besef zal komen. Ze is in ieder geval heel kalm heen gegaan.
Dertien jaar heb ik heel veel plezier gehad van Minouk, mijn eerste eigen paard, zoveel met haar gedaan en zoveel van haar geleerd, ik zal haar ontzettend gaan missen. Er is geen ander zoals haar.
Minouk afgelopen zondag, nog in een mooie zonnetje op de wei:
En de laatste foto van ons samen