Sindsdien gaat het super vooruit...eerst met kleine stapjes en de laatste tijd met sprongen want we zijn op een mini trektocht geweest. Eergisteren 15 km heen naar een B&B in Lelystad en gisteren de 15km weer terug. Ik voelde me dapper en Cos bewees hoe dapper hij eigenlijk is. Dat Cayleigh en Aurora rete-dapper zijn...daar hoef ik het denk ik niet eens over te hebben
. De foto's zijn van de heen- en terugreis door elkaar (we namen heen en terug dezelfde route). De meeste foto's zijn ook, al rijdend, gemaakt met mijn telefoon.Mijn moeder en Liam gingen mee op de fiets en het was super gezellig!
1. Paarden klaarmaken voor vertrek en hier bleek al dat een bepaald iemand (ik noem uiteraard geen namen) iets te laat naar bed was gegaan....
2. Klaar voor vertrek. Aangezien het een lange rit werd (voor ons dan toch want wij tuffen normaliter een uurtje in het bos rond of spelen een half uurtje tikkertje in de wei
), raadde Cayleigh Aurora dan ook aan om een "hapje" voor onderweg mee te nemen.
3. En zo zag Edgar ons vertrekken....Een 3 km later moesten wij langs een hele smalle doorgang omdat er een "slijkgraver" het kanaal aan het dreggen was.....Cos vond 'm spannend maar ging erlangs zonder problemen (de sympathieke chauffeur had het gevaarte wel voor ons stilgezet)...mijn (zelf)vertrouwen groeide!
4. Onderweg kwamen wij in totaal 6 veeroosters tegen. Nu kan Cos hier met zijn brede hoeven zelfs overheen lopen, maar Aurora heeft echte dameshakjes en dat gaat dus niet. Gelukkig stond netjes aangegeven waar een hek te openen was en waar ruiters het pad moesten volgen. Liam werd een volleerd "hekken-opener"
5. Veerooster nummer 4 (na een km of 7) plaatste ons echter voor een probleem. Er stond een bord "ruiters rechts aanhouden en hek achter u sluiten"...prima zou je denken...ware het niet dat er om het hek een ketting zat met 2 hangsloten....eeeeeehhhh.....
Gelukkig vonden Liam en Maria (mijn moeder), nadat ze eerst helemaal vooruit gefietst waren op dit pad om te zien wat we verder nog tegenkwamen aan dichte hekken, in de sloot een paar oude (loeizware rubbermatten) die ze over het rooster sleepten. Naderhand hebben we deze er weer afgehaald en weggelegd voor de terugweg (er stonden trouwens nergens koeien)
6. Tijdens het wachten op Maria en Liam die vooruit waren gefietst, begon Cayleigh aan te geven dat ze zich niet zo lekker voelde. Natuurlijk dachten we toen nog aan "slaapgebrek"
We reden verder langs het kanaal en onder viaducten door (Cos vond de eerste even heel spannend maar daarna boeide het hem nog weinig)
7. Cayleigh begon er inmiddels steeds slechter uit te zien en zat wat ingezakt te paard (en ik ken weinig personen die zo fier rechtop te paard zitten als Cayleigh)...toen wij na een km of 10 het bos uitkwamen waren wij verrast Edgar en Aiden aan te treffen (die vond het lang duren allemaal (kwam uiteraard door het oponthoud bij het 4e rooster) aan te treffen...
8. Cayleigh liet zich van Aurora glijden en kroop de auto in. Ze was warm en voelde zich zwak. Ik wilde Aurora afzadelen en als handpaard mee verder nemen maar daar wilde Cayleigh niets van weten...ze voelde zich ECHT alweer beter...Zo gingen we weer verder...
9. Nu kwam mijn "horror-stuk". Jullie moeten je voorstellen dat ik eerder dit jaar nog de neiging had om af te stappen als ik in de verte al een vrachtwagen of ander "monsterachtig groot voertuig" aan zag komen. Nu moesten we dus een drukke weg oversteken waar veel vrachtverkeer langskomt en langs die weg verder....HEEEEELLLLUUUUPPPP. Ik bleek Cos en mijzelf echter degelijk onderschat te hebben, ik voelde me dapper en gaf er niks om en Cos keek niet eens terwijl vrachtwagen na vrachtwagen langsdenderde...
Cayleigh en Roary? Die hebben volgens mij geen vrachtwagen gezien
10. Vervolgens omhoog een viaduct over en uiteraard waren ze bovenaan de heuvel de berm aan het maaien...waarom ook niet! Gelukkig deden de mannen de maaiers even uit en werd ook deze hindernis gepasseerd zonder problemen...
11. Bijna de zijstraat naar ons eindstation bereikt maar wij maakten ons toch wel echt zorgen om Cayleigh...zo stil...zo wit...
12.Aangekomen bij de B&B wilde Cayleigh even gaan liggen (wij hadden speciaal 2 kamers boven elkaar gekregen met uitzicht op de paarden). Ze is in slaap gevallen en de kamer niet meer uitgeweest (wilde niet eten alleen maar af en toe water drinken), 's avonds kwam daar nog eens flinke koorts bij. De foto toont het uitzicht van Liam en mij vanuit onze kamer...
De fjord van de eigenaresse was uit rijden met zijn verzorgmeisjes en toen hij terugkwam verhuisden we Cos en Roary naar een ander wei'tje ernaast (de fjord in kwestie stond al heel lang alleen en wist duidelijk niet goed hoe hij zich moest gedragen in paardengezelschap wat bij Roary maar zelfs bij Cos (en die is zo vreselijk makkelijk met andere paarden) tot irritaties leidde. Cos en Aurora trokken zich steeds samen terug in een hoek maar de andere Fjord bleef volgen, toen hij vervolgens gericht bleef aanvallen en drijven vonden we het genoeg geweest.
Nu bleek het wei'tje waarin ze vervolgens stonden niet helemaal 'paardproof' (1 hoog dun draadje aan 1 kant en zonder stroom). Aurora en Cos zijn eigenlijk verre van uitbrekers maar toen Liam en ik om een uur of 10 uit het raam keken, zagen we geen Roary en Cos...YIKES!!!!!
Liam en ik meteen naar buiten en gelukkig stonden ze een 50 meter verder (zich van geen kwaad bewust uiteraard) rustig in de berm te grazen. Vervolgens maar in een kleiner (goed omheind) wei'tje met stroom de nacht in (en dan kijk je toch om het uur steeds uit het raam....*gaaaaaaaaaaaaaaaaap*)
De volgende ochtend kwam Edgar de slaapspullen e.d. weer halen en gingen we ervanuit dat Cayleigh met de auto mee terug zou gaan. De koorts leek weliswaar gezakt maar echt lekker was ze toch ook niet. Toch was ze vastbesloten om terug te rijden. Nadat ze echter haar ontbijt (wel een halve croissant) in het toilet had gedeponeerd vonden mijn moeder en ik dat we op onze strepen moesten gaan staan om haar te verbieden om te rijden. Aangezien ik nu eenmaal een zwak gestel heb en slecht tegen huilende kinderen kan (en Cayleigh's pruilmond) kwam er het compromis om een stuk te 'proberen' en als het niet ging, zou Edgar paraat staan om haar op te halen.
Het resultaat? We zijn grotendeels in een vlotte draf teruggereden en Cayleigh heeft de hele rit meegereden.....Wat een avontuur en wat een uitzichten onderweg...zo hadden we...
13. brede bruggen
14. lange bruggen
15. smalle bruggen (uiteraard ook weer compleet met berm-maaier aan het begin
)
16. en treinviaduct bruggen (jeeeeeeeeeeemig wat maken die treinen een herrie onder zo'n viaduct)
17. mooi onderhouden bospaden...
18.....en iets minder begaanbare...
19. Fijne picknickplekjes...
20...maar we kwamen weer thuis...waar een uitbundig gehinnik van de achterblijvers ons verwelkomde
Ik ben zo trots en wat geeft dat een rijk gevoel....trots op onze paarden die zonder poespas overal langs- en overheen gingen. Trots op Liam en mijn moeder voor hun probleemoplossende kwaliteiten
(en ook op Liam omdat hij nog nooit een dergelijke afstand heeft gefietst en nu heen zelfs eigenlijk 2 keer omdat hij als onze scout fungeerde)...en ook zo vreselijk trots op Cayleigh die doorzette terwijl ze er blijkbaar slechter aan toe was dan "slaaptekort"....en...ja..toch ook trots op mezelf...de angsthaas met dappere dodo aspiraties en ik ben op de goede weg!
: wandelen en fietsen met het gezin, de logistieke dienst met de auto, brave paardjes 
