En toen ineens....
Geplaatst: wo 12 jun 2013, 15:15
Was ik getrouwd met een Cowboy en staat er een bruine in de weide. En niet zomaar een bruine, een Quarter-bruine.
Wat begon bij Theo met 'ooit wil ik nog wel eens een Quarter' en waarvan ik dacht 'ooit is waarschijnlijk nog zó ver weg', begon een aantal weken geleden ineens een vorm te krijgen. Op een dag thuisgekomen kreeg ik de laptop naar mijn richting geschoven met de vraag 'wat vind je hier van?'.
Mijn oog zag een bruine merrie in westernoptoming op de hei, in de sneeuw naast koeien, met een veulen aan de voet.
Tja...en wat zeg je dan....Dié zag ik even niet aankomen
Echtgenootlief was serieus, dus de stoute schoenen aangetrokken en er maar eens wat vragen aan gewaagd naar de verkopende partij. We kregen uitgebreid bericht terug en zo kregen we meer en meer beeld bij 'Lady'. We besloten wel eens te willen gaan kijken, maar toen volgde het bericht dat er nog één bezoekende voor ons was. Geen haast, we wachten af.
Na circa 1,5 week kwam dan toch het bericht dat ze aan onze voorganger was verkocht. Helaas. Met toch wel beetje teleurgesteld gevoel weet ik nog (wat ik nog apart vond, want voor mij zat er geen haast achter) dat ik dacht 'dit zal haar dan wel niet zijn'...maar het klonk allemaal perfect, dat moest ik nageven. Nog een verhoopte poging gedaan te zoeken of er misschien een andere geschikte Quartermerrie stond die voldeed aan de eisen, maar helaas...meestal jong, niet geschikt voor beginners, te onervaren of way overpriced voor ons. We legden ons er bij neer.....over een poosje nog maar eens zoeken.
Een week later opende ik mijn mail en zowaar: Mail van de verkopende partij.
Ik dacht meteen: Yes, maar tegelijkertijd ook: Paard beviel zeker niet.
Ze mailden dat de nieuwe eigenaresse Lady weer te koop moest aanbieden omdat plotsklaps haar relatie op de klippen was gelopen en nu zo snel mogelijk een nieuwe plek zocht. Tja, toen moesten we even nadenken. Wilde Theo haar nog? Theo had nu het gevoel van 'een té toevallige gebeurtenis' als in toeval bestaat niet.
We konden er gelukkig een paar nachten over slapen en ook het nuchtere besef besloot toch te gaan kijken. Gelijk de trailer meegenomen, want naast dat er haast bij de verkoop zat, had ik zelf ook zoiets dat als ze bevalt ik er ook niet heel lang over na hoef te denken. Bevalt ze niet, dan nemen we de trailer leeg weer mee.
En zo zaten we op zaterdagmiddag in de auto richting Otterlo. We kwamen aan en zagen een attente, leuke bruine merrie. Braaf, een vertrouwde uitstraling, geen rare dingen. Kleine slijtage dingetjes/schoonheidsfoutjes die later ook op het week oude keuringsrapport bleken te staan, maar niets verontrustends. Ik had er een goed gevoel bij. Theo gevraagd en ja die was ook tevreden. Esther was als onafhankelijke mee en ook die kwam tot de conclusie dat het een goede aanwinst zou zijn die bij Theo past.
We konden niet rijden en ze was de gehele week niet gereden dus gelijk zonder zadel durfde ik ook niet aan, waardoor we de afspraak maakten dat ze een week op proef mee mocht om te zien of ze ook daarin een goede match bleek. Dus alles rond, ingeladen en toen waren we een Quarter rijker: Tricky Lady Roos (Steelin Doc x Tuffy Candy Man). Dertien jaar oud en zes jaar lang onderdeel geweest van The Mill Ranch, waar ze twee veulens gehad heeft en verder met de ritten meedeed.
Trotse eigenaar
Heel rustig maar attent deed ze een verkenningsrondje (wij zijn meer de rondscheurende Fjorden gewend ).
Volgende dag mee naar het land:
De Fjorden vonden het allemaal maar spannend...wat dat voor bruin gevaarte was.
Maandags haar gezadeld en gereden, maar echt een brave doch alerte dame. Precies zoals ze ons omschreven was. Toen iedereen van het erf uit zicht was wilde Theo toch ook wel even proberen. Na twintig jaar niet gereden te hebben en hem nog nooit te paard gezien te hebben zat ie ineens. Tja en toen had ie de smaak te pakken. In een dorp vlakbij vonden we een westernzadel om te proberen en daar leek zowel Lady als Theo zich wel mee te kunnen vermaken. Dus zondag kreeg ik te horen: Ik wil nog wel even rijden, ga ik in stijl, maak jij foto's.
En twintig jaar of niet...galopje moest ook even geprobeerd worden.
Maar was toch nog wel wat wennen..
Wie had dat gedacht....Theo the Cowboy! Ik in ieder geval niet
maar bevalt me wel.
Wat begon bij Theo met 'ooit wil ik nog wel eens een Quarter' en waarvan ik dacht 'ooit is waarschijnlijk nog zó ver weg', begon een aantal weken geleden ineens een vorm te krijgen. Op een dag thuisgekomen kreeg ik de laptop naar mijn richting geschoven met de vraag 'wat vind je hier van?'.
Mijn oog zag een bruine merrie in westernoptoming op de hei, in de sneeuw naast koeien, met een veulen aan de voet.
Tja...en wat zeg je dan....Dié zag ik even niet aankomen
Echtgenootlief was serieus, dus de stoute schoenen aangetrokken en er maar eens wat vragen aan gewaagd naar de verkopende partij. We kregen uitgebreid bericht terug en zo kregen we meer en meer beeld bij 'Lady'. We besloten wel eens te willen gaan kijken, maar toen volgde het bericht dat er nog één bezoekende voor ons was. Geen haast, we wachten af.
Na circa 1,5 week kwam dan toch het bericht dat ze aan onze voorganger was verkocht. Helaas. Met toch wel beetje teleurgesteld gevoel weet ik nog (wat ik nog apart vond, want voor mij zat er geen haast achter) dat ik dacht 'dit zal haar dan wel niet zijn'...maar het klonk allemaal perfect, dat moest ik nageven. Nog een verhoopte poging gedaan te zoeken of er misschien een andere geschikte Quartermerrie stond die voldeed aan de eisen, maar helaas...meestal jong, niet geschikt voor beginners, te onervaren of way overpriced voor ons. We legden ons er bij neer.....over een poosje nog maar eens zoeken.
Een week later opende ik mijn mail en zowaar: Mail van de verkopende partij.
Ik dacht meteen: Yes, maar tegelijkertijd ook: Paard beviel zeker niet.
Ze mailden dat de nieuwe eigenaresse Lady weer te koop moest aanbieden omdat plotsklaps haar relatie op de klippen was gelopen en nu zo snel mogelijk een nieuwe plek zocht. Tja, toen moesten we even nadenken. Wilde Theo haar nog? Theo had nu het gevoel van 'een té toevallige gebeurtenis' als in toeval bestaat niet.
We konden er gelukkig een paar nachten over slapen en ook het nuchtere besef besloot toch te gaan kijken. Gelijk de trailer meegenomen, want naast dat er haast bij de verkoop zat, had ik zelf ook zoiets dat als ze bevalt ik er ook niet heel lang over na hoef te denken. Bevalt ze niet, dan nemen we de trailer leeg weer mee.
En zo zaten we op zaterdagmiddag in de auto richting Otterlo. We kwamen aan en zagen een attente, leuke bruine merrie. Braaf, een vertrouwde uitstraling, geen rare dingen. Kleine slijtage dingetjes/schoonheidsfoutjes die later ook op het week oude keuringsrapport bleken te staan, maar niets verontrustends. Ik had er een goed gevoel bij. Theo gevraagd en ja die was ook tevreden. Esther was als onafhankelijke mee en ook die kwam tot de conclusie dat het een goede aanwinst zou zijn die bij Theo past.
We konden niet rijden en ze was de gehele week niet gereden dus gelijk zonder zadel durfde ik ook niet aan, waardoor we de afspraak maakten dat ze een week op proef mee mocht om te zien of ze ook daarin een goede match bleek. Dus alles rond, ingeladen en toen waren we een Quarter rijker: Tricky Lady Roos (Steelin Doc x Tuffy Candy Man). Dertien jaar oud en zes jaar lang onderdeel geweest van The Mill Ranch, waar ze twee veulens gehad heeft en verder met de ritten meedeed.
Trotse eigenaar
Heel rustig maar attent deed ze een verkenningsrondje (wij zijn meer de rondscheurende Fjorden gewend
).
Volgende dag mee naar het land:
De Fjorden vonden het allemaal maar spannend...wat dat voor bruin gevaarte was.
Maandags haar gezadeld en gereden, maar echt een brave doch alerte dame. Precies zoals ze ons omschreven was. Toen iedereen van het erf uit zicht was wilde Theo toch ook wel even proberen. Na twintig jaar niet gereden te hebben en hem nog nooit te paard gezien te hebben zat ie ineens. Tja en toen had ie de smaak te pakken. In een dorp vlakbij vonden we een westernzadel om te proberen en daar leek zowel Lady als Theo zich wel mee te kunnen vermaken. Dus zondag kreeg ik te horen: Ik wil nog wel even rijden, ga ik in stijl, maak jij foto's.
En twintig jaar of niet...galopje moest ook even geprobeerd worden.
Maar was toch nog wel wat wennen..
Wie had dat gedacht....Theo the Cowboy! Ik in ieder geval niet
maar bevalt me wel.
