We wassen onze handen in onschuld, Miss Orange and friends.
Geplaatst: zo 17 feb 2013, 21:39
Jippieee!!! Afgelopen zaterdag op visite geweest bij Miss Orange, eindelijk sinds 15 september.
Nou stonden er zaterdag al hele leuke Hepsie's on line van Yvonne, die had ik nog niet gezien toen ik heen ging, dus ik had willen ontkennen,
wie er iets met die oranje waterbakken te maken had, maar ja...
Die foto's ziend..
Geheel onschuldig kijkend, kijkt Miss Orange aka Hepsie haar bezoekers na......
De optlettende kijker ziet echter een onvolkomenheidje in dit weiland en zal zich allicht afvragen hoe dit zo gekomen is?
Ongetwijfeld zal dit er iets mee te maken hebben gehad.
Dit was dus tijdens het bezoek van Yvonne.
En dit, dit was zaterdag.
Dus geef het maar toe Miss Orange, wast haar handen hier in onschuld... denk ik...
Hier dacht ik nog, zie ik dat nou goed?
Hier dacht ik, hmmm, geen watervrees.
Jose, voor zover je nog geen idee had who did it, ik denk dat je nu de dader weet.
Het haar nog uitgelegd dat je water er niet schoner van wordt als je je voeten er insteekt, maar met wandelen liep ze ook gewoon mee
door een grote plas, dat wordt een fijn crosspaard (als ze ook nog zou kunnen springen) of fijn menpaard!
Hepsie haar vrienden waren bezig met belangrijkere zaken, dan de watervoorziening verzieken.
Wat varieerde van eten, tot fotograaf stalken.
Uiteraard moest er na 230 km autorijden met het kleinnood gewandeld worden.
You never walk alone gaat dan wel op, gevolg volgt op de voet, komt af en toe langs stuiteren en is blij.
Ineens in de verte een soort tromgeroffel, nee donder en bliksum, nee ook niet, het zijn Marloes en Guusje die aan komen scheuren.
Wat een verschil tussen die ukkies en de dames aan de "overkant".
Toen kwam de uitdaging, hoe stop ik een twentertje terug in een weiland met twentertjes??
NIET dus...
Ik riep nog pa pak het draadje, het draadje, pa! Het hek moet dicht! Pak het draadje nou aan!
Nee, dat deed ie niet, want er stond stroom op
Ja, duh! Niet op het handvat!
Tja, als je na 7 x vragen nog het draadje niet hebt aangepakt en dichtgedaan, dan is het te laat.
Aangezien er toen dus een escape was, Hepsie in zijn handen gedrukt, die liet hij los
.
Dus daar gingen jut en juul de horizon tegemoed (nou ja, horizon, ze stonden beetje te niksen
midden op het wegje, maar wel los), dus ik schoorvoetend gauw de auto ingedoken en honden riem gepakt
en zakje met appeltjes.
Ristelend op het gezelschap afgelopen en hun interesse was bij de eerste ritsel al gewekt.
Hondenriem als halster omgedaan en aan het handje weer meegenomen, Hepsie dribbelde vrolijk mee.
(die had ik nog los lopen, eigen paard pleite is niet zo'n drama, maar die van een ander wil je niet kwijt raken)
Numero uno wei weer in, gevolgd door de Hepsie.
Kortom dit was de laaste keer dat ik een paard uit de wei viste, want mijn vader is nu definitief gezakt als groom.
(had het kunnen weten, maar je blijft hoop houden, nu niet meer.....)
Blijft apart, zo'n gebleekt lijfje en zo'n donker koppie.
Maatje cob past trouwens perfect en niet eens meer op het kleinste gaatje.
Dan doe je een verwoede poging om van deze wildebras een geciviliceerde pony te maken, maar medewerking krijgen van
haar vrienden ho maar. Geloof dat Lisa laatst soortgelijk probleem had.
Oke, echt goed in knippen ben ik nooit geweest, maar dit is het resultaat.
Snoepie!!
Tja... na het knippen, had dus nog wel meer afgekund.
Toen werd de lucht toch wel tikje donkerder.. maar het bleef droog.
Hmm, niet op haar knapst.
Beter.
Uiteraard moest er ook nog even geoeffend worden met voeten optillen, braaf.
Toen nog een appeltje gevoerd en huiswaarts gekeerd, jammer dat ze zo ver weg staat, zucht...
En volgende keer dus niet meer wandelen
of er moet iemand bij zijn die wel een isolator 
of een Hepsie durft vast te houden.
Nou stonden er zaterdag al hele leuke Hepsie's on line van Yvonne, die had ik nog niet gezien toen ik heen ging, dus ik had willen ontkennen,
wie er iets met die oranje waterbakken te maken had, maar ja...
Die foto's ziend..
Geheel onschuldig kijkend, kijkt Miss Orange aka Hepsie haar bezoekers na......
De optlettende kijker ziet echter een onvolkomenheidje in dit weiland en zal zich allicht afvragen hoe dit zo gekomen is?
Ongetwijfeld zal dit er iets mee te maken hebben gehad.
Dit was dus tijdens het bezoek van Yvonne.
En dit, dit was zaterdag.
Dus geef het maar toe Miss Orange, wast haar handen hier in onschuld... denk ik...
Hier dacht ik nog, zie ik dat nou goed?
Hier dacht ik, hmmm, geen watervrees.
Jose, voor zover je nog geen idee had who did it, ik denk dat je nu de dader weet.
Het haar nog uitgelegd dat je water er niet schoner van wordt als je je voeten er insteekt, maar met wandelen liep ze ook gewoon mee
door een grote plas, dat wordt een fijn crosspaard (als ze ook nog zou kunnen springen) of fijn menpaard!
Hepsie haar vrienden waren bezig met belangrijkere zaken, dan de watervoorziening verzieken.
Wat varieerde van eten, tot fotograaf stalken.
Uiteraard moest er na 230 km autorijden met het kleinnood gewandeld worden.
You never walk alone gaat dan wel op, gevolg volgt op de voet, komt af en toe langs stuiteren en is blij.
Ineens in de verte een soort tromgeroffel, nee donder en bliksum, nee ook niet, het zijn Marloes en Guusje die aan komen scheuren.
Wat een verschil tussen die ukkies en de dames aan de "overkant".
Toen kwam de uitdaging, hoe stop ik een twentertje terug in een weiland met twentertjes??
NIET dus...
Ik riep nog pa pak het draadje, het draadje, pa! Het hek moet dicht! Pak het draadje nou aan!
Nee, dat deed ie niet, want er stond stroom op
Ja, duh! Niet op het handvat!Tja, als je na 7 x vragen nog het draadje niet hebt aangepakt en dichtgedaan, dan is het te laat.
Aangezien er toen dus een escape was, Hepsie in zijn handen gedrukt, die liet hij los
.Dus daar gingen jut en juul de horizon tegemoed (nou ja, horizon, ze stonden beetje te niksen
midden op het wegje, maar wel los), dus ik schoorvoetend gauw de auto ingedoken en honden riem gepakt
en zakje met appeltjes.
Ristelend op het gezelschap afgelopen en hun interesse was bij de eerste ritsel al gewekt.
Hondenriem als halster omgedaan en aan het handje weer meegenomen, Hepsie dribbelde vrolijk mee.
(die had ik nog los lopen, eigen paard pleite is niet zo'n drama, maar die van een ander wil je niet kwijt raken)
Numero uno wei weer in, gevolgd door de Hepsie.
Kortom dit was de laaste keer dat ik een paard uit de wei viste, want mijn vader is nu definitief gezakt als groom.
(had het kunnen weten, maar je blijft hoop houden, nu niet meer.....)
Blijft apart, zo'n gebleekt lijfje en zo'n donker koppie.
Maatje cob past trouwens perfect en niet eens meer op het kleinste gaatje.
Dan doe je een verwoede poging om van deze wildebras een geciviliceerde pony te maken, maar medewerking krijgen van
haar vrienden ho maar. Geloof dat Lisa laatst soortgelijk probleem had.
Oke, echt goed in knippen ben ik nooit geweest, maar dit is het resultaat.
Snoepie!!
Tja... na het knippen, had dus nog wel meer afgekund.
Toen werd de lucht toch wel tikje donkerder.. maar het bleef droog.
Hmm, niet op haar knapst.
Beter.
Uiteraard moest er ook nog even geoeffend worden met voeten optillen, braaf.
Toen nog een appeltje gevoerd en huiswaarts gekeerd, jammer dat ze zo ver weg staat, zucht...
En volgende keer dus niet meer wandelen
of er moet iemand bij zijn die wel een isolator of een Hepsie durft vast te houden.
! 
dat ik gewoon vast stond te houden?
(laat maar, geef daar maar geen commentaar op.)
/