)In de avond van woensdag 20 juli 2011 vertrokken wij, Tobias (dierenarts), Conny(oprichtster stichting), Paul (vrijwilliger) en ik (paraveterinair), in een ‘comfortabele' Hyundai bus naar Kroatië. Na een reis van ongeveer 13 uur kwamen wij aan in het, toen nog zonnige Kroatië.
Donderdag 21 juli 2011
Na kennis gemaakt te hebben met Dina en Daniël, medewerkers van het asiel, hebben wij ons omgekleed om onze eerste stappen binnen de deuren van het asiel te maken.
Het eerste wat ons opviel was een indringende geur van ontlasting en bedorven vlees wat in tonnen bij de ingang stond. De honden kwamen enthousiast op ons afgesprongen en gaven ons een warm onthaal.
Het asiel is één groot doolhof met in alle hoeken en gaten honden die stuk voor stuk ontzettend graag aandacht wilden en ontzettend lief waren. Ik was op slag verkocht toen ik een grote kruising husky/herder voorbij zag springen, hij was enorm maar ook super lief. Er zijn veel honden in het asiel die zeker mijn hart gestolen hebben en ik begrijp Conny nu ook beter als ze zegt hoe vreselijk ze het vind om honden uit te moeten kiezen die mee mogen naar Nederland, juist omdat je ze het liefst allemaal een warm thuis wilt geven.
Na een rondleiding door het asiel, waar je niet zonder kleerscheuren doorkomt de eerste keer, zijn Tobias en ik onze OK in gaan richten.
We kregen een kleine ruimte toegewezen tussen de benches met kittens en puppies. De dames van het asiel hadden een paar tafels voor ons schoongemaakt waar we gebruik van konden maken. Zo hadden we twee schoolbankjes tegen elkaar aangeschoven die fungeerden als operatietafel en een tafel waar we de honden op voor konden bereiden. Nadat we alle spullen hadden uitgepakt en geïnstalleerd was direct de eerste hond aan de beurt voor haar sterilisatie.
Alles ging voorspoedig, Dina bracht ons de honden aan de lopende band en tegen 19.00 uur hadden we 12 honden gesteriliseerd. Tijd voor ons, om na een lange nacht en dag wat te gaan eten, douchen en heerlijk te slapen.
Vrijdag 22 juli 2011
De volgende dag zijn Tobias en ik lopend, met Paul die veel weet te vertellen over de omgeving, naar het asiel gegaan, zo kregen we de kans om in de korte tijd dat we er waren toch nog iets van de omgeving te zien, die overigens prachtig is.
Bij het asiel aangekomen was het eerst zaak om onze OK weer op orde te brengen, in de nacht moeten er veel honden apart gezet worden om ervoor te zorgen dat de zwakkere honden niet gedood worden door de sterkere honden in de roedel. Deze hondjes zaten 's nachts dus in onze OK. Na snel alles opgeruimd te hebben begonnen we weer met opereren.
Deze dag hebben we, met nogmaals dank aan Dina die de honden in moordend tempo aan wist te voeren, 35 honden gecastreerd en gesteriliseerd. De honden konden lekker uitslapen in een apart hok en werden 's avonds weer in de roedel terug gezet.
Hier in Nederland, als we een hond castreren of steriliseren, wordt de hond in een aparte ruimte voorbereid, krijgt een buisje in z'n keel voor de beademing en wordt daarna zo steriel mogelijk geopereerd in de OK, ligt daar aan de bewaking en wordt doormiddel van een narcosegas in slaap gehouden. Daarna kunnen ze in de opname, in een apart hok, hun roes uitslapen en als ze opgehaald worden door hun eigenaar krijgt deze een lijst met instructies mee waar op gelet moet worden. Het belangrijkste hiervan is dat de hond niet aan de wond mag komen en dus vaak een rompertje aankrijgt of een kraag om krijgt. In Kroatië werden de honden onder narcose gebracht, in dezelfde ruimte voorbereid (dus geschoren en voorzien van pijnstilling en antibiotica) en geopereerd. Na de operatie werden de honden in een gezamenlijke ruimte neergelegd om hun roes uit te slapen en kwamen dus 's avonds alweer in de roedel terecht, zonder kraag of rompertje aan. We hadden dus eigenlijk wel verwacht dat we minstens een paar honden terug zouden zien na de operatie met uitgelikte hechtingen, maar wonder boven wonder heeft niet één hond de hechtingen eruit gelikt.
Na 35 honden vonden we het wel weer leuk geweest voor deze dag en zijn we terug gegaan naar ons ‘hotel'. Dit was een gezellige bar met hierboven enkele kamers waar we prima konden slapen. Het eten was iedere avond prima verzorgt door vrienden van Conny. Na het eten en nog even gezellig naborrelen was het weer tijd voor ons om naar bed te gaan.
Zaterdag 23 juli 2011
Fanatiek als Tobias en ik zijn, wilden we de volgende dag ons record van 35 honden uiteraard verbeteren, dus begonnen we weer vroeg met de eerste hond. Het ritme zat er optimaal in en Dina was weer uitermate snel met de aanvoer van honden. Aan het einde van de dag zaten we dan ook op een aantal van 47!
Naast het harde werken hebben we het ook ontzettend gezellig gehad, doordat er geen muziek gedraaid mag worden in het asiel (dan hoort het personeel de honden niet) hebben Tobias, Conny en ik heel wat afgezongen in ‘onze' OK. Ik moet zeggen, Conny is een rasartiest, de honden kwamen nog net niet spontaan bij uit hun narcose.
Tegen een uur of 19.00 vonden we het wel weer mooi geweest, dus weer douchen, eten en naborrelen, al was iedereen erg moe en gingen we vroeg op bed om te slapen, althans dat was de bedoeling.
Zondag 24 juli 2011
De eigenaar van de bar hield een feestje en heeft ons heerlijk wakker gehouden met keiharde Kroatische muziek tot een uurtje of 6 in de ochtend. Dus na een gebroken nacht, zat iedereen wat slaperig aan het ontbijt. Aangezien we deze dag op tijd weer vertrokken richting Nederland wilden we vroeg beginnen om de overige honden ook nog te opereren.
Aangezien we niet heel veel tijd meer hadden besloten we om alleen de reuen nog te castreren om in ieder geval te zorgen dat er niet meer teven gedekt kunnen worden.
We hebben er deze ochtend nog 4 geopereerd wat ons totaal brengt op 98. Hierna was het tijd om onze spullen in te pakken, honden en katten in te laden en afscheid te nemen van de medewerkers van het asiel, om vervolgens een lange reis terug naar Nederland te maken.
Ik heb een ontzettend leuke tijd gehad, vond het heel indrukwekkend om eens mee te maken en ik ga zeker nog een keer naar Kroatië om te helpen. Ik vind dat de stichting echt geweldig werk verricht in het asiel en ook de medewerkers van het asiel zijn echt kanjers die ontzettend hard werken voor het welzijn van de honden en katten in het asiel.
Ik heb nu thuis twee Kroatische kittens zitten die zich momenteel prima vermaken met mijn andere drie katten (ze zijn te adopteren!!). Het liefst had ik ze allemaal mee naar huis genomen!
SJORSJE 
? Nee kitten gaat hier niet met Tex, laten we het niet wagen.
