Afgelopen maandag was het zo ver... Mabel ging naar haar nieuwe eigenares...
Hoe en wat kun je lezen bij dagboek onder het kopje: "Héél moeilijk besluit... Mabel, Doortje en Lucy gaan weg..."
Het was een erg moeilijke, maar zeker een eerlijk, besluit!
Mijn tante keek er zo naar uit om Mabel op te halen. Ze was echt helemaal happy en trots dat Mabel van haar zou worden.
Dat gaf wel een ontzettend fijn gevoel. Ik weet nu dat ze in hele goede handen is!Ik ben mee geweest Mabel wegbrengen daarheen. Ik wilde gewoon graag zien hoe ze zou reageren op hun paarden en op haar nieuwe thuis. En mijn oom en tante vonden het ook fijn dat ik mee ging. Ik ken Mabel het beste dus het is voor hun een prettig idee dat ik mee ging.
Ook een goede vriendin, Lisa, ging mee gelukkig. Om mij geestelijke ondersteuning te geven... (hahaha, dat klinkt wel heel dramatisch he?
)Maar ja, het is ook niet zomaar iets. Ik heb Mabel drie jaar verzorgd. Daarna is ze nog dik vier jaar van mij geweest. Dat is toch dik zeven jaar van mijn leven. En ergens zal ze ook altijd mijn mooie meisje blijven...
Voordat mijn oom en tante zouden komen wilden Lisa en ik Mabel nog ff een beetje mooi maken voor haar nieuwe baasje. En het regende pijpenstelen dus ik vond het wel fijn om haar even in de schuur te zetten zodat ze toch nog iets kon opdrogen...
Maar dacht je dat we haar uit de wei konden krijgen??? We hebben echt álles geprobeerd! Brokken, brood, zitten in de wei noem maar op, echt alles! Maar madam liet zich niet vangen hoor!
Ik heb zelfs Doortje en Lucy even in de schuur gezet om Mabel te 'lokken' maar ook dat werkte niet.
Ze wist donders goed wat er ging gebeuren! Ze is lang niet gek.
En het is en blijft een fjord natuurlijk!
Mijn oom en tante waren er inmiddels al en we hadden Mabel nog niet...
Ergens hadden hun al zo'n gevoel dat dat gebeuren zou hihihi! Teuni, mijn tante, is wel bekend met fjorden en kent Mabel maar al te goed!Gelukkig konden we Mabel te pakken krijgen toen mijn oom en tante binnen een kopje koffie aan het drinken waren. He he eindelijk... Compleet natgeregend, maar het was gelukt...
Hier een paar foto's van deze moeilijke maar ook mooie dag...
Mabel, verzopen als een kat, en ontzettend beledigd in de wei nog... Hier lijkt ze rustig, maar je hoefde maar een stap te verzetten of ze ging weer op de loop...
Laatste keer bij mij thuis in de wei...
Lucy in de schuur als 'lokaas' (en wat vond ze dat geweldig! De hele boel moest gesloopt worden hahaha!)
En eindelijk Mabel kunnen krijgen. Snel haar nieuwe halstertje om om een goede indruk te maken op haar nieuwe eigenares!
En hier mijn supertrotse tante
met haar nieuwe fjordje! Mabels nieuwe eigenaresse!
Samen met mijn tante nog wat dingetjes doorspreken...
En toen was het moment aangebroken om Mabel naar de trailer te brengen..
Nog even een paar foto's van mij samen met mijn meisje...
En toen de trailer in... Waar madam zich nog even hevig tegen heeft verzet...
Maar de aanhouder wint!
Ja meisje, nu ga je toch écht weg...
Onderweg heeft ze wel laten weten dat ze het er niet mee eens was! Tot een paar keer toe enorm hinniken. Ze riep Doortje en Lucy... Echt hartverscheurend...
Gelukkig heeft Doortje er weinig moeite mee gehad. Kleine Lucy heeft nog wel even een tijdje gezocht... En is nu telkens dicht bij mama.
Verder ging het vervoer voorspoedig en waren we al gauw op de plaats van bestemming.
Mabel hier op bij haar nieuwe thuis...
Lisa bracht Mabel naar haar wei
Waar mevrouw zich binnen de korste keren helemaal thuis voelde!
(als er maar lekker grasjes zijn he?)
Hé, hier zijn nog meer paarden!
Maar de grasjes zijn toch intressanter! (wat een dikke tank is Mabel geworden zeg!
Word tijd dat er wat met haar gedaan word weer!)
En toen hadden de andere paarden van mijn oom en tante eindelijk door dat er in de wei naast hun een nieuweling was gekomen!
Geweldige reactie! Rennen en snuiven! Hahaha!
Helemaal beduusd en ontzet, terwijl Mabel heerlijk liep te grazen..
Zelfs Johny de pony van 34 jaar wilde dit even nader bestuderen!
De donkere merrie met de deken op is Iris. Daar rijd mijn oom op. Iris heeft vier jaar geleden Swingtime, de voskleurige merrie, gekregen. En swingtime heeft nu zelf een veulentje van ongeveer drie weekjes oud, Donna. Een ontzettend mooi veulentje. En dan hebben ze Johny nog, een oude shetlander.
Swingtime en Donna
En Mabel vind het wel best!
Iris die er echt niks van snapt...
En Mabel wilde toch nog even de beentjes strekken en laten zien wat ze in huis heeft...
Wat Swingtime en Donna maar wat spannend vonden...
Daarna gingen de paarden op stal. Mabel is niet gewend om op stal te staan. Ze stond bij mij altijd dag en nacht, zomers en swinters buiten. Maar ze brak echt bijna de boel af toen alle paardjes binnen waren en ze helemaal alleen stond...
Gelukkig hadden ze nog een stal over (waar allemaal rommel in stond). Die hebben we snel leeggehaald en lekker stro in gelegd.
Daarna Mabel ook lekker binnen gehaald. Ze staat precies tussen Iris en Swingtime met het veulen in. Dus zo kunnen ze goed wennen aan elkaar.
Teuni haalt de zenuwachtige Mabel lekker naar binnen. Haar eerste eigen fjordje!
Mabel in haar mooie nieuwe stalletje, lekker brokjes eten...
Lekker ontspannen gelukkig!
Mama Swingtime houdt de boel nauwlettend in de gaten:
Ze zijn super lief voor Mabeltje en ze word echt goed verzorgd!
Ikke zelf nog even met mijn meisje... Wel moeilijk hoor...
Lisa en Mabeltje:
Mijn lieve, lieve meisje, zal je missen, maar dit is het beste voor jou...
En toen was het bijna tijd om weer naar huis te gaan... Nog even een paar mooie hoofdfoto's gemaakt van mijn mooie meid! Heerlijk in haar nieuwe eigen stalletje bij haar nieuwe thuis.(wat eerst nog wel even wennen zal zijn voor haar. Ze heeft nooit op stal gestaan. Maar gelukkig stond ze er echt ontspanne) Waar ik weet dat ze een super toekomst tegemoet zal gaan!!!
De eerste dagen mag ze lekker met Johny de pony in de wei staan. Over een weekje gaan alle paardjes bij elkaar in. Ze moeten toch aan elkaar wennen een keertje. Maar ik denk dat dat wel goed zal gaan! (als Mabel niet meteen begint te moederen over Donna, waar ik haar wel voor aan zie!)
Het deed echt pijn hoor...
Ik heb me daar goed gehouden bij mijn tante. En mijn tante was echt in de zevende hemel en dat wilde ik niet verpesten. Maar eenmaal thuis heb ik wel wat tranen gelaten.Nooit meer mijn fjordje in de wei... Nooit meer een aai over haar bolletje of een hinnik als ze me zag lopen...
Maar ik ben blij dat ik mee ben gegaan Mabel wegbrengen en heb gezien hoe ontzettend lief deze mensen voor Mabel zijn. Ik kan haar altijd komen opzoeken.(wat een ander verhaal was geweest als ze in Frankrijk had gestaan!) Ze heeft het super! Het word een heel gelukkig fjordje, dat weet ik zeker!!!
En ondanks alles heb ik er een ontzetten goed gevoel bij dat ik dit besluit genomen heb!!!
Groetjes Jessica
Jeetje jess, zit hier met de tranen in m'n ogen!!
