Onze val, kon best wel heel slecht aflopen. We gingen over het veld zodat we sneller thuis waren (lees: het was aan het regenen) ik vermelde aan mijn vriendin dat we dit absoluut in stap zouden doen want dat er aan Z'tje geen houden zou zijn. En dat was goed voor haar, toch begon Z'tje te draven en dus ook mijn vriendin haar paard Tosca. Ik heb hem laten doen, aangezien hij heel rustig was en ik dacht oké. Als je rustig bent geen probleem... Tot dat Tosca opeens volle vaart weg galoppeerde. Z'tje is een ex-renpaard dus een koptrekker eerste klas... Hij werd helemaal gek, of ik hem tegen hield of ik liet hem gaan. Het was allebei even erg, dus ik liet hem in volle vaart vertrekken. Ongeveer middenweg, begon hij opeens heel erg te bokken. Zijn hoofd stak in de grond, en hij bleef maar bokken, bokken, bokken. Ik was ondertussen al 1 stijgbeugel kwijt... En zag het einde van het veld als in zicht. (Lees: gracht en daar een weg met beton) Ik wist dat ik Zardo onmogelijk gestopt ging krijgen, en ik dacht... Veld of beton? Dus ik heb me laten vallen op het veld. Recht op mijn buik, met gevolg dat ik met gekneusde ribben zat. Ondertussen zag ik Zardo nog verder weg lopen, richting de gracht hij sprong erover en is nadien zelf de grond op gegaan. Nadien ben ik hem kunnen gaan zoeken in het veld... Voor mij was het de druppel, zeker omdat we de laatste tijden meer als enkele keren wel '' ongelukken '' hadden en als je er sterk over nadacht, ongelukken die best slecht konden aflopen...
Wanneer Zardo in paniek ging, bleef hij gewoon staan of ging hij achteruit, en ging steeds hoger en hoger steigeren. Ik en een vriendin waren een mooie wandeling gaan maken vlak nadat ik terug kwam van vakantie. Hij was super braaf, en super rustig. We kwamen langs een wegje, met aan de beide kanten een afgrond. Langs de rechterkant waren er weides met koeien... Die opeens gek begonnen te doen. Zardo schrok, en begon dus te panikeren. Hij ging achteruit, en zakte alsmaar verder weg in de afgrond. Ik kreeg hem met geen stokken vooruit, en hij zat ondertussen al zo goed als bijna tegen de prikkeldraad. Mijn vriendin, heeft haar merrie toen in volle galop gezet. In de hoop dat Zardo zou volgen... We galoperen normaal nooit op beton. Maar deze keer, hadden we geen andere keuze. Met geluk, volgde Zardo maar ik kreeg hem helaas niet meer gestopt. Hij is in volle galop, gewoon naar huis gegaan.
Zelf snap ik niet waarom ik die drie jaar lang nooit een tok heb gedragen...
Ik vertel dit eigenlijk allemaal zodat jullie de reden weten waarom ik gestopt ben met rijden. Mijn angst werd te groot, hij voelde dat en dat maakte het alleen maar erger. Maar de ellende begon pas, sinds ik besloot om te stoppen met rijden... Hij begon dominant te worden, bleek dat Zardo ook nog ernstig jaloers was omdat ik een tweede paard had gekocht. Hij moest niets meer van mij weten... En dan kwam de dag, dat hij mij opeens aanviel. Je schrikt, en je gaat achteruit en sindsdien wist hij dat ik bang had van hem. Ook naast hem, en het escaleerde zo erg. Dat hij het met iedereen probeerde... Ik plaatste advertenties, opzoek naar mensen die me konden helpen met zijn dominantie gedrag af te leren. Maar ook dat had geen effect, de laatste winter had ik een fotoshoot. Hij stond ons de hele tijd te bedreigen langs de draad, te steigeren. En we wilde hem er weg houden, aangezien hij enorm kapte (ik had bang dat hij in de draad zou blijven hangen) toen kreeg ik een stamp. Mijn ouders waren razend... Maar dat was het moment, dat ik besloten had. Dat het genoeg was, ik moest afscheid van hem nemen. Het zou niet meer goed komen...
Ik zonderde mij af van Z'tje, ik nam stuk voor stuk afscheid van hem. Zodat het minder pijn zou doen, de zomer kwam er aan. En ik liet opnieuw een check up doen door de dierenarts voor zijn rug, we kregen goed keuring maar moesten helemaal opnieuw beginnen. Ik had immers iemand gevonden, die het lef en de ervaring had om hem deftig en netjes door te rijden... Zardo werd weer, de Zardo die ik kende. Maar toch, mijn angst bleef. Mijn hart sloeg zo snel, als ik nog maar naast hem stond. Ik durfde niet op hem, zonder dat iemand hem vast hield.
Zardo stond maanden lang te koop, ik had er alles in vermeld. Zijn rugproblemen, zijn dominante gedrag. Alles... En ik kreeg alleen maar reactie van penny-meisjes die dachten dat ze een Arabische volbloed wel konden temmen. Tot de dag, dat ik de geschikte mensen vond. Ze waren meteen weg van hem, en ook het rijden ging goed. De week nadien werd hij opgehaald, ik kon nog een afscheidsfotoshoot in plannen. De dag, waarop hij zich ongelooflijk braaf gedroeg... Ik kreeg er bijna spijt van. Na twee jaar, niet meer op zijn rug te zitten. Riskeerde ik het voor de allerlaatste keer, zonder zadel dan nog wel. Mijn vriendin, moest wel langs me blijven staan voor het geval dat... Mijn hart sloeg zo snel. Maar wat was ik zo blij, dat ik dit voor de laatste keer nog kon doen.
De dag dat hij vertrok, heb ik zelf gezegd tegen mijn vriendin. '' Neem jij hem maar uit de wei, ik kan het niet. '' Ik heb me sterk gehouden, tot het moment hij 1 voet op de trailer zetten, de tranen liepen over mijn wangen. Was het de juiste keuze? Zardo was Zardo niet, als hij zich voor 1 keer nog zou laten kennen. Hij weigerde de trailer op te gaan, sloeg uit naar iemand die ons hielp. Nadien stond hij dan toch op de trailer, ik ben zelf de trailer in gegaan. Heb hem een laatste wortel gegeven, een dikke knuffel terwijl ik bibberend op mijn benen stond van de emotie. Ik streelde hem, door zijn zachte lange manen. Fluisterde hem '' Het gaat je goed jongen, gedraag je...'' Toen de trailer weg reed, bleven mijn tranen ondanks dat feit nog steeds over mijn wangen rollen. Mijn vriendin, stak me een hart onder de riem en zei dat ik een goede beslissing had gemaakt voor ons beide. Nadien voelde het alsof er een last van mijn schouders viel... Maar ik heb een jaar lang, geen foto's meer van hem durven bekijken, ik ben hem zelf's nooit meer gaan bezoeken. Omdat ik geen twee keer afscheid zou kunnen nemen, ik bleef gelukkig wel op de hoogte en hij stelde het goed. Helaas, staat Z'tje opnieuw weer te koop. De man die hem kocht, was toen al ziek. (Kanker) maar zal nu een operatie ondergaan, waardoor hij nooit meer op een paard zal mogen kruipen. Voor mij is het geen oplossing om hem opnieuw te kopen, maar de eigenaren hebben me beloofd dat ze hem nooit zouden laten vertrekken naar een slechte thuis.
Na lang nadenken, heb ik ook besloten om volgende maand een tattoo te laten zetten, onder mijn linkerborst van hem. Zodat hij altijd, dicht bij mij zal zijn.
http://www.youtube.com/watch?v=3NbCsn8j ... e=youtu.be
A Life without you, is like taking a breath without air. # Z'tje.
30 November 2008 - 10 Mei 2011
<<