Paar dagen geleden heb ik weer een filmpje afgerond. Ben ontzettend lang bezig geweest met dit filmpje. Ik startte met een compleet ander idee van wat ik wilde. Uiteindelijk is dit er uit gerold. Zelf ben ik er ontzettend blij mee. Dit is de eerste keer sinds Nontsje's Goodbye dat ik helemaal in tranen heb zitten te monteren.
Loïs komt nu zo'n één keer per jaar bij me langs hier in Nederland. De eerste keer dat zij langs kwam, nam ze haar film camera ook mee. We hebben de hele middag bij de paarden rond gehangen. Ze heeft prachtige beelden gemaakt van Nontsje. Al die beelden heb ik stuk voor stuk door genomen. Met een glimlach en een traan. Ik zag kleine dingen terug die ik vergeten was. Eventjes was het alsof ze weer terug was, eventjes was het alsof ik haar weer aanraakte, naast haar stond en haar adem in mijn gezicht kon voelen.
Vanmiddag werd ik weer met de waarheid geconfronteerd. Ik zag een fotografen meeting voorbij komen. Met mijn gedachten zat ik al bij het inschrijfformulier, het canadameer en zag ik Nontsje al met mij op haar rug galopperen. Zonder tuig weliswaar. Dan komt er toch wel een ijskoude douche over je heen als de realiteit weer naar boven komen; ze is er niet meer. Mijn prachtige meisje is er niet meer...
Wel wil ik even waarschuwen. Ik heb meerdere reacties gehad dat mensen in tranen achter hun computer zaten. Als je niet zo goed tegen emotionele filmpjes kunt, moet je deze ook maar niet openen
I won't give up:
http://www.youtube.com/watch?v=OHJT7kGK3Wk
Ik mis je gekkie
