Korte versie:
Na Orlinde overleden was kocht ik Ivar, mijn lieve gulblakke spookje. Juni dit jaar hakte ik de knoop door, het werkte niet, ik ging op zoek naar een ander paard. Dat werd Anke. Ik ben superblij met haar. En Ivar heeft nu het –voor hem- allerbeste baasje gevonden.
Lange versie - deel 1: Ivar
Orlinde overleed in november 2017. Na 13 fantastische jaren was mijn lieve merrie er opeens niet meer. Ik twijfelde of ik nog wel een paard wilde. Het nare afscheid had er in gehakt. Wil ik wel weer een eigen paard, met het risico dat ik ooit weer zoiets zou moeten meemaken, of nog erger, ooit de keuze zelf zou moeten maken mijn maatje te ‘laten gaan’? Maar als ik geen eigen paard heb, blijf ik dan nog wel paardrijden? Een manege zag ik niet zitten. Bijrijder worden, tja, maar dat leek me ook moeilijk na zoveel jaar ‘eigen baas’ te zijn geweest. Ik heb een aantal weken getwijfeld en na gedacht. In december wist ik het. Ik wilde wel weer een eigen paard. Een fjord. Voor veel duinritten, voor mennen, voor poetsen met de kinderen.
Een aantal fjorden bekeken, gereden. De een was wel braaf maar loeisterk en zat helemaal vast. Een was meer een denker en een bakpaard, terwijl ik er een zocht voor alsmaar rechtdoor buiten. Weer een ander was net voor mijn neus weg al verkocht. Of alleen aangespannen beleerd, nog niet onder het zadel. Amber Verhagen benaderde me, is Ivar niet wat voor je? Een puppy van 5 jaar, ze was hem net gaan inrijden. Ik, met een groen paard, een ruin die net hengst-af is? Wat een stoere jongen bleek hij te zijn toen ik hem bezocht, leuk lief gaaf en braaf. Toch bleef ik twijfelen, kan ik dit wel? Maar dit was wel hét paard waar ik met een grote glimlach op zat met proefrijden, en wat een lieve knuffel. Dus ja, Ivar werd mijn nieuwe maatje. Amber kwam hem eind januari 2018 brengen. Een lichte gulblakke fjord: roomwit met een lichte rode aalstreep en rode zebrastreepjes. Tot z’n 5e hengst geweest, ook gedekt, nu net geruind. (Hij is nog niet ingeschreven bij het stamboek maar de I klopt wel met zijn leeftijd).
(Tegen die tijd lag Fjordenwereld hier helemaal op z’n gat, dus niks gepost.)
ik ben stoer!
spelen in de paddock:
Hij kreeg al snel de bijnaam ‘spook’: een witte gedaante die in het donker van de wintermiddagen de paddock op z’n kop zette
. Hij probeerde de baas te worden in de groep, liep te showen en uit te dagen met bijten, steigeren, hinneken en knietjes omhoog. Met een aantal weken kwam er wat meer rust en werd het de 3e plek in de rangorde, vriendschappen en ruw spelen, zonder de echte uitdagingen. Ik nam grondwerkles met hem om elkaar leren kennen. Wie is de leider, kun je die vertrouwen, waar liggen de grenzen van een geintje. We reden de duinen in, rondjes door het dorp en wandelden ook regelmatig. Met Ivar is het nooit saai, er gebeurt altijd wel wat onderweg. Hij vindt iets spannend en maakt er een drama van, of hij loopt als een clown voortdurend te vragen om spelen tijdens het wandelen, en dan weer wil hij juist voorop draven maar loopt dan te snel voor zichzelf en schuilt bij een scheve grasspriet opeens toch weer achter Fedor. We hebben vanalles gedaan: een A-dressuurproefje gereden, ringsteken tijdens het dorpsfeest (ik verkleed als spook, hij was er tenslotte al een), clinic working equitation, regelmatig met de trailer naar buitenritjes wat verder weg, duinritten, bang worden van Schotse hooglanders en dat weer overwinnen, schrikken van damhertjes en ook dat overwinnen, met vreemde paarden in een vreemde binnenbak, tunneltjes door, op de skatebaan, wennen aan tuig en lange leidsels, werken aan de hand met een kaptoom, schriktraining, sprongetjes in het bos. Ivar is nu 7 en mooi uitgegroeid, een stuk volwassener dan anderhalf jaar geleden. Hij is een prachtig paard, zeer aanhankelijk, speels, attent, altijd vrolijk. Hij is een zoon van Almglimt. Veel veulens van Almglimt hebben een meewerkend karakter, en ook Ivar heeft dat. Doet altijd zijn best, is in voor nieuwe dingen, loopt stoer voorop op nieuw terrein. En hij is, zeker voor een fjord, sensibel en reageert goed op je zit en houding.
Ik heb veel geleerd van Ivar. Al mijn plannen loslaten, open naar hem kijken en volgen wat hij aanbiedt. Nieuw voor mij, erg leuk maar ook erg inspannend.
strand:
trots op zichzelf:
de clown:
duinrit:
afgelopen weekend op clinic:
Maar toch besloot ik in juni dat Ivar niet hét paard voor mij is, en ik niet dé ruiter voor hem. Ik wil mennen, ik wil dat mijn kinderen hem kunnen/ durven poetsen en ik wil na een dag werken en de kinderen in bed gelegd te hebben, een relaxed ritje kunnen maken. Met Ivar ben ik altijd 100% met hém bezig, moet zeer alert zijn. Een 3e kleuter om mee bezig te zijn nadat de eerste twee thuis in bed lagen! Dat werd langzamerhand te veel. Ik kon niet meer genieten van rijden. Ik merkte in de winter al dat ik in het donker niet fijn meer met hem op pad ging. Hij schrok dan ergens van, en hield die spanning dan lang vast. Zoiets ligt ongetwijfeld aan de combinatie paard-ruiter, maar ik kon het niet oplossen. Afstappen en verder wandelen, dat werkte wel goed. Wandelen en grondwerk, lange lijnen, dat was allemaal nog best leuk. Maar ik wil (ook) rijden. En mennen. Ik heb Ivar aan tuig en werken aan de lange leidsels gewend, ging prima. Maar aangespannen stilstaan in het verkeer wanneer het moet, dat vind ik niet genoeg vertrouwd. Niet met het verkeer hier dat weinig idee heeft hoe ze met een aanspanning om moeten gaan. Ik ga echt voor veilig met mennen. En mijn kinderen durven niks met hem, omdat hij niet op hen let en beweeglijk is, is altijd met zichzelf en zíjn wereld bezig. Soms had ik heerlijke ritten met een grote lach op mijn gezicht, soms was een groot deel van een rit een brok spanning waar ik moe en gefrustreerd van werd tot ik maar verder ging wandelen. Maar het is zo’n leuk paard en vanaf de grond ging alles super. Dus heel lang dingen weer anders geprobeerd, dingen nog een kans gegeven, overwogen om naar een stalling met bak te gaan, maar ja, ik ben echt een buitenruiter... Tot ik de knoop doorhakte, wij zijn niet de beste combinatie. Misschien ben ik oud en voorzichtig(er) aan het worden. Een hele beslissing, want ik had Ivar gekozen met het idee dat hij zijn hele leven bij me zou blijven.
deel 2: Anke
Dus op zoek naar een ander paard. Fjord? Haflinger? Draver? Kruising? Ik bleef toch naar fjorden trekken. Op Facebook zag Alexandra een merrie van 15. Meteen gebeld, en ik ben gaan kijken. Merrie, brunblakk, 15 jaar. Ze liep met het hoofd in de nek, benen vlogen alle kanten op, één brok spanning in de bak, liep nog onregelmatig ook. Huh, was dit het brave paard uit de advertentie? Maar voor de wagen buiten was het een totaal ander paard: braaf, zeer voorwaarts maar gehoorzaam op een heel licht bitje, kon ook gewoon stil staan op de terugweg en met grote maaicombinaties die ons inhaalden. Wat had ik dat gemist, lekker op de wagen met een vlot enthousiast paard! En in de omgang lief en rustig. Maar dat gedoe onder het zadel? De volgende dag ging ik terug met een vriendin, en wat meer geprobeerd. Ander zadel, ander bit, eerst longeren. Dat werkte een stuk beter. Nog steeds vond ze het spannend en liep ze op dubbele turbo, maar niet kreupel, en ze bleek slim zat om snel signalen te leren. Nog even twijfel, ga ik niet te snel, hoe kan nou het eerste paard dat ik serieus bekijk meteen raak zijn? Maar ik had er vertrouwen in dat het onder het zadel wel op te lossen zou zijn, en aangespannen was ze al top. Dus Anke (officieel Anky) werd mijn nieuwe paard. Begin augustus haalde ik haar op. De eerste twee dagen meteen voor de wagen, en oh, was wat dat super. Braaf, vlot, rustig, vol vertrouwen, en als iets toch even eng is (paddenrooster in de weg) met mijn hulp verder en de volgende keer kan ze het zelf. Onder het zadel begint ze ook al rust te vinden, met veel stemhulpen, rustig zitten, een boomloos zadel en heel simpel bustrensje. Ik geniet van haar zelfvertrouwen, werklust en haar plaats in ons gezin.
bij aankoop:
mijn dochtertje met Anke, de eerste middag dat ze er was (dit zou ze nooit durven bij Ivar):
Anke voor de wagen de eerste keer:
Alexandra, de bijrijdster van Ivar, kwam naar me toe. Ze had nooit gedacht een eigen paard te willen, maar met Ivar is het anders… we spraken af dat ze het een maand kon uitproberen, doe alsof Ivar jouw paard is. Kijk of het je lukt qua tijd, reken uit of het financieel lukt, kijk of het lichamelijk lukt (heup-probleem met brede zadels). Voor haar een mooie manier om het nog eens even echt goed door te denken, een eigen paard. En voor mij de optie dat Ivar niet echt de verkoop in zou hoeven. Niet dat ik twijfelde dat er een goed huisje voor hem te vinden is, het is zo’n leuk paard. Maar dit was toch wel een heel mooi idee.
En afgelopen weekend heeft ze besloten: Ivar wordt de hare. Eind van de maand verhuist hij naar een stal een dorp verderop, 3-4km. Hij komt 24/7 buiten met twee andere pony’s. Met een goede bak, waar zij lekker met hem aan het werk kan. Zij is veel bezig met Feldenkreis en Centered Riding, heeft al meerdere clinics gevold. Zij en Ivar zijn een supercombinatie.
Anke en ik gaan nog heel veel kilometers maken met de wagen, en ook onder het zadel. Alexandra en Ivar gaan samen werken aan hun uitdagingen en veel plezier hebben.
Anke voor de wagen afgelopen weekend:
Alexandra en Ivar:
Anke, mijn mooie merrie:
(edit: paar typo's)
Heel veel geluk met Anke!
Finnea, v. Timor x Woudina v. Bjorkmann 
.
