FjordenWereld.nl

Daar is het wel eens tijd voor dacht ik zo

Het is alweer bijna 11 maanden geleden dat mijn paardenleventje compleet onverwachts zo op zijn kop gezet werd, iets wat ik soms nog steeds niet kan bevatten. Terwijl we uitkeken naar een veulen en met het idee naar stal reed dat die nacht het veulen geboren kon worden, waren we binnen 48 uur onze paarden kwijt.

Iedere dag kijk ik nog tegen die mooie foto van Geke die ik van heel veel mensen heb gekregen en waar ik nog steeds ontzettend dankbaar voor ben. De foto staat voor mij wel symbool voor alle mooie momenten die ik met Geke heb mogen meemaken.

Ondanks het verlies stond Elke binnen een week in onze wei. Een toevalstreffer, alsof het zo moest zijn en waar we ook ontzettend blij mee waren. Voor ons gevoel de juiste beslissing.
Helaas liep dat wat anders en heb ik van haar afscheid genomen vlak voor mijn vakantie. Een ontzettend moeilijke beslissing. Alles in mij zei me dat dit de juiste beslissing was, er was geen vertrouwen meer van mij uit en dan is er geen basis. Ik geef het niet snel op maar heel mijn gevoel gaf aan dat dit niet ging werken.
Voor mezelf hakte ik de knoop door, maar voor mijn oom vond ik het heel moeilijk. Het was mijn paard maar wel zijn laatste fokproduct en ik deed hem er verdriet mee om haar weg te doen.
Of mijn oom het ook besefte weet ik niet, maar met het wegdoen van Elke zette ik op dat moment wel een streep door mijn hobby, einde passie, niet wetende voor hoelang. De kosten rondom Geke en de aanschaf van Elke hadden me genoeg gekost dus ik had op dat moment niet direct geld om weer direct een paard te kopen en eerlijk is eerlijk, daar had ik ook niet direct behoefte aan.

Omdat ik direct daarna op vakantie ging, mezelf voorgenomen om op het strand maar eens te overdenken wat ik nu verder wilde maar daar waren die 12 dagen niet genoeg voor.
Tussen het verlies van Geke en het vertrek van Elke in, was ik nog wel druk bezig geweest met het jubileum, maar het jubileum zat erop en na de vakantie viel ik best in een gat. De leegte van geen paard meer hebben drong steeds dieper tot me door en wat moet je met al die tijd die je ineens over hebt.

Gevoelsmatig dacht ik dat ik niet zonder het rijden kon en wilde ik ook heel graag weer aan het rijden. Via via kon ik een leuke friese hengst gaan rijden. Echt alles perfect geregeld, ik kon kosteloos rijden wanneer ik wilde. Het was op een privé stal met een mooie binnen manege en alles er op en eraan. Maar na 3 keer heb ik besloten er mee te stoppen. Het was het gewoon niet, het plezier was weg, het gevoel was niet goed en het was geen Geke.

In de tussentijd veranderde er bij mijn oom ook veel. Hij heeft een korte tijd zijn boerderij willen verkopen. Iets wat ik volkomen snap gezien zijn leeftijd maar dat was voor mij ook meteen een punt dat een paard bij hem neerzetten geen optie meer is. Inmiddels blijft hij wel gewoon daar wonen, hij kan nog geen afstand van dit leven doen en zolang het gaat blijft hij daar gewoon wonen. Maar na een winter alleen maar 2 shetjes op stal te hebben ziet hij ook in dat dit voor hem veel makkelijker is qua hoeveelheid werk. Ook al zouden we er natuurlijk bergen voor verzetten als we Ulrieke en Geke daarmee terug kregen, de situatie is nu zo.

Tja en hoe dan verder, een eigen paard? Vanuit allerlei hoeken heb ik de afgelopen maanden heel veel lieve aanbiedingen gehad, paarden die niet officieel te koop staan maar die mij wel gegund zijn. Een Jacobaea vorige week bijvoorbeeld nog, die voor mijn gevoel in mijn plaatje past.
Maar helaas is dat voor mij nu geen optie, qua aanschaf kan ik er zo een halen echter gezien het feit dat ik een paard niet meer bij mijn oom kan stallen zou ik op zoek moeten gaan naar een pensionstal. Hier in de omgeving zit voor mij geen stal waar ik me prettig bij voel of waar ik mezelf kan richten op het allerleukste, fokken Dan zou ik een paard ergens gaan stallen waar ik dan toch geen rust bij heb en waar ik continu mee bezig ben om iets anders qua stalling te vinden, dat was in de tijd dat Geke hier in de omgeving stond zo en dat zou nu niet anders zijn. Daarnaast zit Geke nog erg in mijn systeem, alsof ik er zo naar toe kan en ze er nog is. Iets waardoor ik ook nog geen behoefte heb om 200 euro of meer per maand aan stalling te moeten betalen.
Het is gewoon wachten op het moment dat we het kunnen betalen om een paard aan huis te kunnen houden, alleen zal dat heel lang duren ben ik bang mits we de lotto een keer winnen haha

Ik ben er zelf gelukkig niet onrustig onder. Het gemis van Geke en Ulrieke blijft en nu je bijna een jaar verder bent speelt het allemaal wel weer meer door je hoofd. Alleen het niet meer bezig zijn met fjorden op dit moment geeft mij steeds meer het gevoel van verwijdering en afstand met alles er ook omheen waar ik ook mee bezig was. Ik ben bestuurslid geworden, iets wat ik ontzettend graag wilde maar wat is voor mij nu nog de meerwaarde daarvan?. Vorig jaar wilde ik naar de HK, die drang is er nu niet meer en zo zijn er meer kleine dingen. Ik ben altijd wel realistisch en het verlies kan ik wel een plekje geven waarbij ik ook graag naar de toekomst kijk en plannen maak.

Ik had alleen niet gedacht dat deze gebeurtenis mijn passie zo ontzettend hard onderuit kon trappen.

Zo....wat een verhaal Dennis. Als jij er nog niet aan toe bent moet je het vooral niet doen. Er komt vanzelf iets op je pad waardoor alles ineens anders kan gaan. En misschien ook wel niet maar dan krijg je er wel vrede mee. Het is ook niet niks wat je meegemaakt hebt. Logisch dat dat zo'n impact heeft. Ik zou het heel jammer vinden als je de fjorden en alles er omheen vaarwel zou zeggen. Je hoort er zo bij. Neem eerst de tijd het rustig te verwerken misschien kijk je er over een poosje heel anders tegen aan. Het is weer de tijd dat de veulens komen. Dat zal je ook verdriet doen. Het was je zó gegund, een mooi veulen bij Geke. Jouw afscheid kwam zo onverwacht dat maakt het missen nog lastiger. Ik wist al maanden dat ik Fatoush en Marga moest laten gaan. Dat deed erg pijn. Maar ik heb me goed kunnen voorbereiden op het verlies. Bij jou kwam het zo onverwacht. En dan ook nog 2 in 48 uur. Sterkte met al je beslissingen en het zou gezellig zijn je toch op de hk te zien.

Hoi Dennis, een hele worsteling. Ik herken het gevoel wat je beschrijft.
Met tijd komt raad. Waarschijnlijk is het nog niet het moment. Bij mij heeft het lang geduurd voordat het uberhaupt weer begon te kriebelen voor een eigen paard. Al heb ik het paardrijden op een laag pitje wel aangehouden, maar besefte me in de loop van de tijd dat het grote plezier (voor mij) met name zat in de band die je opbouwt met een paard. En dat durfde ik nog niet aan.
Inmiddels kriebelt het enorm. Maar sta ook op zo'n kruispunt wel/niet. Ik ga over enkele weken voor een half jaar op reis en dan ga ik de knoop definitief doorhakken. Heel veel succes met je keuze en het ontdekken wat goed voelt!

Hee Dennis. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat na alles wat je hebt meegemaakt dat het nog even niet zo nodig hoeft van jou.
En dan kan je 2 wegen inslaan; ofwel zijdelings contact houden als je dat leuk blijft vinden tot misschien weer een keer de vonk overspringt, ofwel helemaal afstand nemen van de fjorden en alles eromheen.
In dat laatste geval is de kans ook kleiner dat je weer een keer tegen een eigen paard aanloopt, maar je weet nooit.
Doe vooral niet iets omdat een ander vindt dat je het moet doen. Je ontdekt vanzelf wel weer of je hart hier nog bij ligt of niet.
Sterkte.

Jeetje Dennis, heftig hoor. Ik kan me je gevoelens goed voorstellen. Ik heb zelf ook na wat vervelende en teleurstellende gebeurtenissen een tijd lang niets meer met paarden gedaan. Ik was er eigenlijk klaar mee. Pas na een andere heftige gebeurtenis, het verlies van mijn vader, heb ik heel bewust het paardenleven opgepakt. Ik kwam voor mijzelf tot de conclusie dat ik de paarden niet zat was, maar wel de teleurstellende dingen eromheen (ziekte en afscheid nemen, maar inderdaad ook een goede plek voor je paard vinden). Ik heb voor mezelf geaccepteerd dat dit er nu eenmaal bij hoort en dat het niet opweegt tegen het plezier. Ik trek nu vooral mijn eigen plan en geniet echt iedere dag van van mijn fjord. Ik hoop dat jij dat gevoel ook weer terug gaat krijgen. Ik denk dat je gewoon op je gevoel af moet gaan en misschien is eventjes afstand nemen geen slechte zaak.... Wellicht komt de zin om weer te beginnen met de fjorden vanzelf weer boven drijven.

Fijn dat je het met ons deelt.

2 van je geliefde paarden moeten verliezen en een zo gewild veulen in 1 week tijd dat is enorm zwaar dit heeft tijd nodig en geen enkel paard kan dit opvullen hoe mooi of lief dit paard ook is.
Eerst alles verwerken en dan verder kijken wat je op dat moment wilt en wat past in je leven .
Zolang je het niet hebt verwerkt kan je de liefde aan een mogelijk nieuw paard niet geven.

Sterkte met alles en ik hoop je toch weer op een paard te zien in de toekomst want ik vind dat je daar echt op hoort en dat we de mooie verhalen weer kunnen delen met elkaar.

Zelf heb ik een tijdje geen paard gereden omdat ik bang was. Mijn KWPN had me iets te veel hoeken van de bak laten zien en ik durfde gewoon niet meer. Is wel anders als verdriet natuurlijk, maar ook een kwestie van zien hoe dingen gaan lopen. Mijn vader had de paardenstallen al afgebroken toen er na een jaar of twee/drie toch ineens weer een paard moest komen in de vorm van Jeskim.
Je valt ineens in een gat, waar ga ik dan nu mijn tijd aan besteden, maar die tijd vult zich ook wel weer, met een nieuwe hobby of als het toch weer gaat kriebelen en je loopt tegen het juiste paard aan, ook wel weer met paarden.
Ik hoop toch stiekem dat je je draai weer gaat vinden met een leuke fjord. Je bent altijd welkom om eens langs te komen!!

Kan me je gevoel helemaal indenken. Met Geke had je een doel en dat was abrupt over, waardoor je leven op zijn kop staat wat betreft de paarden en het moeilijk is om daar een goede punt achter te kunnen zetten. De wens hangt in het verleden, maar kan niet meer de toekomst zijn. En wat dan, als de middelen niet zo vrijblijvend meer zijn. Kan me voorstellen dat je het dan allemaal zo even relativeert. Komt vanzelf wel weer...of niet...geeft gelukkig allemaal niet. Het loopt zoals het loopt.

Maar zoals Esther ook al zegt, voor de gezelligheid en dosis paardensnuif blijf je welkom

Je hebt het mooi omschreven Dennis en je gevoel is heel herkenbaar. Vooral je laatste zin. Het verlies van Cratos en drie maanden later Rosco hebben er bij mij ook erg ingehakt. Morgan en Pablo kwamen in datzelfde jaar maar ik heb met hen (ondanks dat ik gek was/ ben met allebei) nooit het plezier gevoeld wat ik met de mannen had. Toen ik naar NH ging verhuizen kwam voor mij ook een eind aan mijn dagelijkse paardenhobby en gek genoeg heb ik daar ook eigenlijk helemaal geen moeite mee gehad. Het was wel goed. Pas nu bijna 4 jaar verder na mijn verhuizing begint het echt weer te kriebelen en mis ik vooral de dagelijkse dingetjes, het prutsen in de wei, mesten, voeren, stalletjes doen...de omgang eigenlijk. Ik geniet ook echt van Morgan als ik er ben maar eerlijk is eerlijk het is niet meer met dezelfde als vroeger. Maar ik kom er natuurlijk ook maar een keer of 3 per maand dat is eigenlijk te weinig. Het voelde een beetje als afscheid nemen van een lifestyle .

Wat heb je veel meegemaakt qua paarden in korte tijd Dennis. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten natuurlijk.
Vermoedelijk kruipt bloed waar het niet gaan kan en kom je op een dag je ideale paard tegen. Of het dan ook echt een Fjord is, een merrie of wat dan ook valt te bezien.
Succes met je draai vinden! Als je zin hebt mag je ook gerust eens op het Bellebeest komen rijden hoor.

De wens in het verleden, dat zeg je heel mooi Annabel. En dat klopt ook, er lag nog voor minimaal 20 jaar plannen op de plank met Geke wat dan ineens compleet overhoop gegooid word.

Afscheid van een lifestyle zoals Marijke zegt is een hele mooie omschrijving van hoe het voelt. Alhoewel ik wel verwacht dat er wel weer een keer een paard op mijn pad komt. Daarom weet ik voor mezelf nog niet zo goed wat ik wel en niet wil met de activiteiten binnen het stamboek. Als ik daar mee stop, heb ik helemaal het gevoel dat ik er een punt achter zet.

Gelukkig mag ik heel veel paarden komen knuffelen in Nederland dat is wel een hele fijne gedachte!

Volg je gevoel en doe wat jij denkt dat goed is. Het zou leuk zijn als je actief blijft binnen het stamboek maar dan moet dat voor jou wel goed voelen.

Dennis ik denk dat ik wat dat betreft heel erg weet wat je voelt. (Nu heb ik nog paarden dus wat dat betreft niet.)

De grootste moeite die ik had met het verlies van Brass was misschien nog niet eens dat ze er niet meer was maar vooral de dromen die ik had waren ineens vervlogen. De toekomst die ik voor me zag was weg.
Ilonka moeten missen zou betekenen afscheid nemen van het verleden, afscheid van Brass was echt afscheid nemen van mijn toekomst (met haar.)

Wat een verhaal maar ik kan het goed begrijpen. Het is niet niks zo je paarden te verliezen. Je neemt daarmee afscheid van veel plannen, een bepaalde periode en een groot deel uit je leven.

Wanneer de tijd daar is komt er vast vanzelf iets op je pad als het zo moet zijn waarmee veel puzzelstukjes weer in elkaar vallen.

Kan mij ook niet voorstellen wat voor 'gat' je nu bezig bent weer op te vullen. Ik ben er van overtuigd dat als je er weer klaar voor bent er wel wat op je pad komt, alles heeft zijn tijd!
Blijft je gevoel volgen dat is het beste advies wat wij je kunnen meegeven.

Afgelopen dinsdag heb ik in de ledenvergadering kenbaar gemaakt om de functie van bestuurslid naast me neer te leggen.
Ik blijf veder wel lid van het stamboek, hopelijk komt er wel weer een keer een fjord en ik vind het wel leuk om tot die tijd up to date te blijven

Ik vond het heel knap dat je dat afgelopen dinsdag hebt gedaan. Kan me voorstellen dat je nu even niet daarop zit te wachten. En wie weet wat de toekomst nog brengt...

Wat een verhaal Dennis! Neem de tijd.
Ook hier ben je welkom om een dosis geel op te doen!

Ik dacht, ik log hier weer eens in.. laatste keer is een jaar geleden ofzo... wij spreken elkaar best af en toe dus zie het niet helemaal als verrassing maar rot vind ik het wel voor je. Dat gevoel van niet weten wat je wilt of waar je hoort zeg maar.. dat lijkt me zo onbehaaglijk. Ik denk zelf dat je ooit wel weer eens iets tegenkomt wat bij jou/jullie en de situatie past.. alles kan zo snel veranderen.. ook ten goede! En even paardloos is misschien ook best lekker.. tijd en geld voor andere dingen.. ook leuk!

En je weet het, altijd welkom voor nog eens zo'n gezellig ritje/lunch kletsdagje hier in het oost'n!

Moest denken aan een uitspraak die hier op de plee hangt.. 'Volg je hart want dat klopt'.

We appen!