Oh stonerJanneke! Gewoon dat 'moeten' gevoel los proberen te laten, lekker heen gaan met de insteek 'we zien wel'. Je hebt goede begeleiding! En iets van grondwerk of lange lijnen? Is dat niet wat om eens te doen? Of is dat juist nog heftiger voor je rug dan op Vlinnieboy?

Dat lukt dan ook niet. Lopen door een hobbelige zand bak terwijl ik met mijn handen bezig ben kost me te veel energie om mijn evenwicht te bewaren. Maar mijn rug is weer over het moeilijkste punt heen en ik kan weer gaan opbouwen. (heb er tevens een griep overheen gehad waardoor ik veel heb gelegen en geslapen. dat is ook niet bevorderlijk voor een rug). Misschien dat ik er deze week weer op kan. Lekker mijn rug verder loshobbelen.

Nou, vandaag een hele stap verder.
Claudia en ik spraken over buitenrijden, gewoon in het algemeen. Op een gegeven moment zei ik dat ik het heel graag weer zou willen maar dat de gedachte alleen al me bij de keel greep. Toen was het zaadje gezaaid in Claudia haar hoofd en dat ontkiemde razendsnel (een soort jack en de bonenstaak...). Ik zag het groeien en dacht bij mezelf "waarom kan je nou nooit je mond houden". Dus Claudia begon over iets wat neerkwam op van uitstel komt afstel, nu of nooit, enz enz. Ik zei nog dat ik niet wilde maar niet met genoeg overtuiging.......
Daarna ging ik gewoon in de bak rijden, dat gaat, by the way, steeds lekkerder en meer ontspannen, met de gedachte "als ik het er niet meer over heb vergeet ze het vast". Nou dan onderschat ik haar wel heel erg want Claudia komt nog even een rondje les geven.......... met een touw in haar hand. Nee toch.....ja toch. Klik, klik en Vlin zat aan het touwtje, bakdeur ging open en voor ik het wist sjouwde Vlin met mij de dijk op.
OMG wat vond ik het spannend. Ik vergat adem te halen op de momenten dat we knetterende brommers, hinnikende paarden met rammelende kettingen, luid bellende fietsers, mee rennende zwarte shet (Vlin haat zwarte shetjes), overstekende honden, langsstormend verkeer van de snelweg, spoorbrug en "enge" mannetjes op bankjes tegen kwamen. Kortom, ik heb dus een half uur niet geademd. En ondanks deze vuurdoop bleef Vlin zo kalm en rustig. Ik probeerde mij zoveel mogelijk te ontspannen maar tjee wat is dat dan moeilijk zeg. Af en toe stonden de tranen me nader dan het lachen. Maar met behulp van Vlin en Claudia heb ik het toch maar gedaan. Ik ben best een beetje trots op mezelf!
Waar heb ik toch zo'n geweldige vriendin en paard aan te danken?

Janneke, je hebt zo'n geweldig paard te danken aan jezelf!! Je bent een geweldig mens, dus je verdient zo'n paard!!! Nu dat besef bij je zelf ook effe 'zaaien' en dan rijd je binnen no time weer lekker ademend rond!
Super dat Claudia je hierin begeleidt, ook al wilde je niet helemaal. Maar zo zie je maar weer dat je vertrouwen moet hebben in Claudia, Vlin en jezelf!!
Ik zou het weer eens erg gezellig vinden om je kant uit te komen, nu met Fello, om weer een lekkere buitenrit te maken hoor!

Wat een lief berichtje Suzanne.
Het lijkt mij ook gezellig om weer met ons tweetjes door het bos te struinen! Maar voorlopig ga ik echt niet met Vlin de duinen in. Zoveel vertrouwen heb ik nog niet. Ik denk dat daar nog wel een jaartje overheen gaat. Maar ik ben er hard mee aan het werken en ik heb er nu wel weer vertrouwen in dat het ooit weer goed komt. Ook het rijden in de bak durf ik gewoon weer alleen. Vlin is dan zo ontzettend braaf. Niet normaal eigenlijk.

Ik heb veel geduld ... Doe dat ook maar heerlijk op je eigen tempo. en de duinen lopen niet weg!

Blij weer een positieve update te lezen!
En Janneke... de weg is lang en hobbelig maar hij is bewandelbaar!
Amper 3 jaar geleden durfde ik ook niet meer op te stappen en nu rij ik zelfs zonder zadel

Kelly wat ben ik blij met jou berichtje. Ik weet dat jij schrik hebt gehad maar dat je zò'n angst hebt gehad dat je er niet meer op durfde.......en als ik nu steeds zie wat je allemaal met Adorno doet..........!!!!
Dit geeft mij weer moed en de wil door te gaan. Want het is dus werkelijk mogelijk om over je angst heen te komen!

Wat een heerlijke update!
Ik was niet zo zeer bang om op een paard te zitten ten tijde van Brass en haar losrukperiode ik vond het dood eng om met haar aan een touw te lopen. Is was doodnerveus en ontspannen heel lastig. Heb mezelf echt moeten dwingen diep in en uit te ademen echt tot mijn tenen, en ik heb veel gezongen als ik met haar liep (later ook als ik er op zat en ze aanspande) al zingend kon ik mijn adem niet in houden en zo spanning opbouwen.

Dat is ook Janneke haar probleem. Als ze maar denkt dat er iets gaat gebeuren dan stopt ze met ademen.
Ze wordt dan strak en dat is precies waar Vlin dan op reageert.
Het is niet zodat hij vertrekt maar hij reageert wel gelijk op Janneke haar verkramping.
Ze is nu echt weer aan het genieten van haar vlinnie

Je ziet haar in de bak echt weer gaan ontspannen.
Gisteren heeft ze weer een grote stap gemaakt, we zijn samen ( ik lopend naast Vlin) een stukje de weg op geweest.
Fietsers, brommers en auto's getrotseerd en Vlin was echt heel braaf.
Janneke heeft het echt super gedaan

Julie komen er echt weer, het heeft tijd nodig maar dat is niet erg.
Trots op jullie samen

Goed bezig Janneke! Fijn dat je toch verder gaat en kunt met Vlin. Jullie zijn zo'n leuke combinatie!
Ik heb zelf ook een tijdje angst gehad. Ik ben in 18 jaar één keer van Morris afgevallen, maar had toen wel een hersenschudding (geen cap). Nu dus altijd met cap! Gelukkig is Morris een paard dat je dan helpt om weer vertrouwen te krijgen, die heeft een collega van me ook weer 'geleerd' om op een paard te durven stappen.
Succes en veel plezier samen!

Kleine stapjes, maar wel allemaal in de goede richting!
Hier nog een angsthaas, je weet ook wel dat ik in de bak thuis op Toobs bagger scheet en totaal niet meer wist hoe ik moest rijden.

En herinner je je de snuggere actie van ons nog, het duin op, stelletje mafketels!
Toen konden we erom lachen! En jij gaat echt wel weer lachend het duin in, maar niet morgen al, gewoon over een tijdje!

Ja Do, die actie weet ik nog wel! maar daarna weer gewoon lachend verder gereden! Ik hoop echt dat ik over een tijdje weer om zulke acties kan lachen!
In de bak gaat het gelukkig al stukken meer ontspannen. Dus we gaan vooruit, langzaam...maar ook dàt is vooruit!

Toppertjes zijn jullie met elkaar!!!!!
Gaat helemaal goedkomen met jullie

Hoe gaat ie nu Janneke?

Ik rij nu nog steeds in de bak en ook gerust alleen. Dat heb ik er nu al mee gewonnen.
Naar buiten, het bos in......ik moet er nog niet aan denken! Maar ik zou het wel graag willen.
Dus, al met al, ben ik toch wel een klein stukje verder gekomen.

En met een ander paard Janneke?
Niet om te gaan doen, maar hoe zou je daar in staan?

Maar je gaat goed toch? Stapje voor stapje.

Ilona, daar denk ik natuurlijk ook wel eens aan. Vraag ik me af of ik met een ander bomproof paard wel naar buiten zou durven en of het dan niet beter is Vlin alsnog op MP te zetten. Maar ik kan hem toch niet zomaar van de hand doen. Ik denk toch dat wij bij elkaar horen. Hoe dan ook. Dus ga ik dadelijk weer naar Rien om weer ietsepietsie meer vertrouwen terug te krijgen. maar het gaat veel langzamer dan ik had gedacht. Zal wel aan de leeftijd liggen ;-)

Ik vindt je zo stoer Janneke, geweldig dat je zo vol houdt!

Zou om te oefenen een keer op ander paard naar buiten goed zijn voor je zelfvertrouwen en daarna met Vlin?