FjordenWereld.nl

Afgelopen dinsdag om 16.30, ik (26 jaar) en 2 meisjes (11 en 15 jaar) wilden nog even buiten rijden op de zandvlakte, omdat onze bak zeiknat is en niet fijn dan is om in te rijden, rijden we daar altijd.

We waren onderweg alles ging goed, na een kleine 10 min zijn we bij de zandvlakte en rijden we zoals gewoonlijk allemaal ff voor ons zelf.
We zien een stalgenootje met nog wat mensen wandelen met hun honden, we roepen en zwaaien even en gaan weer rijden.

En toen gebeurde het allemaal en het ging allemaal zo snel uit mn ooghoeken zag ik in een flits dat de pony van het meisje van 11 begint te bokken maar ook gemeen,
Het is een felle tante en probeert hem nog op z'n donder te geven maar dat was te laat. Ze ligt naast de pony en opdat moment begint haar pony als een bezetene onze kant op te rennen, toen ging de pony van het meisje van 15 en die van mij tegelijk op de kletter.
Het zandpad op, dit is het oude oefenterrein van defensie. (deze kun je rond rijden)

Het ging zo snel, ik hoorde mijn wandelende stalgenoot roepen en hoor het 15 jarige meisje gillen achter me.

Ik probeerde Amon-dhay te stoppen, maar er zat geen rem meer op, probeerde echt alles wat in m'n macht lag om hem tot stilstand te brengen, ik moest ervoor zorgen dat ik een knik in die hals kon krijgen, links, rechts maakte me geen donder uit.
terwijl ik hier mee bezig was keek ik achterom om te kijken of het 15 jarige meisje nog op dr pony zat.
Zij was er inmiddels ook vanaf gevallen.

Het rondje duurde zo lang voor mijn gevoel, ik had geen stuur niks, ik hoorde alleen de andere 2 pony's achter me en Amon-dhay ging steeds harder, dit is wat ze bedoelden met blinde paniek.

we zijn inmiddels bijna het hele rondje rond geweest en de pony (draver) haalt Amon in op een breder stuk en loopt op dat moment voorop en bij het versmallen van het pad lagen er takken en boomstronken.
de draver gaat vol in de ankers en Amon volgt gelukkig ook.

Ik stap direct af en de draver was bij het passeren van het obstakel weer verder gerend.
Ik heb Amon vast en pak me telefoon en bel gelijk naar stal om de stalbaas in te lichten.
2 pony's zoek en 2 meisjes die er vanaf zijn gevallen.
ondertussen liep ik naar de zandvlakte waar we reden, ik zag het jongste meisje (11) liggen in het zand met een aantal mensen erom heen.
Het meisje van 15 komt er aan gestrompeld met mn stalgenoot.

Met een nog steeds paniekere Amon-dhay, die ik probeer te kalmeren,in mn handen sta ik te kijken en probeer hoogte te krijgen hoe het is met de meisjes.
Amon draait om mij heen en gaat plotseling vol in de achteruit en toen was er geen houden meer, hij trekt me omver en begint te rennen.. ik kon niks anders doen dan loslaten.

Daar ging hij, stalbaas kwam net aan gereden en probeerde hem de weg te blokkeren, maar hij loopt er om heen.
De draver was inmiddels gevangen en liep rustig mee.
Pony van het meisje van 11 was spoorloos.

Ik voelde me zo schuldig (op dit moment nog) dat ik geen controle kon houden over mn eigen pony...

Ouders, stalbaas en ambulance waren gebeld.

Ik was inmiddels bij de meisjes, niemand had eerste hulp verleent en wist niet waar ze last van hadden.
Ik ben eerst het meisje van 11 gaan checken omdat ze er zo levenloos bij lag.
Ambulance was kort daarna ook gearriveerd, heeft beide meisjes onderzocht en mee genomen naar het ziekenhuis om ze goed na te kijken.
Gelukkig mankeren zij helemaal niks.

2 meisjes en 1 pony in orde.
toen de andere 2 zoeken, bij de stalbaas in de auto terug naar stal om nog een auto te halen... en we rijden de bocht om en zien daar 2 auto's staan, alarmlichten aan, overal glas.

En het enige wat ik dacht: "alsjeblieft laat het niet een van de paarden geweest zijn!"
Maar helaas, het was de mijne die de auto vol in de achterdeur en het dak geraakt had en een stuk de weg had opgeschoven.
Ik kon wel janken, maar mn pony was nergens te bekennen, mensen gaven aan dat hij verder gerend is (richting stal).
Op dat moment krijg ik een telefoontje van een stalgenoot om te zeggen dat de pony terecht was en dat ie 2 schrammetjes had.

Ik met de beste man naar stal gegaan om al het papier werk te regelen terwijl andere stalgenoten + stalbaas opzoek waren naar de laatste pony.

Het was inmiddels 17.30, een uur later en het is donker.
Amon staat te eten en ziet er wonderbaarlijk goed uit met z'n 2 schrammetjes op schouder en nek.
inmiddels een zoekactie opgezet en mensen in de buurt en politie gewaarschuwd en telefoon nr gegeven.

na een uur zoeken krijg ik een telefoontje, de pony is gevonden, en stond vlak in de buurt waar ik aan het zoeken was.
Ik liep en zag daar 20 meter verderop in de bosjes een pony staan, maar geen mens te bekennen.
rustig en al pratend, zachtjes roepen naar zn naam liep ik naar hem toe.

toen kwam er een auto aan, de mensen die hem hadden gevonden, ze hadden hem vast gebonden aan een boompje.
ik checkte eerst of hij verder niet gewond was.
Hij had een grote schaafplek op zn borst maar bloedde verder niet.
Heb hem uiteindelijk uit de bosjes gehaald en de stalbaas was er inmiddels met de trailer.
Op de trailer gezet en naar stal gegaan.

Ik was opgelucht, meisjes veilig, pony's terecht en na onderzoek van de dierenarts (vriendin van stalbaas is dierenarts) bleek dat de pony's oke waren.

De dag erna alles geregeld met de verzekering, gelukkig was de man van wie de auto was erg makkelijk en noemde zijn 3 maanden oude Mercedes een stuk blik en oja.. het was maar een leasebak.
meneer was blij met zn vrije verplichte dag en deed totaal niet moeilijk... een last van mn schouders.

Ik ben blij dat alles goed is afgelopen en dat alle pony's niks mankeren.
Zelfs mijn fjord die best schade had aangericht op de auto liep de dag erna niet eens stram, heb hem nagekeken, palpatie (druk) uitgevoerd van kop tot kont en wat buigingen gedaan in zn lijf.
niks, noppes, nada!

Ik ben nu wel heel hard wakkergeschud, het gevaar zie ik nu nog meer in dan eerst.
ben op moment ook echt alle vertrouwen kwijt, ook als ik realistisch ga nadenk en bedenk dat het misschien komt omdat er 2 pony's hem "opjagen"
Ik weet het allemaal even niet meer, moet het ff laten bezinken wat mn volgende stap zal zijn, wil iig niet meer naar buiten, ook al weet ik dat ik op een gegeven moment moet.
Ik voelde me verantwoordelijk over de 2 meisjes en heb ze een trauma gegeven, alleen omdat ik mijn pony niet onder controle had.
Voel me schuldig maar ouders van de meisjes nemen mij niks kwalijk... maar schuldgevoel blijft knagen.

Het is een ontzettend lang verhaal geworden maar ik moest het even van mij afschrijven.
Dank je iig voor het lezen

Jezus wat een horrorverhaal zeg
Kan geloven dat je alle vertrouwen kwijt bent pfoe. Ik heb er (gelukkig) geen ervaring mee, maar ik kan me voorstellen dat er heel veel tijd over gaat voor je weer op je gemak bent. Veel sterkte iig

Wat een verhaal, wat zul je geschrokken zijn!
Ik begrijp dat Amon niet de aanstichter was, maar wel mee ging doen. Dat is altijd lastig, het blijven kuddedieren, die het instinct hebben net als de rest te doen als ze het niet meer weten. Dat ie daarbij jou vergeet/ negeert, tja, daar kon jij niet veel meer aan doen dan je gedaan hebt.
Gelukkig is het goed afgelopen. Niet stoppen met buitenrijden hoor! Ook in de bak kunnen ongelukken gebeuren. Je moet rustig het vertrouwen weer terug krijgen.
Ik ken jou en Amon verder niet, kan geen concrete tips geven. Okee, eentje: geef niet op, ook al ben je nu enorm geschrokken, ga weer rustig buitenrijden.

Oh Kia, wat schrikken zeg!

Ik denk niet dat dit iemands schuld was, paarden blijven vluchtdieren en ook al is dit een extreem voorval, het is wel een voorval..het had iedereen, overal kunnen gebeuren of er had niks kunnen gebeuren. Je kunt niet in de toekomst kijken dus ik hoop dat er een dag komt dat je de moed vindt om weer naar buiten te gaan en dat je daar dan ook weer plezier uit kunt halen.

Amon lijkt me een heel stabiel paard..hij moet echt bang zijn geweest..man man, wat een schrik. Gelukkig is alles met een sisser afgelopen, laat het bezinken en ga vooral niet nu al denken wat je allemaal wel en niet moet doen in de toekomst..stapje voor stapje Kia!

Liefs van mij en knuf van Beer!

Wat een verhaal zeg wat een angst moeten jullie hebben gehad en wonderbaarlijk dat de paarden nog heel zijn.
Heel veel sterkte het blijven vluchtdieren en je kan jezelf niks verwijten dat kan nou eenmaal gebeuren.

ik kan mij voorstellen dat je enorm geschrokken bent

gelukkig zijn jullie en de paarden nog heel, rustig weer opbouwen met een heel braaf ervaren paard om jullie vertrouwen weer op te bouwen.

sterkte

Je moet je niet schuldig voelen dit was dus een hele natuurlijke reactie van paarden samen. En het stelt het uiterste van je relatie paard en ruiter. Weet er helaas alles van.

Zo he wat een verhaal, gelukkig is het met alle partijen goed afgelopen.
En ga volledig met de rest mee, niet schuldig voelen! Dit had iedereen kunnen overkomen, het zijn vluchtdieren en aan 400 kilo valt echt niets te houden als ze het op een rennen zetten.

Zijn ze uiteindelijk ergens van geschrokken of kwam het zo uit het niks?
Gewoon rustig aan weer verder gaan, wat Kris ook zegt, stapje voor stapje. Ik merk dat ik zelf ook wel wat terughoudender geworden ben sinds al mijn ongelukjes. Ik vertrouw alleen mijn eigen paard en verder ben ik zeer voorzichtig. Sterkte met het opnieuw vinden van het vertrouwen.

Ik ga volkomen met de rest mee, hier had jij niets aan kunnen doen!!! Knoop dat alsjeblieft in je oren!!
Niemand zal het je kwalijk nemen, omdat iedereen weet dat dit soort dingen kunnen gebeuren met levende dieren!!!!
Je had Amon ook nooit kunnen houden, als ze gaan dan gaan ze gewoon en daar is echt geen houden aan! Heb ik inmiddels genoeg ervaring mee, vorige week nog..
Het is gewoon een heel akelig ongeluk wat gelukkig goed afgelopen is.
Dat je je vertrouwen even kwijt bent is wel normaal, dat zou iedereen hebben denk ik. Ik wel tenminste.
Maar ga lekker weer rijden, eerst maar in de bak als dat nodig is, het gaat vanzelf weer kriebelen om buiten te rijden, dat komt vanzelf als het vertrouwen weer groeit.
Sterkte meid!!

Heel veel sterkte de komende tijd en probeer weer het vertrouwen te krijgen in je pony, rustig aan opbouwen. Het zijn nu eenmaal kudde dieren daar kun jij niets aan doen, gelukkig heeft niemand er iets aan overgehouden, behalve angst om weer naar buiten te gaan maar dat komt ook wel weer

Jemig wat een verhaal maar jij moet jezelf geen schuldgevoel aanpraten. Eigen verantwoordelijkheid als ze meegaan naar de zandvlakte en het is niet jouw pony die begon maar die als gevolg van het gedrag van een andere pony de benen nam. Paarden zijn nu eenmaal vluchtdieren en als ze "opgejaagd" worden stoppen ze niet voor ze veilig denken te zijn. Zo is de natuur nu eenmaal.

Vertrouwen komt ook wel weer terug, gewoon weer even lekker in de bak hupsen en daarna met en betrouwbaar paard samen mee naar buiten.

jij hoeft jezelf helemaal niks te verwiten. Jij hebt niks fout gedaan, Je bent blijven zitten. je hebt gelijk alarm geslagen toen je was afgestapt (lang leve de mobieltjes). Dus eigenlijk heb je op de juiste manier gehandeld. Tja en een paard vasthouden als ie zich probeert los te trekken..dat houd je niet.

Jij hebt het juiste gedaan wat je had kunnen doen. Je over de anderen bekommert. Paarden gezocht. Dat een paard aan de kletter gaat, gaan anderen gewoon mee. Dat zijn paarden.
Heel veel succes met opbouwen va je vertrouwen. Ik ben bang dat dat nog een zware taak wordt.

Jemig, daar wordt je inderdaad niet vrolijk van, alles wat mis kon gaan, ging mis....
Lijkt me niet jouw schuld.
Gelukkig iedereen en de paarden toch nog in orde.

Hopelijk kom je over je buitenrijbibbers heen, want het is zo zalig buiten..

Dank jullie wel allemaal voor de lieve berichtjes, het heeft me erg goed gedaan.

Kreeg al van iemand een opmerking dat ik niet genoeg ervaring heb voor dit soort situaties en dat het die persoon wel zou zijn gelukt omdat die persoon wel genoeg ervaring had... het beetje zelfvertrouwen wat ik had was gedaald naar -87
Ook al wist ik dat die persoon nooit buiten rijdt.

Maar door jullie berichtjes steeds weer te lezen kruipt mijn zelfvertrouwen langzaam weer omhoog..

Maar goed, ik weet dat ik het weer moet oppakken omdat buiten rijden erg fijn is en Amon voor het incident zo van kon genieten.
Ik heb Amon en mezelf (klein beetje dan) in het diepe gegooid, stalgenoot gevraagd of ze op Amon naar buiten wilde en naar de plek wilde rijden waar alles was begonnen, ik zelf op de fiets ernaast.
Ze heeft daar nog even gereden op de zandvlakte en zijn na 10 min weer terug naar huis gegaan, veilig en wel thuis gekomen.
Amon was erg kijkerig en helaas wat schrikkerig geworden van auto's, balen maar goed nu is mijn doel weer om er weer een dooie sul van te maken die nergens van op kijkt.

Vandaag voor het eerst met hem alleen gewandeld, buideltasje mee vol stukjes wortel om hem bij spanning af te leiden..
Ben eerst bij de weg gaan staan, op moment dat hij zich om zou keren zou hij naar huis gaan, dus voor mij ook een veilig gevoel.
Als hij de auto's ziet is het nog te doen, hij blijft redelijk kalm..
na 10 min ben ik langs de weg gaan lopen & nu is het zo dat als hij de auto niet ziet hij zn hoofd hoog in de lucht doet en wat paniekerig loopt te doen wat vooruit schieten, zelf probeer ik maar kalm te blijven, ontspanning zoeken ook erg mn ademhaling onder controle houden en met mn stem probeer ik hem eerst te kalmeren hem te kriebelen op zn hals en daarna als ie stil staat hem wat voeren met stukjes wortel...

Nu ga ik expres met hem alleen op pad omdat ik graag wil dat hij niet afhankelijk wordt van andere paarden waardoor ik straks niet meer alleen naar buiten kan, of kan ik juist beter samen met een bomproof paard op stap gaan?

Ik twijfel nu erg aan mezelf en weet ik niet of ik hier goed aan doe, als jullie tips hebben hoor ik het graag

Ik kan je geen advies geven maar wel even vertellen dat ik het heel stoer vind zoals je het nu oppakt!
Wellicht is combinatie van wandelen aan de hand (met afleiding van stukjes wortel) en eens met bomproofpaard naar buiten wel de oplossing om jullie beide weer helemaal ontspannen buiten te krijgen?

Ik denk dat ik het ook zou combineren. Aan de hand alleen naar buiten gaan, Amon heeft dan steun aan jou. Maar als je erop zit gewoon eens een keer met een bomproof paard op stap gaan, zodat hij daar steun aan heeft. Zodra hij zn zelfvertrouwen ook weer terug heeft is het een klein stap om weer lekker alleen op pad te gaan.

Fijn dat het iig wel iets beter gaat en dat je zelf wel genoeg vertouwen hebt om aan de slag te gaan!

En als je voelt dat je wat gespannen bent......zingen. Ik heb heel wat kinderliedjes in het bos gezongen. Er is niemand die mij mooi vondt zingen maar ik merkte heel goed dat het effect had op Bink en hij ook rustiger werdt. Het is echt een wisselwerking tussen mes en paard. Paard voelt feiloos jou spanning aan. Met zingen schijn je datweg te zingen ofzo. Leukste is dat het helpt.

Dat zingen deed ik met skieën als ik het moeilijk vond (ijzig vooral) ... werkt inderdaad ontspannend voor je lijf. Heeft iets met je ademhaling te maken maar precieze verhaal moet ik je schuldig blijven.

Wat een verhaal en respect voor jouw handelen!
Als alles goed gaat met paarden is het prachtig, maar eenmaal mis is het vaak goed mis.
Dat jij hem losliet is logisch Amon hoeft alleen maar zijn gewicht in de strijd te zetten, geen 1 mens red dat.
Ook niet diegene op stal die dat wel denkt, in diegene haar lijf zit iets teveel zelfvertrouwen. Het is te hopen dat diegene daar nooit achter komt...
Succes met het oppakken maar dat komt vast helemaal goed, geef het de tijd je hoeft niet eind deze maand alleen op buitenrit.
Zorg alleen wel dat je niet teveel stil staat of zelfs achteruit gaat.
Begin met een klein rondje buitenom uitstappen, als je de volgende keer niet durft ga dan op zijn minst even over de parkeerplaats.
Het zou zonde zijn als je erin blijft hangen.
En heb je een rotdag, dan gewoon even helemaal niet. Lekker in de bak blijven.