Vorige week toen we met zijn allen konden genieten van het mooie lenteweer, toonde Olette weer de eerste tekenen dat het niet goed met haar ging.
Achteraf gezien hebben we de grens lang opgerekt. In totaal 10 jaar gedokterd en vanalles geprobeerd. Bij de eerste zonnenstralen begon ze met haar hoofd te schudden, sinds de laatste zomer leek het alsof er soms ook vochtzakjes knapte en dan liep er helder vocht uit haar neus. Ze had ook last van oedeem.
In de winter hadden we een paard dat zich heerlijk voelde, in de zomer was het wisselend. Met verschillende medicijnen konden we het een tijd onderdrukken, maar het was nooit van lange duur. Wanneer hak je dan de knoop door?
Vorige week heeft mijn moeder dat eindelijk gedaan, nadat we iedere zomer weer de discussie hadden 'hoe verder en hoe lang nog?'. Het afscheid van Minouk was nog heel vers, waardoor ik er ook niet bij ben geweest. Olette is rustig ingeslapen.. Evian heeft nog een laatste hinnik gegeven naar zijn moeder toen ze naar de poort liepen.
Nu staan ze nog maar met zijn drieeën. Het gaat wel heel hard zo..
Tjody STERmerrie, Cadiz STERruin!! 
