03-03-2011 Mijn verhaal
Geplaatst: vr 02 mar 2012, 18:57
Ga er even voor zitten het is een lang verhaal...
veel leesplezier
Rouwen Hoe Doe Je Dat?
Rouwen kun je niet leren, rouwen kun je meemaken.
Toch wil ik ons verhaal delen, voor mij een deel van het rouwproces zoals men dat noemt, voor een ander een idee van.
Het was November 2010, Yara Fieke en Ik gingen als een speer, ik was trots op ons, Yara liep als nooit tevoren en we straalde als een zonnetje.
Ik kende je inmiddels door en door en kon met je lezen en schrijven, wij waren samen 1.
Omdat ik je zo goed kende merkte ik al snel dat er iets niet goed was.
Je wedstrijd met Fieke waarin jullie 3 winstpunten wisten te behalen liep niet soepel en omdat je nog langer meemoest en wij het tot het Z wilde schoppen want ja dat kon je makkelijk hebben we van alles laten checken, van hoeven tot buigproeven en van zadels naar masseurs.
Alles was gecheckt en nadat de masseur geweest was konden we langzaam aan wat op gaan bouwen, na 1 rondje draven ben ik afgestapt dit was ons laatste ritje.
Je gaf aan dat het nog steeds niet in orde was, ik ben blij dat ik zo goed naar jou en naar mijzelf geluisterd heb want dat laatste ritje was niet best en dat voelde ik meteen.
In overleg met de dierenarts zouden we naar de kliniek gaan om je rug op de foto te zetten, ik wilde niet verder met masseurs ik wilde weten wat je had.
Een dag voor de fotodatum liep ik onrustig op stal, iets in me zei dat het niet goed was en ik moest al huilen de dag voor we zouden gaan.
De dag van de fotos zijn aangebroken met knikkende knieen laat ik alles over me heen komen, daar stonden we dan ik met een loodzwaar schort met jou koppie in mijn handen, ik heb nog nooit zo hard in mijzelf gesmeekt, gesmeekt op goed nieuws.
Ik hield mezelf groot, dat moest voor Yara ik mocht de moed niet opgeven.
Fieke en Imke konden weer in de behandelkamer aansluiten, gelukkig was ik niet meer alleen in die vreselijke ruimte.
De dierenarts liep wat heen en weer en rommelde nog wat en ineens kwam alle spanning eruit ik moest zo hard huilen dat ik bijna geen adem meer kreeg, wat was ik op van alle spanning en onzekerheid want diep van binnen wist ik al dat het geen goed nieuws zou zijn.
We mochten naar het fotohokje waar de dierenarts zijn uitleg zou geven, en toen kwam de klap het slechte nieuws .
De belangrijkste dingen heb ik onthouden de rest is langs mij heen gegaan, kissing spines, ontstoken ligamenten en een groot vraagteken bij Rijpaard.
Verslagen gingen we naar huis met drie maanden zadelrust, ik kon het nog niet beseffen of misschien wilde ik het niet beseffen.
Ik riep meteen oke geen rijpaard meer prima dan gaat ze voor de kar, recreatiepaard ook prima dan gaan we verhuizen naar de duinen maar hoe dan ook ze blijft!
Diep van binnen wist ik dat ik mijn kop in het zand stak maar daar wilde ik niet aan, mijn paard zou gewoon beter worden misschien met wat aanpassingen maar dat konden wij prima aan.
Ik ging op zoek naar een plek waar je meer naar buiten kon, je mocht alles behalve rijden en van longeren werd je niet gelukkig dus wilde ik je lekker rust geven.
De dag dat we verhuisde kwamen weer die tranen, ik wilde dit niet het liefst nam ik je mee naar huis lekker dichtbij.
Elke dag als ik aankwam rijden die vreselijke hinnik, dit voelde niet goed je was ongelukkiger dan ooit.
Yara was een mensenpaard ze hield van mensenaandacht, bij stal jasper werd ik regelematig naar de groepjes kinderen gesleurd omdat ze even een aai over haar bol wilde.
Op 8 januari 2011 werd ik gebeld dat je was uitgebroken wat voor mij een teken was om je direct terug te halen naar je eigen stekkie, het stekkie wat ons zo goed had gedaan.
Vanuit de trailer liep je zo in 1 rechte lijn naar je stal, onze instructeur gaf je een warm welkom de meneer waar je altijd een snoepje van kreeg als we een les hadden gehad riep het is hier ook veel leuker he
Ik had alle pennymeisjes opgetrommeld zodat yara zo vaak mogelijk naar buiten kon.
We maakten elke dag een wandelingetje in het park ik kon aan haar merken dat ze thuis weer op haar plek was.
Ik telde de dagen af, de dagen tot we weer naar de kliniek moesten.
Ik begon langzaam in te zien dat ik je niet als wandelpaard kon houden, ik moest gaan nadenken wat als…
Het was maandag 28 Februari 2011 we zouden wandelen via het park naar de kliniek gaan.
Ik was zenuwachtig omdat ik mijn wat als… bepaald had, zoiets besluiten is makkelijk als het nog niet echt hoeft, ik kon er lang en goed over nadenken en ik wilde alleen het beste voor jou jij stond hierin centraal, je was er altijd voor me en nu was het tijd om wat terug te doen ik moest er voor jou zijn voor de volle 100 procent.
Daar stonden we dan in diezelfde ruimte als drie maanden geleden met dezelfde jas en jou koppie in mijn handen.
En daar kwam de klap, de klap die ik eigenlijk diep van binnen verwacht had omdat ik diep in mijn hart allang wist dat dit niet goed zou komen.
Rijpaad zou je nooit meer worden en de botten in je rug zaten zo dicht op elkaar dat je of al pijn had of het niet lang meer zou duren voordat je pijn zou gaan krijgen.
Ik wist wat mij te doen stond en daar gebruikt men de term Liefde is Loslaten voor.
Ik was stuk
Terug op stal zakte ik voor je box op mijn knieen, het kan niet, het mag niet, niet mijn Yara!!
Ik moet je laten gaan maar ik wil niet, als een klein kind zat ik huilend op mijn knieen voor je stal.
Mijn alles mijn lieveling mijn grote vriendin mijn kleine stouterd waar ik mee kon lezen en schrijven.
Het is Dinsdag ik word misselijk bij het idee dat ik je weg zou moeten brengen, je laatste trailerrit zou ik niet aankunnen ik word er bang van.
Maar gelukkig stond jij op een superstal de stal waar we nog niet lang stonden maar waar jij wel op je allerbest was.
Daar in die schuur daar zou jou laatste rustplaats zijn een speciaal plekje gemaakt voor jou.
Stal had alles geregeld van de dierenarts tot aan rendac ik kon dit niet zelf.
Donderdag 3 maart 2011 om 18:30 stond de afspraak een afspraak die ik nooit meer zal vergeten.
De laatste dagen waren verschrikkelijk, ik kon niet stoppen met huilen, huilend als een klein kind liep ik met je naar de paddock, poetste ik je tot je glom en wandelde ik met je in het park.
Woensdag 2 maart 2011
Vandaag komt Fabienne foto’s maken, een geschenk dat niet iedereen heeft dus ik was en ben hier erg blij mee.
Het was prachtig weer die 2e dag van maart, het was koud maar het zonnetje scheen speciaal voor ons die dag.
Daar gingen we op naar het park, met een zoals altijd drukke vrolijke yara aan mijn rechterzijde en Fieke en fabienne achter ons aan.
Ik vond je prachtig, dat mooie koppie van je, je mooie maantjes en je stoere karakter ik hou van jou met heel mijn hart lieve yara.
Na de shoot nog even nagebabbeld in de kantine, fabienne ging weer naar huis en maakte nog een laatste foto de mooiste van allemaal omdat ze zo was, en omdat ik haar iedere dag zo aantrof zodra ze mijn sleutels of voetstappen hoorde.
Dankjewel fabienne voor dit prachtige aandenken.
Aan het einde van de dag heb ik bij je in de stal gezeten, wat heb ik nog even heerlijk van je genoten.
Hoe raar het ook klinkt die avond kon ik het niet opbrengen om nog langs te gaan ik was kapot en de laatste dagen waren zwaar geweest en morgen, morgen was onze laatste dag samen in het leven.
Donderdag 3 maart 2011, een dag die ik nooit meer zal vergeten, de drie jaren die zal ik nooit vergeten lieve yara.
Ik heb je vandaag uitgebreid gepoetst, en soms kon ik mijn tranen drogen in je mooie manenbos en fluisterde ik huilend ‘het is niet eerlijk’
Ik had twee stalgenoten gevraagd om erbij te zijn en natuurlijk Fieke en mijn zusje.
Kelly was op vakantie ik had haar er graag bijgehad, ook zei had een speciaal plekje in ons hart.
Ik heb nog even bij je gezeten in de paddock, je was moe net als ik, ik zag het aan je.
Aan het einde van de middag wat gegeten met zijn alle in de kantine en toen kwam het akelige wachten, ik weet nog goed dat ik naar buiten keek en zag hoe er werd gevoerd ik dacht nog “ze eet het toch niet op’’
18.08 kreeg ik het benauwd, een heel naar rotgevoel ik moest naar je toe, straks ben je er niet meer.
Ik rende vanuit de kantine naar buiten naar je toe ik smeet de deur open en viel op mijn knieen naast je neer, ik hield je been stevig vast, als een klein kind hield ik je stevig vast en huilde ik dat je hier moest blijven dit is niet eerlijk, ik wil niet dat je weggaat ik wil het niet.
Huilend als een klein kind zat ik naast je voor de laatste keer.
Ik ging staan en zag dat iedereen bij haar stal stond.
Dirk kwam aanlopen, onze trouwe fjordenfan, onze chauffeur kwam ons een knuffel geven.
Het was 18:30 de dierenarts was gearriveerd, ze legde netjes en rustig uit wat er ging gebeuren en hoe het ging gebeuren.
De meeste waren al naar de schuur gelopen om ons op te wachten, de schuur was omgetoverd tot een mooie rustplaats alles afgeschermd met strobalen en een mooi groot strobed speciaal voor jou.
Ik nam je mee naar je laatste rustplaats.
Ik leunde op je, huilend liep ik met je mee als vanzelf liep je naar de juiste plek waar iedereen op ons stond te wachten.
Ik liet je los en zakte door mijn knieen wat moest ik huilen.
Ik stond snel weer op ik moest sterk zijn voor jou.
Je kreeg de 1e spuit ik liep om je heen en raakte je overal aan en bedankte je wel tien keer voor de mooie jaren en vertelde hoe trots ik op je was.
Ik keek in je ogen en schrok, je ogen waren leeg je was er al niet meer.
Ik had besloten niet bij je val te willen zijn, na de 2e spuit ben ik even achter de strobalen gaan staan totdat ik je hoorde vallen in het stro, mijn yara was er niet meer.
Ik liep terug en daar lag je dan, mijn grote trots iedereen gaf je nog een aai over je bol je staart en 2 manenvlechten werden afgeknipt.
Daar zaten we dan, het was voorbij ik heb je uit liefde losgelaten, ik heb voor jou gekozen.
We hebben mooie en ondeugende herinneringen opgehaald met een traan en een lach.
Met jou deken om mij heen ben ik bij je gaan liggen met mijn hoofd op je nek en mijn hand die niet kon stoppen met het aaien van je mooie koppie en je zachte snuitje, ik heb van je genoten mooi paard.
Na 2 uur zijn we gaan opwarmen in de kantine, ik voelde me kalm en rustig ik heb de juiste keuze gemaakt.
Het was tijd om naar huis te gaan ik ben nog even bij je gaan kijken en wat ze zeggen is waar.
Yara zat al in mijn hart, daar in dat dikke strobed lag alleen haar lichaam, Yara was er al uit.
Dag lieve Yara wij zijn voor altijd verbonden en ooit… ooit zie ik je weer terug.
Ik was zo moe en eenmaal thuis lekker in bed gekropen met een traan en een glimlach viel ik in slaap.
Vrijdag 4 maart ik werd wakker en voelde me leeg en verdrietig ik had je gezien in mijn dromen.
Ik voelde de behoefte om iedereen te bedanken alles was zo goed geregeld en het afscheid was mooi, ik ben vandaag vrij en ben naar de kaartenwinkel gereden, voor stal, voor denise, marijke en Fieke een mooie bedankkaart gehaald.
Voor Fieke een foto in lijst met een vlechtje van yara en hun startkaart.
Ik heb de kaartjes afgegeven op stal en ben lekker naar huis gegaan, thuis in mijn mailbox stonden de foto’s van Fabienne, er waren er 4 die ik zo mooi vind, ik vind ze zo mooi huilde ik.
En de foto vanuit haar stalletje vind ik prachtig
Zaterdag ben ik weer naar stal gereden om mijn kast op te ruimen, wat vroeg maar ik had er behoefte aan ik moest mezelf bezighouden.
Lieve meiden van stal hebben haar stal leeggehaald dit vond ik iets te heftig, dat kuil wat ze toch niet op zou eten lag er nog steeds in.
Klinkt misschien raar maar mijn gedachten glippens soms naar andere paarden, ik ben een paardenmens ik kan niet zonder, en toch voelde ik ook dat mijn gevoel zei nee het is te vroeg, het zou niet eerlijk zijn het nieuwe paard zou niks van mij begrijpen.
Ik weet nog goed dat ik de eerste week heel opgelucht was en een soort van blij dat ik haar alle pijn kon besparen.
Het voelde echt goed, ik had de juiste beslissing gemaakt.
De weken erna kwam de klap pas echt aan, ik wilde haar met van alles en nog wat in leven houden, foto’s posts op hyves noem maar op niemand mag haar vergeten ze is zo bijzonder iedereen moest dit weten, het gemis werd met de dag erger en erger.
Zo zit je op de bank en krijg je ineens een enorme huilbui het huilen als een klein kind intens verdrietig.
Ik vond en vind het nog steeds moeilijk om met een glimlach terug te kijken naar 3 geweldige mooie jaren, wat hadden we een lol ze was echt mijn droompaard.
De dagen gingen voorbij en ik kon steeds moeilijker mijn draai vinden, ik verveelde me dood en wist me geen houding te geven.
Langzaam ging ik op zoek naar een fjord.
Eerst goed nadenken wat ik wilde, van andere paarden ‘’rijden’’ werd ik erg verdrietig, het was yara niet en met haar was ik zo een team geworden dat gevoel had ik bij geen enkel ander paard en dat gevoel wilde ik ook nog niet met een ander paard.
Mijn moeder zei waarom koop je niet een jonger paard kun je lekker rustig aan doen en alle tijd nemen omdat je niks moet, en dat maakte me wel enthousiast.
Na een korte zoektocht en niet ver zoeken Fayah gevonden.
Ik weet nog goed waar ik was toen Fayah geboren werd, ik was met Kelly, anna en nicole aan het eten in hoofddorp en we zouden gaan winkelen, Kelly werd gebeld dat muis een veulen had, en wat heb ik haar altijd gaaf gevonden zo vanaf de foto’s.
Na een tijdje begon het toch te knagen, fayah stond op een heerlijke plek aan het duin en strand, was yara nog maar hier dan kon ik heerlijke ritjes met haar maken.
Had ik wel de goeie keuze gemaakt? Het antwoord is natuurlijk ja alleen twijfelde ik daar teveel aan, het menselijke egoisme kwam af en toe om de hoek kijken, kon ik niet toch…?
Ik begon me schuldig te voelen tegenover yara maar ook tegenover fayah, was dit wel goed?
Ik besloot om een reading te doen, een reading van mijn beide paarden.
Yara, 26 juli 2011
Ik voel een druk op mijn borst. Alsof het is ingedeukt.
Vooral aan de linkerzijde bij het hart.
Ademhaling wordt daardoor oppervlakkiger en moeizamer.
Verwarring, beetje onrust.
Yara heeft haar overlijden nog niet helemaal kunnen accepteren, maar Nadine blijkbaar ook niet.
Haar hart voelt namelijk ook zo aan. Daardoor moeilijker om hart te openen naar nieuwe pony Fayah.
De liefde kan niet stromen. Het is geblokkeerd.
Er is verdriet bij Yara. Ze wil graag dat je je hart heelt en weer openstelt (uitdeuken als het ware).
Dit uitspreken werkt voor Yara al helend en is fijn.
Er zit bij beide nog een hoop verdriet wat eruit mag komen. Tijd om het los te laten.
Het verdriet is geen herinnering aan Yara. Juist het hart weer laten stromen zal goed doen en dat ziet Yara graag.
Nadine en Yara mogen samen komen. Dat is wat Yara graag wil.
Maar Nadine laat Yara niet heel dicht bij komen, dan wordt ze “onrustig” en sluit het onbewust af.
Deze “laatste”stap is nodig ter afronding. Yara zegt: deze stap kunnen we ook samen zetten en aan.
Laat me alsjeblieft dichter bij komen. Hier zit een verdriet op. Vooral van Yara naar Nadine toe.
Yara wil heel graag helpen, maar krijgt de mogelijkheid niet.
Laat me dichter bij komen, laat me je hart helen. Je weet ik ben er nog.
Daarna zal ons contact anders verlopen, maar dit is nog nodig!! Het is een beetje een smeekbede van Yara.
Laat me met mijn snuit jou nog aanraken. Laat het binnen komen..
Als dit verdriet los gelaten is, kan ik verder.
En zal jij voelen (op een diep niveau) dat het goed is. En kun je je hart ook openen voor Fayah.
Dat verdient ze. Ik blijf ook in je hart zitten.
Wees niet bang om me te verliezen, dat kan namelijk niet.
Je hart is groot genoeg om van ons beiden te houden. Mij zal je er een groot plezier mee doen.
Yara is een wijze, moederlijke merrie. Die het erg vindt dat je zoveel verdriet hebt en ze je niet direct kan ondersteunen.
Maar ik ben er nog, ja wel op de achtergrond, maar dat is oké.
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Het had langer mogen duren, maar dat is niet zo.
Heeft allemaal ook tijd nodig, stap voor stap.
Wees niet te streng voor jezelf dame zegt Yara.
Yara bezoekt je nog iedere dag. Ze is zelf nog niet klaar met haar proces. En kan dus nog niet afstand nemen.
Als ik Yara vraag of Nadine het goed heeft gedaan om haar te laten inslapen, voel ik verdriet.
Makkelijk is het niet. Het doet Yara verdriet om je te zien twijfelen.
Open je hart en je zal het antwoord voelen.
Ik voel hierna dat het rustiger wordt in de energie bij Yara. Ik voel ook een bepaalde moeheid.
Het put zowel Yara als Nadine uit.
Belangrijkste boodschap aan Nadine: voelen, voelen, voelen.
Laat de onrust en het verdriet maar toe.
Niet begrijpen van Yara voor Nadine: laat Yara bij je zijn en de energie doet zijn werk.
Als het verdriet losgelaten is (voor een groot deel), dan zal je een zuiverder contact met Yara hebben.
En kun je haar ook dingen vragen over b.v. Fayah. Daar wil Yara je graag bij helpen (emotie).
Voor nu is dit het belangrijkste. Misschien goed om op een later tijdstip nog eens met Yara te contacten.
Aangezien ze erg graag voor jou zorgt. Misschien heeft ze dan zelf iets nodig.
Ik krijg wel het gevoel dat jij Nadine haar daar tzt wel bij kan helpen.
Fayah, 28 juli 2011
Mooie naam, sierlijk ,vrouwelijk.
Opvallend is dat de veilige ruimte waarin ik communiceer met haar een uitgerekt hoefijzer is met een gedeelte dus open.
Hier voelt ze zich veilig in.
Vrolijk, lekker in het leven.
Speelsheid, uitdagen. Beweging brengen.
Schaduwzijde: verdriet Nadine op schouders. Geeft een beetje verwarring bij haar.
Weet ze niet goed hoe ze daarmee om moet/kan gaan. Dan merk je aan haar dat ze jong is.
Basis voelt solide aan.
Mag haar vrouwelijke stuk nog meer ontwikkelen, maar heeft ook met haar leeftijd te maken.
Fayah weet niet wat ze met de last op de schouders moet. Dragen doet ze nu.
Ze beseft niet dat ze het af kan laten vloeien. Ze is goed geaard namelijk.
Lichaam afstrijken (aanraken) tot en met de hoef zal haar helpen.
Rechterachterbeen voelt wat slapper aan.
Tinteling in hoef, trekt door naar boven.
Been mag sterker worden.
Oefeningen aan de hand kunnen hierbij helpen.
Mocht ze kreupel raken, zou je het kunnen laten onderzoeken.
Als ik vraag of er daadwerkelijk iets aan de hand is krijg ik ja/nee
Alsof dat nog moet blijken.
Kan ook te maken hebben met linksvoor. (toeval bestaat niet)
Daar voel ik namelijk iets aan de onderzijde.
Rechtsachter en linksvoor hebben invloed op elkaar.
Hoe loopt ze op de linkerhand? Zet ze haar rechterachterbeen naar buiten? Er naast?
Bekken staat heel iets scheef, is niet pijnlijk, of heel stijf, meer gegeven. Val?
Rond de schoft zit een blokkade.
Kan te maken hebben met het dragen van het verdriet, is een compensatiepunt.
Af en toe uitnodigen om haar hoofd naar beneden te doen.
Zelf plek ontdekken en beetje masseren, los maken.
Niet verkeerd om haar na te laten kijken (b.v. door een osteopaat) voor je haar gaat belasten.
Ze weet niet alles. Ik vraag haar b.v. of het goed is om haar na te laten kijken/behandelen.
Ga dan van ja naar nee en weer terug.
Je zal haar echt mogen begeleiden. Dit is wat we gaan doen en hoe je het kan doen.
Is belangrijk voor haar.
Linker achterbeen voelt als een lichte kneuzing of schram.
Zal er niet kreupel van zijn.
Fayah voelt echt nog als een veulen aan. Kan onzeker zijn.
Ik voel niet zozeer een verbinding tussen Fayah en Yara.
Gevoel dat Fayah hier niks mee kan. Is een nieuw stuk.
Is aan Nadine en Yara.
Voel wel meteen Fayah meer stralen als je meer open kan staan voor haar.
Zal ze ook zekerder van worden.
Mocht je een dag hebben dat je je heel verdrietig voelt om Yara, is het misschien goed om Fayah “rust” te geven.
Fayah + Nadine: Fayah loopt naar Nadine toe. Nadine doet ook een paar stappen, maar er zit nog een hek tussen beiden.
Ze kunnen niet dichterbij elkaar komen op dit moment.
Het hek staat symbool voor hetgeen nog tussen Yara en Nadine uitgewerkt mag worden.
Daarna zal ze meer contact kunnen maken met Fayah.
Fayah wil wel, maar kan niet. Dit begrijpt ze niet altijd.
Glimlach van Fayah naar nadine.
Nog iets zeggen? Er is moed voor nodig Nadine om het uit te werken met Yara zegt Fayah.
Als het hek (de blokkade) tussen jullie weg is, is het veld open met daarin alle mogelijkheden.
Bij de reading van yara heb ik enorm gehuild, maar daarna werd het rustiger, ik kon langzaam fayah wat dichterbij laten komen.
We moesten erg aan elkaar wennen, ze is zo anders vanaf dag 1 dat je aan kwam rennen in die grote wei en me een knuffel kwam geven was ik verkocht en op slag verliefd, wat een lief paard ik kan het niet vaak genoeg zeggen.
Door de blessuren die fayah nu heeft word onze band heel sterk omdat alleen ik haar verzorg, mijn hart maakt langzaam plaats voor 2 zoals yara dat wilde.
En dan nu is die gevreesde datum toch daar 03-03-2012, de tijd gaat soms te snel en ik wil je nog vers in mijn gedachten.
Wat ze zeggen is waar Tijd heelt alle wonden
Het heeft lang geduurd en de wonden zijn nog niet helemaal geheeld maar de tijd heeft een hoop rust gebracht.
Ik wist niet hoe dit moest maar de tijd heeft mij dit geleerd, ik denk dat iedereen rouwt op zijn eigen manier, rouwen kun je niet leren rouwen moet je meemaken en toelaten.
Door je eigen gevoel toe te laten en je verdriet kan iedereen dit op zijn eigen manier doen, dit is de mijne.
Lieve YaraNelja
Bedankt mooie vlinder, voor de mooie tijd en je hulp en steun vanuit de groene weide.
Geniet meisje, we hebben het verdiend
veel leesplezier
Rouwen Hoe Doe Je Dat?
Rouwen kun je niet leren, rouwen kun je meemaken.
Toch wil ik ons verhaal delen, voor mij een deel van het rouwproces zoals men dat noemt, voor een ander een idee van.
Het was November 2010, Yara Fieke en Ik gingen als een speer, ik was trots op ons, Yara liep als nooit tevoren en we straalde als een zonnetje.
Ik kende je inmiddels door en door en kon met je lezen en schrijven, wij waren samen 1.
Omdat ik je zo goed kende merkte ik al snel dat er iets niet goed was.
Je wedstrijd met Fieke waarin jullie 3 winstpunten wisten te behalen liep niet soepel en omdat je nog langer meemoest en wij het tot het Z wilde schoppen want ja dat kon je makkelijk hebben we van alles laten checken, van hoeven tot buigproeven en van zadels naar masseurs.
Alles was gecheckt en nadat de masseur geweest was konden we langzaam aan wat op gaan bouwen, na 1 rondje draven ben ik afgestapt dit was ons laatste ritje.
Je gaf aan dat het nog steeds niet in orde was, ik ben blij dat ik zo goed naar jou en naar mijzelf geluisterd heb want dat laatste ritje was niet best en dat voelde ik meteen.
In overleg met de dierenarts zouden we naar de kliniek gaan om je rug op de foto te zetten, ik wilde niet verder met masseurs ik wilde weten wat je had.
Een dag voor de fotodatum liep ik onrustig op stal, iets in me zei dat het niet goed was en ik moest al huilen de dag voor we zouden gaan.
De dag van de fotos zijn aangebroken met knikkende knieen laat ik alles over me heen komen, daar stonden we dan ik met een loodzwaar schort met jou koppie in mijn handen, ik heb nog nooit zo hard in mijzelf gesmeekt, gesmeekt op goed nieuws.
Ik hield mezelf groot, dat moest voor Yara ik mocht de moed niet opgeven.
Fieke en Imke konden weer in de behandelkamer aansluiten, gelukkig was ik niet meer alleen in die vreselijke ruimte.
De dierenarts liep wat heen en weer en rommelde nog wat en ineens kwam alle spanning eruit ik moest zo hard huilen dat ik bijna geen adem meer kreeg, wat was ik op van alle spanning en onzekerheid want diep van binnen wist ik al dat het geen goed nieuws zou zijn.
We mochten naar het fotohokje waar de dierenarts zijn uitleg zou geven, en toen kwam de klap het slechte nieuws .
De belangrijkste dingen heb ik onthouden de rest is langs mij heen gegaan, kissing spines, ontstoken ligamenten en een groot vraagteken bij Rijpaard.
Verslagen gingen we naar huis met drie maanden zadelrust, ik kon het nog niet beseffen of misschien wilde ik het niet beseffen.
Ik riep meteen oke geen rijpaard meer prima dan gaat ze voor de kar, recreatiepaard ook prima dan gaan we verhuizen naar de duinen maar hoe dan ook ze blijft!
Diep van binnen wist ik dat ik mijn kop in het zand stak maar daar wilde ik niet aan, mijn paard zou gewoon beter worden misschien met wat aanpassingen maar dat konden wij prima aan.
Ik ging op zoek naar een plek waar je meer naar buiten kon, je mocht alles behalve rijden en van longeren werd je niet gelukkig dus wilde ik je lekker rust geven.
De dag dat we verhuisde kwamen weer die tranen, ik wilde dit niet het liefst nam ik je mee naar huis lekker dichtbij.
Elke dag als ik aankwam rijden die vreselijke hinnik, dit voelde niet goed je was ongelukkiger dan ooit.
Yara was een mensenpaard ze hield van mensenaandacht, bij stal jasper werd ik regelematig naar de groepjes kinderen gesleurd omdat ze even een aai over haar bol wilde.
Op 8 januari 2011 werd ik gebeld dat je was uitgebroken wat voor mij een teken was om je direct terug te halen naar je eigen stekkie, het stekkie wat ons zo goed had gedaan.
Vanuit de trailer liep je zo in 1 rechte lijn naar je stal, onze instructeur gaf je een warm welkom de meneer waar je altijd een snoepje van kreeg als we een les hadden gehad riep het is hier ook veel leuker he
Ik had alle pennymeisjes opgetrommeld zodat yara zo vaak mogelijk naar buiten kon.
We maakten elke dag een wandelingetje in het park ik kon aan haar merken dat ze thuis weer op haar plek was.
Ik telde de dagen af, de dagen tot we weer naar de kliniek moesten.
Ik begon langzaam in te zien dat ik je niet als wandelpaard kon houden, ik moest gaan nadenken wat als…
Het was maandag 28 Februari 2011 we zouden wandelen via het park naar de kliniek gaan.
Ik was zenuwachtig omdat ik mijn wat als… bepaald had, zoiets besluiten is makkelijk als het nog niet echt hoeft, ik kon er lang en goed over nadenken en ik wilde alleen het beste voor jou jij stond hierin centraal, je was er altijd voor me en nu was het tijd om wat terug te doen ik moest er voor jou zijn voor de volle 100 procent.
Daar stonden we dan in diezelfde ruimte als drie maanden geleden met dezelfde jas en jou koppie in mijn handen.
En daar kwam de klap, de klap die ik eigenlijk diep van binnen verwacht had omdat ik diep in mijn hart allang wist dat dit niet goed zou komen.
Rijpaad zou je nooit meer worden en de botten in je rug zaten zo dicht op elkaar dat je of al pijn had of het niet lang meer zou duren voordat je pijn zou gaan krijgen.
Ik wist wat mij te doen stond en daar gebruikt men de term Liefde is Loslaten voor.
Ik was stuk
Terug op stal zakte ik voor je box op mijn knieen, het kan niet, het mag niet, niet mijn Yara!!
Ik moet je laten gaan maar ik wil niet, als een klein kind zat ik huilend op mijn knieen voor je stal.
Mijn alles mijn lieveling mijn grote vriendin mijn kleine stouterd waar ik mee kon lezen en schrijven.
Het is Dinsdag ik word misselijk bij het idee dat ik je weg zou moeten brengen, je laatste trailerrit zou ik niet aankunnen ik word er bang van.
Maar gelukkig stond jij op een superstal de stal waar we nog niet lang stonden maar waar jij wel op je allerbest was.
Daar in die schuur daar zou jou laatste rustplaats zijn een speciaal plekje gemaakt voor jou.
Stal had alles geregeld van de dierenarts tot aan rendac ik kon dit niet zelf.
Donderdag 3 maart 2011 om 18:30 stond de afspraak een afspraak die ik nooit meer zal vergeten.
De laatste dagen waren verschrikkelijk, ik kon niet stoppen met huilen, huilend als een klein kind liep ik met je naar de paddock, poetste ik je tot je glom en wandelde ik met je in het park.
Woensdag 2 maart 2011
Vandaag komt Fabienne foto’s maken, een geschenk dat niet iedereen heeft dus ik was en ben hier erg blij mee.
Het was prachtig weer die 2e dag van maart, het was koud maar het zonnetje scheen speciaal voor ons die dag.
Daar gingen we op naar het park, met een zoals altijd drukke vrolijke yara aan mijn rechterzijde en Fieke en fabienne achter ons aan.
Ik vond je prachtig, dat mooie koppie van je, je mooie maantjes en je stoere karakter ik hou van jou met heel mijn hart lieve yara.
Na de shoot nog even nagebabbeld in de kantine, fabienne ging weer naar huis en maakte nog een laatste foto de mooiste van allemaal omdat ze zo was, en omdat ik haar iedere dag zo aantrof zodra ze mijn sleutels of voetstappen hoorde.
Dankjewel fabienne voor dit prachtige aandenken.
Aan het einde van de dag heb ik bij je in de stal gezeten, wat heb ik nog even heerlijk van je genoten.
Hoe raar het ook klinkt die avond kon ik het niet opbrengen om nog langs te gaan ik was kapot en de laatste dagen waren zwaar geweest en morgen, morgen was onze laatste dag samen in het leven.
Donderdag 3 maart 2011, een dag die ik nooit meer zal vergeten, de drie jaren die zal ik nooit vergeten lieve yara.
Ik heb je vandaag uitgebreid gepoetst, en soms kon ik mijn tranen drogen in je mooie manenbos en fluisterde ik huilend ‘het is niet eerlijk’
Ik had twee stalgenoten gevraagd om erbij te zijn en natuurlijk Fieke en mijn zusje.
Kelly was op vakantie ik had haar er graag bijgehad, ook zei had een speciaal plekje in ons hart.
Ik heb nog even bij je gezeten in de paddock, je was moe net als ik, ik zag het aan je.
Aan het einde van de middag wat gegeten met zijn alle in de kantine en toen kwam het akelige wachten, ik weet nog goed dat ik naar buiten keek en zag hoe er werd gevoerd ik dacht nog “ze eet het toch niet op’’
18.08 kreeg ik het benauwd, een heel naar rotgevoel ik moest naar je toe, straks ben je er niet meer.
Ik rende vanuit de kantine naar buiten naar je toe ik smeet de deur open en viel op mijn knieen naast je neer, ik hield je been stevig vast, als een klein kind hield ik je stevig vast en huilde ik dat je hier moest blijven dit is niet eerlijk, ik wil niet dat je weggaat ik wil het niet.
Huilend als een klein kind zat ik naast je voor de laatste keer.
Ik ging staan en zag dat iedereen bij haar stal stond.
Dirk kwam aanlopen, onze trouwe fjordenfan, onze chauffeur kwam ons een knuffel geven.
Het was 18:30 de dierenarts was gearriveerd, ze legde netjes en rustig uit wat er ging gebeuren en hoe het ging gebeuren.
De meeste waren al naar de schuur gelopen om ons op te wachten, de schuur was omgetoverd tot een mooie rustplaats alles afgeschermd met strobalen en een mooi groot strobed speciaal voor jou.
Ik nam je mee naar je laatste rustplaats.
Ik leunde op je, huilend liep ik met je mee als vanzelf liep je naar de juiste plek waar iedereen op ons stond te wachten.
Ik liet je los en zakte door mijn knieen wat moest ik huilen.
Ik stond snel weer op ik moest sterk zijn voor jou.
Je kreeg de 1e spuit ik liep om je heen en raakte je overal aan en bedankte je wel tien keer voor de mooie jaren en vertelde hoe trots ik op je was.
Ik keek in je ogen en schrok, je ogen waren leeg je was er al niet meer.
Ik had besloten niet bij je val te willen zijn, na de 2e spuit ben ik even achter de strobalen gaan staan totdat ik je hoorde vallen in het stro, mijn yara was er niet meer.
Ik liep terug en daar lag je dan, mijn grote trots iedereen gaf je nog een aai over je bol je staart en 2 manenvlechten werden afgeknipt.
Daar zaten we dan, het was voorbij ik heb je uit liefde losgelaten, ik heb voor jou gekozen.
We hebben mooie en ondeugende herinneringen opgehaald met een traan en een lach.
Met jou deken om mij heen ben ik bij je gaan liggen met mijn hoofd op je nek en mijn hand die niet kon stoppen met het aaien van je mooie koppie en je zachte snuitje, ik heb van je genoten mooi paard.
Na 2 uur zijn we gaan opwarmen in de kantine, ik voelde me kalm en rustig ik heb de juiste keuze gemaakt.
Het was tijd om naar huis te gaan ik ben nog even bij je gaan kijken en wat ze zeggen is waar.
Yara zat al in mijn hart, daar in dat dikke strobed lag alleen haar lichaam, Yara was er al uit.
Dag lieve Yara wij zijn voor altijd verbonden en ooit… ooit zie ik je weer terug.
Ik was zo moe en eenmaal thuis lekker in bed gekropen met een traan en een glimlach viel ik in slaap.
Vrijdag 4 maart ik werd wakker en voelde me leeg en verdrietig ik had je gezien in mijn dromen.
Ik voelde de behoefte om iedereen te bedanken alles was zo goed geregeld en het afscheid was mooi, ik ben vandaag vrij en ben naar de kaartenwinkel gereden, voor stal, voor denise, marijke en Fieke een mooie bedankkaart gehaald.
Voor Fieke een foto in lijst met een vlechtje van yara en hun startkaart.
Ik heb de kaartjes afgegeven op stal en ben lekker naar huis gegaan, thuis in mijn mailbox stonden de foto’s van Fabienne, er waren er 4 die ik zo mooi vind, ik vind ze zo mooi huilde ik.
En de foto vanuit haar stalletje vind ik prachtig
Zaterdag ben ik weer naar stal gereden om mijn kast op te ruimen, wat vroeg maar ik had er behoefte aan ik moest mezelf bezighouden.
Lieve meiden van stal hebben haar stal leeggehaald dit vond ik iets te heftig, dat kuil wat ze toch niet op zou eten lag er nog steeds in.
Klinkt misschien raar maar mijn gedachten glippens soms naar andere paarden, ik ben een paardenmens ik kan niet zonder, en toch voelde ik ook dat mijn gevoel zei nee het is te vroeg, het zou niet eerlijk zijn het nieuwe paard zou niks van mij begrijpen.
Ik weet nog goed dat ik de eerste week heel opgelucht was en een soort van blij dat ik haar alle pijn kon besparen.
Het voelde echt goed, ik had de juiste beslissing gemaakt.
De weken erna kwam de klap pas echt aan, ik wilde haar met van alles en nog wat in leven houden, foto’s posts op hyves noem maar op niemand mag haar vergeten ze is zo bijzonder iedereen moest dit weten, het gemis werd met de dag erger en erger.
Zo zit je op de bank en krijg je ineens een enorme huilbui het huilen als een klein kind intens verdrietig.
Ik vond en vind het nog steeds moeilijk om met een glimlach terug te kijken naar 3 geweldige mooie jaren, wat hadden we een lol ze was echt mijn droompaard.
De dagen gingen voorbij en ik kon steeds moeilijker mijn draai vinden, ik verveelde me dood en wist me geen houding te geven.
Langzaam ging ik op zoek naar een fjord.
Eerst goed nadenken wat ik wilde, van andere paarden ‘’rijden’’ werd ik erg verdrietig, het was yara niet en met haar was ik zo een team geworden dat gevoel had ik bij geen enkel ander paard en dat gevoel wilde ik ook nog niet met een ander paard.
Mijn moeder zei waarom koop je niet een jonger paard kun je lekker rustig aan doen en alle tijd nemen omdat je niks moet, en dat maakte me wel enthousiast.
Na een korte zoektocht en niet ver zoeken Fayah gevonden.
Ik weet nog goed waar ik was toen Fayah geboren werd, ik was met Kelly, anna en nicole aan het eten in hoofddorp en we zouden gaan winkelen, Kelly werd gebeld dat muis een veulen had, en wat heb ik haar altijd gaaf gevonden zo vanaf de foto’s.
Na een tijdje begon het toch te knagen, fayah stond op een heerlijke plek aan het duin en strand, was yara nog maar hier dan kon ik heerlijke ritjes met haar maken.
Had ik wel de goeie keuze gemaakt? Het antwoord is natuurlijk ja alleen twijfelde ik daar teveel aan, het menselijke egoisme kwam af en toe om de hoek kijken, kon ik niet toch…?
Ik begon me schuldig te voelen tegenover yara maar ook tegenover fayah, was dit wel goed?
Ik besloot om een reading te doen, een reading van mijn beide paarden.
Yara, 26 juli 2011
Ik voel een druk op mijn borst. Alsof het is ingedeukt.
Vooral aan de linkerzijde bij het hart.
Ademhaling wordt daardoor oppervlakkiger en moeizamer.
Verwarring, beetje onrust.
Yara heeft haar overlijden nog niet helemaal kunnen accepteren, maar Nadine blijkbaar ook niet.
Haar hart voelt namelijk ook zo aan. Daardoor moeilijker om hart te openen naar nieuwe pony Fayah.
De liefde kan niet stromen. Het is geblokkeerd.
Er is verdriet bij Yara. Ze wil graag dat je je hart heelt en weer openstelt (uitdeuken als het ware).
Dit uitspreken werkt voor Yara al helend en is fijn.
Er zit bij beide nog een hoop verdriet wat eruit mag komen. Tijd om het los te laten.
Het verdriet is geen herinnering aan Yara. Juist het hart weer laten stromen zal goed doen en dat ziet Yara graag.
Nadine en Yara mogen samen komen. Dat is wat Yara graag wil.
Maar Nadine laat Yara niet heel dicht bij komen, dan wordt ze “onrustig” en sluit het onbewust af.
Deze “laatste”stap is nodig ter afronding. Yara zegt: deze stap kunnen we ook samen zetten en aan.
Laat me alsjeblieft dichter bij komen. Hier zit een verdriet op. Vooral van Yara naar Nadine toe.
Yara wil heel graag helpen, maar krijgt de mogelijkheid niet.
Laat me dichter bij komen, laat me je hart helen. Je weet ik ben er nog.
Daarna zal ons contact anders verlopen, maar dit is nog nodig!! Het is een beetje een smeekbede van Yara.
Laat me met mijn snuit jou nog aanraken. Laat het binnen komen..
Als dit verdriet los gelaten is, kan ik verder.
En zal jij voelen (op een diep niveau) dat het goed is. En kun je je hart ook openen voor Fayah.
Dat verdient ze. Ik blijf ook in je hart zitten.
Wees niet bang om me te verliezen, dat kan namelijk niet.
Je hart is groot genoeg om van ons beiden te houden. Mij zal je er een groot plezier mee doen.
Yara is een wijze, moederlijke merrie. Die het erg vindt dat je zoveel verdriet hebt en ze je niet direct kan ondersteunen.
Maar ik ben er nog, ja wel op de achtergrond, maar dat is oké.
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Het had langer mogen duren, maar dat is niet zo.
Heeft allemaal ook tijd nodig, stap voor stap.
Wees niet te streng voor jezelf dame zegt Yara.
Yara bezoekt je nog iedere dag. Ze is zelf nog niet klaar met haar proces. En kan dus nog niet afstand nemen.
Als ik Yara vraag of Nadine het goed heeft gedaan om haar te laten inslapen, voel ik verdriet.
Makkelijk is het niet. Het doet Yara verdriet om je te zien twijfelen.
Open je hart en je zal het antwoord voelen.
Ik voel hierna dat het rustiger wordt in de energie bij Yara. Ik voel ook een bepaalde moeheid.
Het put zowel Yara als Nadine uit.
Belangrijkste boodschap aan Nadine: voelen, voelen, voelen.
Laat de onrust en het verdriet maar toe.
Niet begrijpen van Yara voor Nadine: laat Yara bij je zijn en de energie doet zijn werk.
Als het verdriet losgelaten is (voor een groot deel), dan zal je een zuiverder contact met Yara hebben.
En kun je haar ook dingen vragen over b.v. Fayah. Daar wil Yara je graag bij helpen (emotie).
Voor nu is dit het belangrijkste. Misschien goed om op een later tijdstip nog eens met Yara te contacten.
Aangezien ze erg graag voor jou zorgt. Misschien heeft ze dan zelf iets nodig.
Ik krijg wel het gevoel dat jij Nadine haar daar tzt wel bij kan helpen.
Fayah, 28 juli 2011
Mooie naam, sierlijk ,vrouwelijk.
Opvallend is dat de veilige ruimte waarin ik communiceer met haar een uitgerekt hoefijzer is met een gedeelte dus open.
Hier voelt ze zich veilig in.
Vrolijk, lekker in het leven.
Speelsheid, uitdagen. Beweging brengen.
Schaduwzijde: verdriet Nadine op schouders. Geeft een beetje verwarring bij haar.
Weet ze niet goed hoe ze daarmee om moet/kan gaan. Dan merk je aan haar dat ze jong is.
Basis voelt solide aan.
Mag haar vrouwelijke stuk nog meer ontwikkelen, maar heeft ook met haar leeftijd te maken.
Fayah weet niet wat ze met de last op de schouders moet. Dragen doet ze nu.
Ze beseft niet dat ze het af kan laten vloeien. Ze is goed geaard namelijk.
Lichaam afstrijken (aanraken) tot en met de hoef zal haar helpen.
Rechterachterbeen voelt wat slapper aan.
Tinteling in hoef, trekt door naar boven.
Been mag sterker worden.
Oefeningen aan de hand kunnen hierbij helpen.
Mocht ze kreupel raken, zou je het kunnen laten onderzoeken.
Als ik vraag of er daadwerkelijk iets aan de hand is krijg ik ja/nee
Alsof dat nog moet blijken.
Kan ook te maken hebben met linksvoor. (toeval bestaat niet)
Daar voel ik namelijk iets aan de onderzijde.
Rechtsachter en linksvoor hebben invloed op elkaar.
Hoe loopt ze op de linkerhand? Zet ze haar rechterachterbeen naar buiten? Er naast?
Bekken staat heel iets scheef, is niet pijnlijk, of heel stijf, meer gegeven. Val?
Rond de schoft zit een blokkade.
Kan te maken hebben met het dragen van het verdriet, is een compensatiepunt.
Af en toe uitnodigen om haar hoofd naar beneden te doen.
Zelf plek ontdekken en beetje masseren, los maken.
Niet verkeerd om haar na te laten kijken (b.v. door een osteopaat) voor je haar gaat belasten.
Ze weet niet alles. Ik vraag haar b.v. of het goed is om haar na te laten kijken/behandelen.
Ga dan van ja naar nee en weer terug.
Je zal haar echt mogen begeleiden. Dit is wat we gaan doen en hoe je het kan doen.
Is belangrijk voor haar.
Linker achterbeen voelt als een lichte kneuzing of schram.
Zal er niet kreupel van zijn.
Fayah voelt echt nog als een veulen aan. Kan onzeker zijn.
Ik voel niet zozeer een verbinding tussen Fayah en Yara.
Gevoel dat Fayah hier niks mee kan. Is een nieuw stuk.
Is aan Nadine en Yara.
Voel wel meteen Fayah meer stralen als je meer open kan staan voor haar.
Zal ze ook zekerder van worden.
Mocht je een dag hebben dat je je heel verdrietig voelt om Yara, is het misschien goed om Fayah “rust” te geven.
Fayah + Nadine: Fayah loopt naar Nadine toe. Nadine doet ook een paar stappen, maar er zit nog een hek tussen beiden.
Ze kunnen niet dichterbij elkaar komen op dit moment.
Het hek staat symbool voor hetgeen nog tussen Yara en Nadine uitgewerkt mag worden.
Daarna zal ze meer contact kunnen maken met Fayah.
Fayah wil wel, maar kan niet. Dit begrijpt ze niet altijd.
Glimlach van Fayah naar nadine.
Nog iets zeggen? Er is moed voor nodig Nadine om het uit te werken met Yara zegt Fayah.
Als het hek (de blokkade) tussen jullie weg is, is het veld open met daarin alle mogelijkheden.
Bij de reading van yara heb ik enorm gehuild, maar daarna werd het rustiger, ik kon langzaam fayah wat dichterbij laten komen.
We moesten erg aan elkaar wennen, ze is zo anders vanaf dag 1 dat je aan kwam rennen in die grote wei en me een knuffel kwam geven was ik verkocht en op slag verliefd, wat een lief paard ik kan het niet vaak genoeg zeggen.
Door de blessuren die fayah nu heeft word onze band heel sterk omdat alleen ik haar verzorg, mijn hart maakt langzaam plaats voor 2 zoals yara dat wilde.
En dan nu is die gevreesde datum toch daar 03-03-2012, de tijd gaat soms te snel en ik wil je nog vers in mijn gedachten.
Wat ze zeggen is waar Tijd heelt alle wonden
Het heeft lang geduurd en de wonden zijn nog niet helemaal geheeld maar de tijd heeft een hoop rust gebracht.
Ik wist niet hoe dit moest maar de tijd heeft mij dit geleerd, ik denk dat iedereen rouwt op zijn eigen manier, rouwen kun je niet leren rouwen moet je meemaken en toelaten.
Door je eigen gevoel toe te laten en je verdriet kan iedereen dit op zijn eigen manier doen, dit is de mijne.
Lieve YaraNelja
Bedankt mooie vlinder, voor de mooie tijd en je hulp en steun vanuit de groene weide.
Geniet meisje, we hebben het verdiend
