Wanja is er niet meer...
Geplaatst: do 09 feb 2012, 14:56
Ik heb sinds mijn emigratie eigenlijk geen tijd meer gehad om hier op het forum te reageren, maar heb nog wel vaak meegelezen zo hier en daar. Omdat velen van jullie zo betrokken zijn geweest bij het wel en wee van Wanja en haar ziek-zijn, wil ik jullie berichten dat Wanja zondagochtend om 6.20 uur is overleden in haar eigen box.
Zoals de meesten van jullie weten was Wanja al jarenlang ziek, ze had vaak koliek (verstoppingskoliek), maar de oorzaak heeft geen een dierenarts ooit kunnen achterhalen. In 2008 kreeg ze daar ook nog eens hoefkanker overheen, onze dierenarts gaf haar toen nog geen 5% kans op overleving. Het was een intensieve behandeling, maar ze redde het en haar hoeven zagen er de laatste jaren eigenlijk normaal uit. De kolieken bleven echter komen en gaan, Wanja had Prednison gekregen voor de hoefkanker die wie niet meer konden afbouwen. Tussen haar 'zieke' periodes door, was het een vrolijk paard die absoluut niet ziek oogde en genoot van alle aandacht. Vaak hebben we nagedacht over of we haar niet moesten laten inslapen, maar als ze ziek was, was ze nog steeds allert en ook niet dusdanig slecht dat we dachten dat het onverantwoord was. Integendeel, Wanja liet keer op keer blijken dat ze vol levenslust zat.
Ik heb hier zelfs nog een keer een topic geplaatst, omdat ik twijfelde of ik haar wel mee moesten nemen naar Zweden. De lange reis zou haar geen goed doen, maar haar achterlaten kon ik ook niet. Ik ben heel erg blij dat ik haar meegenomen heb. Wanja heeft hier echt genoten, ze had geen koliek meer en je zag haar werkelijk opbloeien, ze was onvermoeibaar, had eindeloze werklust en was gewoonweg een supervrolijk en gezond ogend paard. We hadden het er zelfs over om de Prednison te gaan afbouwen na de winter.
Het mocht niet zo zijn en voor ons kwam dit dan ook als een klap in ons gezicht! Vorige week maandag op dinsdag kreeg Wanja weer koliek, het gewoonlijke patroon, alleen was ze op donderdag zo apathisch dat we dachten dat ze rustig zou inslapen. Na overleg met onze dierenarts hier in Zweden, besloten we om niets te doen. Wanja leek geen pijn te hebben, ze wilde alleen helemaal niets, alleen slapen/doezelen. Donderdagavond toen we ze op stal gingen zetten was Wanja ineens weer fris en allert, ze wilde weer eten en er leek weinig aan de hand. Vrijdag was dus ook weer gewoon een dag als alle anderen. Mijn ouders en ik zeiden nog tegen elkaar: dit patroon hebben we nog nooit bij Wanja d'r kolieken gezien. Maar we waren natuurlijk ontzettend blij dat het over leek te zijn.
Zaterdagochtend toen ik 's morgen de stal binnen kwam om ze te voeren zag ik dat het helemaal mis was met Wanja. Ze stonden te trillen als een rietje en was zeiknat van het zweet. Meteen de temperatuur opgemeten: 40,3 echt foute boel dus! Mijn eigen dierenarts had geen dienst, dus ik moest het distrikt bellen. Die kwamen meteen, maar ze moeten vanuit de stad komen, dus rijden er minstens een uur op. Wanja was rustig, maar apathisch, zoals donderdag. De koude rillingen kwamen af en aan, ontzettend zielig om te zien. Ik dacht zelf dat ze misschien donderdag een kou op gelopen had, omdat ze in verhouding veel stil heeft gestaan buiten en het was die dag erg koud (-27). De dierenarts ging er in mee, zeker omdat de Prednison die ze had ook nog het een en ander kon verdoezelen. De DA heeft bloed afgenomen en rectaal onderzoek gedaan. Ze kon niets voelen in de darmen, alles leek normaal. Er kwam ook nog steeds mest af (wel wat aan de harde kant). Omdat Wanja niet genoeg leek te drinken hebben ze een sonde ingebracht en water toegediend, omdat de DA ook te weinig geluid in de darmen hoorde heeft ze er ook paraffine bij gedaan. Daarop leek het beter te gaan met Wanja en de darmen kwamen goed op gang. Ook heeft ze voor de zekerheid antibiotica gespoten en vitamine B en nog een middel tegen de koorts en de pijn. Die dag ging het op en af met Wanja. De koorts bleef ook komen en gaan. 's Nachts zijn mijn ouders er om 2.00 uur nog uit geweest, toen kwam ze knuffelen en stond ze rustig. We hadden met de DA afgesproken dat als ze verder rustig was en normaal gemest had, dat we niets zouden doen. De volgende morgen zou ze terug komen. Ik moest zondagochtend werken, dus ik had al met mijn ouders afgesproken dat ik voordien zou gaan kijken hoe het ervoor stond. Mijn vader wilde uiteindelijk toch mee, omdat hij niet kon slapen. Toen we om half 6 in de stal kwamen was het helemaal mis met Wanja. Ze kon amper op haar benen staan en had zich helemaal versmeerd met mest e.d. Ze had weer 39,7 koorts en was erg onrustig (stampen, liggen, willen rollen, opstaan etc.) Dus meteen weer de DA gebeld, die kwam ook meteen maar moest uiteraard weer datzelfde pokkeneind rijden! Ik zag Wanja met de minuut afglijden, maar ik kon niets doen. Het was echt verschrikkelijk om haar zo te zien lijden. Ze heeft letterlijk gevochten tot het einde, ze wilde zich niet gewonnen geven. Steeds weer opstaan, maar ze had de kracht niet meer. Op het laatst sloeg ze met haar hoofd overal tegenaan, omdat ze zich niet meer houden kon. Het was voor ons te gevaarlijk om in de box te zijn, omdat ze zich met haar benen en lijf geen raad meer wist. Ik heb zelf nog een behoorlijk smakker gemaakt omdat ik haar hoe dan ook vast wilde houden om haar tegen zichzelf te beschermen.
Dit wilde ik niet voor Wanja, zoveel pijn had ze niet verdient. Op zo'n moment wil je iets hebben waardoor haar je meer lijden kunt besparen, maar we konden alleen maar toekijken. Na een verschrikkelijke doodstrijd is ze uiteindelijk gegaan. De DA kwam 10 minuten later. Ook zij had het niet verwacht, dat het zo snel zou gaan.
Wanja is waarschijnlijk zieker geweest dan we al die tijd hebben gedacht. Wat ze precies heeft gehad, zullen we nooit weten. Wat ik wel weet is dat ik dit niet voor haar gewild had! Die beelden van haar laatste uur zullen me altijd bijblijven, daar heb ik het ook het zwaarste mee op dit moment. Ze heeft nu haar rust, de rust die ze verdiend. Nooit geen pijn meer... Wij zullen verder moeten. Zo'n bijzonder paard zal ik nooit meer tegenkomen. Wanja was een 'once in a lifetime', ze heeft een stukje van mij meegenomen toen ze ging. Misschien vinden sommigen van jullie dit vreemd, maar voor mij was Wanja gewoon heel erg speciaal. Ik ben heel erg blij dat ze nog een paar maanden van Zweden heeft mogen genieten!
We hebben het geluk dat we haar mochten begraven op onze eigen grond. Ze ligt op een prachtig plekje, onder een boom, daar waar ze de afgelopen zomer zo vaak lag te dutten in de zon.
Voor Feline is het natuurlijk ook allemaal erg moeilijk. Ze heeft de hele strijd van Wanja gezien. Nadat ze overleden was hebben we haar bij Wanja in de box gelaten. Zondag hebben alle buren ons geholpen om Wanja uit haar box te halen en tijdelijk onder zeil en een heleboel sneeuw (tegen het aanvreten van wild) toe te dekken. Maandag is een van onze goede vrienden met een graafmachine gekomen en hebben we haar meteen kunnen begraven. Feline wist namelijk feilloos dat Wanja onder de sneeuw lag en was daardoor erg onrustig. Feline hebben we bewust in de rijbak gelaten die dag, zodat ze kon zien dat Wanja begraven werd. Vanaf dat moment heeft ze geen kik meer gegeven. Ze is erg aanhankelijk naar ons, logisch, ze mist haar steun en toeverlaat, haar maatje... Ze staat nu vaak op de plek waar Wanja donderdag gestaan heeft of ze staat te kijken naar haar graf.
Voor ons is het ook moeilijk om Feline zo te zien, al hebben we ook veel steun aan haar. Het is een enorm fijn paard en een waardig opvolger voor Wanja.
We zijn bezig met een andere Fjord, heel erg moeilijk, want we willen Wanja natuurlijk niet vervangen. Feline kan echter niet alleen blijven en dat willen we ook niet. Ze heeft hier namelijk ook geen paarden in de buurt die ze kan zien of horen. Er zou in eerste instantie een loge komen, als tijdelijk vriendje voor Feline, maar dat ging uiteindelijk toch niet door. Het is lastig om hier een paard voor tijdelijk te krijgen. Feline weghalen hier en elders onder brengen willen we niet doen, dat lijkt ons niet goed voor haar na alles wat er met Wanja gebeurd is.
Zoals de meesten van jullie weten was Wanja al jarenlang ziek, ze had vaak koliek (verstoppingskoliek), maar de oorzaak heeft geen een dierenarts ooit kunnen achterhalen. In 2008 kreeg ze daar ook nog eens hoefkanker overheen, onze dierenarts gaf haar toen nog geen 5% kans op overleving. Het was een intensieve behandeling, maar ze redde het en haar hoeven zagen er de laatste jaren eigenlijk normaal uit. De kolieken bleven echter komen en gaan, Wanja had Prednison gekregen voor de hoefkanker die wie niet meer konden afbouwen. Tussen haar 'zieke' periodes door, was het een vrolijk paard die absoluut niet ziek oogde en genoot van alle aandacht. Vaak hebben we nagedacht over of we haar niet moesten laten inslapen, maar als ze ziek was, was ze nog steeds allert en ook niet dusdanig slecht dat we dachten dat het onverantwoord was. Integendeel, Wanja liet keer op keer blijken dat ze vol levenslust zat.
Ik heb hier zelfs nog een keer een topic geplaatst, omdat ik twijfelde of ik haar wel mee moesten nemen naar Zweden. De lange reis zou haar geen goed doen, maar haar achterlaten kon ik ook niet. Ik ben heel erg blij dat ik haar meegenomen heb. Wanja heeft hier echt genoten, ze had geen koliek meer en je zag haar werkelijk opbloeien, ze was onvermoeibaar, had eindeloze werklust en was gewoonweg een supervrolijk en gezond ogend paard. We hadden het er zelfs over om de Prednison te gaan afbouwen na de winter.
Het mocht niet zo zijn en voor ons kwam dit dan ook als een klap in ons gezicht! Vorige week maandag op dinsdag kreeg Wanja weer koliek, het gewoonlijke patroon, alleen was ze op donderdag zo apathisch dat we dachten dat ze rustig zou inslapen. Na overleg met onze dierenarts hier in Zweden, besloten we om niets te doen. Wanja leek geen pijn te hebben, ze wilde alleen helemaal niets, alleen slapen/doezelen. Donderdagavond toen we ze op stal gingen zetten was Wanja ineens weer fris en allert, ze wilde weer eten en er leek weinig aan de hand. Vrijdag was dus ook weer gewoon een dag als alle anderen. Mijn ouders en ik zeiden nog tegen elkaar: dit patroon hebben we nog nooit bij Wanja d'r kolieken gezien. Maar we waren natuurlijk ontzettend blij dat het over leek te zijn.
Zaterdagochtend toen ik 's morgen de stal binnen kwam om ze te voeren zag ik dat het helemaal mis was met Wanja. Ze stonden te trillen als een rietje en was zeiknat van het zweet. Meteen de temperatuur opgemeten: 40,3 echt foute boel dus! Mijn eigen dierenarts had geen dienst, dus ik moest het distrikt bellen. Die kwamen meteen, maar ze moeten vanuit de stad komen, dus rijden er minstens een uur op. Wanja was rustig, maar apathisch, zoals donderdag. De koude rillingen kwamen af en aan, ontzettend zielig om te zien. Ik dacht zelf dat ze misschien donderdag een kou op gelopen had, omdat ze in verhouding veel stil heeft gestaan buiten en het was die dag erg koud (-27). De dierenarts ging er in mee, zeker omdat de Prednison die ze had ook nog het een en ander kon verdoezelen. De DA heeft bloed afgenomen en rectaal onderzoek gedaan. Ze kon niets voelen in de darmen, alles leek normaal. Er kwam ook nog steeds mest af (wel wat aan de harde kant). Omdat Wanja niet genoeg leek te drinken hebben ze een sonde ingebracht en water toegediend, omdat de DA ook te weinig geluid in de darmen hoorde heeft ze er ook paraffine bij gedaan. Daarop leek het beter te gaan met Wanja en de darmen kwamen goed op gang. Ook heeft ze voor de zekerheid antibiotica gespoten en vitamine B en nog een middel tegen de koorts en de pijn. Die dag ging het op en af met Wanja. De koorts bleef ook komen en gaan. 's Nachts zijn mijn ouders er om 2.00 uur nog uit geweest, toen kwam ze knuffelen en stond ze rustig. We hadden met de DA afgesproken dat als ze verder rustig was en normaal gemest had, dat we niets zouden doen. De volgende morgen zou ze terug komen. Ik moest zondagochtend werken, dus ik had al met mijn ouders afgesproken dat ik voordien zou gaan kijken hoe het ervoor stond. Mijn vader wilde uiteindelijk toch mee, omdat hij niet kon slapen. Toen we om half 6 in de stal kwamen was het helemaal mis met Wanja. Ze kon amper op haar benen staan en had zich helemaal versmeerd met mest e.d. Ze had weer 39,7 koorts en was erg onrustig (stampen, liggen, willen rollen, opstaan etc.) Dus meteen weer de DA gebeld, die kwam ook meteen maar moest uiteraard weer datzelfde pokkeneind rijden! Ik zag Wanja met de minuut afglijden, maar ik kon niets doen. Het was echt verschrikkelijk om haar zo te zien lijden. Ze heeft letterlijk gevochten tot het einde, ze wilde zich niet gewonnen geven. Steeds weer opstaan, maar ze had de kracht niet meer. Op het laatst sloeg ze met haar hoofd overal tegenaan, omdat ze zich niet meer houden kon. Het was voor ons te gevaarlijk om in de box te zijn, omdat ze zich met haar benen en lijf geen raad meer wist. Ik heb zelf nog een behoorlijk smakker gemaakt omdat ik haar hoe dan ook vast wilde houden om haar tegen zichzelf te beschermen.
Dit wilde ik niet voor Wanja, zoveel pijn had ze niet verdient. Op zo'n moment wil je iets hebben waardoor haar je meer lijden kunt besparen, maar we konden alleen maar toekijken. Na een verschrikkelijke doodstrijd is ze uiteindelijk gegaan. De DA kwam 10 minuten later. Ook zij had het niet verwacht, dat het zo snel zou gaan.
Wanja is waarschijnlijk zieker geweest dan we al die tijd hebben gedacht. Wat ze precies heeft gehad, zullen we nooit weten. Wat ik wel weet is dat ik dit niet voor haar gewild had! Die beelden van haar laatste uur zullen me altijd bijblijven, daar heb ik het ook het zwaarste mee op dit moment. Ze heeft nu haar rust, de rust die ze verdiend. Nooit geen pijn meer... Wij zullen verder moeten. Zo'n bijzonder paard zal ik nooit meer tegenkomen. Wanja was een 'once in a lifetime', ze heeft een stukje van mij meegenomen toen ze ging. Misschien vinden sommigen van jullie dit vreemd, maar voor mij was Wanja gewoon heel erg speciaal. Ik ben heel erg blij dat ze nog een paar maanden van Zweden heeft mogen genieten!
We hebben het geluk dat we haar mochten begraven op onze eigen grond. Ze ligt op een prachtig plekje, onder een boom, daar waar ze de afgelopen zomer zo vaak lag te dutten in de zon.
Voor Feline is het natuurlijk ook allemaal erg moeilijk. Ze heeft de hele strijd van Wanja gezien. Nadat ze overleden was hebben we haar bij Wanja in de box gelaten. Zondag hebben alle buren ons geholpen om Wanja uit haar box te halen en tijdelijk onder zeil en een heleboel sneeuw (tegen het aanvreten van wild) toe te dekken. Maandag is een van onze goede vrienden met een graafmachine gekomen en hebben we haar meteen kunnen begraven. Feline wist namelijk feilloos dat Wanja onder de sneeuw lag en was daardoor erg onrustig. Feline hebben we bewust in de rijbak gelaten die dag, zodat ze kon zien dat Wanja begraven werd. Vanaf dat moment heeft ze geen kik meer gegeven. Ze is erg aanhankelijk naar ons, logisch, ze mist haar steun en toeverlaat, haar maatje... Ze staat nu vaak op de plek waar Wanja donderdag gestaan heeft of ze staat te kijken naar haar graf.
Voor ons is het ook moeilijk om Feline zo te zien, al hebben we ook veel steun aan haar. Het is een enorm fijn paard en een waardig opvolger voor Wanja.
We zijn bezig met een andere Fjord, heel erg moeilijk, want we willen Wanja natuurlijk niet vervangen. Feline kan echter niet alleen blijven en dat willen we ook niet. Ze heeft hier namelijk ook geen paarden in de buurt die ze kan zien of horen. Er zou in eerste instantie een loge komen, als tijdelijk vriendje voor Feline, maar dat ging uiteindelijk toch niet door. Het is lastig om hier een paard voor tijdelijk te krijgen. Feline weghalen hier en elders onder brengen willen we niet doen, dat lijkt ons niet goed voor haar na alles wat er met Wanja gebeurd is.
