FjordenWereld.nl

Het is nu kwart voor zes 's ochtends en ik heb nog niet geslapen, durf gewoon niet te gaan slapen omdat ik wordt geplaagd door beelden en twijfel.

Ik had vanavond, gisteravond dus eigenlijk, menles met Tea.
Ik was alleen heen gegaan, mijn vader was niet lekker.
Tea aangespannen en ben gaan inrijden. Ik was al een poosje bezig, lekker stappen en toen draven. We hadden aardig de gang erin toen het ineens mis ging. Wat er nu precies gebeurde kan ik met mijn hoofd niet bij.
Tea struikelde, ging finaal van de benen. Ik zag haar er vandoor gaan met het lamoen en zonder kar. Kar was omgeknald en ik lag er naast..
Hoe Tea is gestruikeld en zo van de benen ging, hoe het lamoen daarna los kwam, waarom de kar is omgevallen en waarom ik zo'n pijn in mijn ribben heb is me werkelijk een raadsel. Ik zie haar struikelen en het volgende moment lag ik er al naast en zag ik Tea in paniek wegvluchten met het lamoen aan haar kont..

Maar daarmee was het niet over. Een andere aanspanning reed in de bak en Tea was zo vreselijk in paniek dat ze daar, achteraf eigenlijk gelukkig zonder kar, tegen de andere aanspanning aan ramde. Dus ook dat paard volledig in paniek. Ik zie alleen flitsen voor me want het ging zo snel, heb ook veel van omstanders gehoord, o.a. Linda van Basco die erbij was.
Maar daar ook de koetsier en instructrice van de kar en nog een paard aan de loop in de bak, deze met de kar er nog achter..

Ik mezelf van de kar bevrijd en achter Tea aan. Op een gegeven moment, zag het niet of ik ben het kwijt, is Tea weer naar de grond gegaan en bleef daar liggen. Ik was bijna bij haar toen ik het andere paard met de kar erachter op Tea af zag stormen. Hij stopte gelukkig voor Tea en toen kon ik hem snel pakken..

Waarschijnlijk stonden er na 2 seconden al mensen bij mij maar het leken wel 5 minuten. Ik het paard vastgehouden terwijl die van de kar werd bevrijd. Durfde niet naar Tea te gaan, ondanks dat iemand anders al voor het paard stond, uit angst dat hij opnieuw zou schrikken als ik weg liep..

Toen de kar eraf was snel naar Tea gegaan die inmiddels wel weer in de benen was. We hebben haar bevrijd van het lamoen en het tuig, en wat ben je dan blij met snelsluitingen aan je tuig!!
Ik dacht wel steeds oh god, het veulen!!

Het andere paard is meteen weer aangespannen en dat ging gelukkig goed, maar ik ging met Tea de bak uit met knikkende knieën en een gespannen paard. Die aan de muur gezet en toen bij de kar gaan kijken. Gekeken naar de kar, naar het lamoen e.d. maar nog snap ik niet wat er gebeurd is, er schiet vanalles door je hoofd, god, heb ik de splitpen er wel aan gedaan?? Ik voelde in mijn zak en voelde daar geen splitpen, daar had ik hem in gedaan tussen het lamoen wisselen door. Ik wist ook bijna wel zeker dat ik het wel had gedaan, maar je gaat zo aan jezelf twijfelen op dat moment, ik kan nog steeds niet zeggen of ik het niet vergeten ben alhoewel ik me herinner dat ik hem met mijn mouw aangedrukt heb. Heb ik hem dan niet goed aangedrukt?? Heeft Tea hem gewoon met stom toeval geraakt tijdens het vallen, zou wel echt onwijs domme pech zijn geweest.. Maar ik weet het echt niet meer. splitpen was wel weg..
Heb echt een onwijs schuldgevoel, gewoon al omdat het jouw paard is wat die andere aanrent.. En dat was al enigzins een probleempaard, al eerder een ongeluk gehad..

Ik was ook onwijs geschrokken en toen kwamen ook de tranen... En de pijn... Die voel je eerst niet door de adrenaline en de zorgen om je paard. Heb mijn ribben behoorlijk pijn gedaan, maar hoe ik dat heb gedaan en waar ik opgeklapt ben weet ik ook niet meer..
Zere pink, besefte veel later pas dat dat natuurlijk kwam van het pinkriempje. Buil op mijn knie en op mijn bovenbeen.

Andere koetsier was er ook niet afgekomen zonder kleerscheuren, maar geen botbreuken, het blijft bij schrammen en bulten geloof ik..
Dus ondanks de onwijze pech hebben we ook wel weer enorm geluk gehad zoals het nu lijkt..

Beetje onsamenhangend verhaal geloof ik, maar ik heb het ook nog niet op een rijtje..

Tea was gespannen, had een klein wondje op haar hoofd en natuurlijk heel gevoelige achterbenen, zijn ook wat opgezet nu. Ik hoop dat het allemaal goed gaat met het veulen, dat is ook nog wel een angst.

Linda, die mij ontzettend heeft geholpen met alles, heeft met Tea gestapt en ze liep niet meteen heel kreupel, maar ook niet rad.
Ondertussen ik mijn vader gebeld, die toch is gekomen. Die heeft het hele spulletje opgehaald en ik ben met de auto vast naar mijn ouders huis gereden. Daar Tea van de wagen en het leek allemaal wel redelijk oke..

Gelukkig leek het andere paard ook oke, die is ook weer ingespannen en stond later alweer gewoon op rust om zich heen te loeren. Iedereen probeerde me gerust te stellen, maar ik moest echt onwijs huilen van schrik en schuldgevoel..

Heb nu een onwijze knoop in mijn maag omdat ik me zo schuldig voel en het zo rot vind voor de andere aanspanning, zowel paard als koetsier, pijn aan mijn ribbenkast, zorgen om Tea en de schrik zit er ook nog behoorlijk in..

Denk dat ik Bart maar ga vragen of hij Tea weer aan wil spannen, als ze weer oke is, want ik durf dat niet.. Weet trouwens niet eens hoe mijn tuig er aan toe is, kar was nog wel heel.. Was ook van ondergeschikt belang..

Het is toch ook wel heel anders als het jouw paard is, jij van de kar af ligt en je een andere aanspanning kwaad berokkend, heb wel vaker wat gezien, maar toen reageerde ik veel koeler..
Ik weet nog niet goed waar ik het moet zoeken..

Jeetje dat is wel schrikken, een geluk dat er geen botbreuken zijn maar toch...
heel veel sterkte vandaag!!

Jeetje Es, ik lees je verhaal na je antwoord op mijn pb, jeetje...
(Wat hoopte ik dat je eigenlijk 'gewoon' ziek bent, helaas dus niet...)
Wat is dit heftig zeg!! Wat zul je geschrokken zijn. Logisch dat alle belevenissen in een flits aan je voorbijschieten, met mennen, als het mis gaat gaat het goed mis ook..
Door het aanhangende lamoen bleef ze dus gaan, bbrrr. Het daarbij de andere paarden ook gek makend..
Maar jeetje meis, je schuldgevoelens jegens je mede koetsieren, probeer hoe moeilijk het ook is dat stukje los te laten, niemand laat zoiets express gebeuren. De pen zat er echt wel in, zoiets is toch automatisme, iets wat je later niet meer kan herinneren in je bewustzijn als, 'heb ik het wel eringedaan' ..
Ahghhh meis, ik vind het zo verschrikkelijk voor je, iets waarvan ik denk, na je verhaal gelezen te hebben, domme pech was.. Waarom nou Tea en jij, jullie die altijd zo voorzichtig zijn en alles eerst goed overdenken voordat er aan de slag gegan word, en jullie zoveel plezier beleven aan het mennen!!!!
Rust lekker uit es, en probeer je alsjeblieft niet schuldig te voelen, hoe moeilijk ook, dit verwerken kost al enerqy zat!!!
Een hele dikke knuffel van mij!!

Pff meis zoiets lijkt mij ook erg heftig hoor!!
Kan me heel goed voorstellen dat je daar even behoorlijk van slag door raakt.

Veel sterkte ermee, hopelijk blijft alles gewoon goedgaan met tea en het veulentje. Denk dat het een heel slim idee is om de eerste volgende menkeer Bart haar te laten doen, alleen maar erg verstandig!!

Zit het in het weer ofzo??

Jemig meid ik weet zo goed hoe je je voelt.

Waarschijnlijk is de splitpen idd losgeraakt (of door metaalmoeheid gebroken ofzo), en thea gestruikeld doordat het lamoen instabiel werd ofzo.
Doet er niet meer toe, tis gebeurd en het waarom zul je nooit achter komen.

Kun je niet evt een echo laten maken om te kijken of het veulen nog okeej is (die kunnen wel wat hebben maar toch).

En schuldgevoel, tuurlijk heb je dat maar gelukkig is het allemaal goed afgelopen en is de schade beperkt gebleven.

Hele dikke knuffel van ons en met Bart aan je zijde komt het vast wel weer goed.

PS: was het Thea nou of Jeskim die met de ABOP ook al zo liep te klieren voor de wagen?

Tjee Esther, wat een naar ongeluk! Ik kan me voorstellen dat je je schuldig voelt, maar hier kun je niets aan doen! Hopelijk is er niets ernstigs met Tea, niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk! Hopelijk krijgt Bart haar weer rustig voor de wagen.

En wat betreft die andere aanspanning, die is meteen weer ingespannen. Je zei zelf dat die weer ontspannen op rust stond. Ik denk niet dat je je schuldig hoeft voelen.
Veel sterkte met alles een plaatsje te geven! En jij ook beterschap!

ooo, wat kan ik me jou gevoel voorstellen, Gelukkig liep het andere paard wel gelijk weer goed voor de wagen, goed dat ze die gelijk weer hebben aangespannen.

Hopen dat tea er niks aan overhoud en dat het veulen lekker blijft zitten waar hij/zij zit. Doe het even lekker rustig aan en lekker troetelen met tea. Al zul je nog benen van rubber hebben en een lijf vol met pijn.

en idd die kar is dan maar bij zaak...die kan je zo weer kopen. tea niet

Tjee Es wat zul jij geschrokken zijn.

Jullie zijn er nog goed vanaf gekomen als ik het zo hoor.
Doe lekker alles op je gemakkie en probeer weer vertrouwen te krijgen.

Thea op laten voelen en je weet hoe het met het veulen zit maar die zal er niet zo makkelijk vanaf komen(heb gekkerer dingen gezien en megemaakt en het is gewoon blijven zitten)

Veel sterkte meid.

Even een knuffel van hier ... wat zul je geschrokken zijn. Gelukkig zijn jullie er alle 4 heel mooi vanaf gekomen.
Maar als je zelf op het nippertje goed er vanaf komt en je paard 2 keer op de grond ligt... wil je dat schuldgevoel dan even van je af proberen te zetten . Als je expres was gaan mennen met een ongeschikt paard en er zelf ook niks van kon, dan kun je je misschien eens achter de oren krabben.
Maar kom nou, Tea loopt braaf en goed voor de wagen, jij kan lekker mennen en helaas, een ongeluk zit in een klein hoekje.
Het veulen zal vast goed komen, zo'n kleintje kan echt heel wat hebben (en is goed beschermd). Sterkte met herstellen van de schrik en de builen, maar houd beetje moed en vertrouwen in jezelf hoor!!

jezusmina, wat een verhaal! natuurlijk ben je geschrokken, alles gaat zo snel. wel mazzel dat het zo goed gaat mt iedereen en dat tea er weer bovenop komt! mijn vriendin had haar kwpner voor de kar staan en die schoot er ook vandoor gene idee hoe het gekomen is gewoon midden op de weg vloog ie er vandoor, toen wou hij een bocht maken en is keihard met zn hoofd en borst op een boom gerent. paard is overleden een week erna aan stress. zie maar hoe het had kunnen aflopen! ik wens jullie veel sterkte!!!

O Esther wat vreselijk . Dan sta je daar, je kan niets doen je ziet je paard gaan.... lijkt me zo erg die momenten te moeten meemaken. Duurt voor je gevoel vast uuuren.

Met Bart ernaast komt het vast wel weer goed met Tea aanspannen. Gelukkig dat het andere paard direct weer kon worden aangespannen. Ook al kun jij er niets aan doen dat Tea tegen hun aanrende, je voelt je toch schuldig. Kan ik me zo goed voorstellen, maar daar kon jij toch echt niet wat aan doen hoor .

Tea's beeb is vast nog wel OK. Bij twijfel zou je het kunnen laten controleren natuurlijk, maar komt vast goed hoor.

Heel veel sterkte, hoop dat je er 's nachts niet te veel van droomt. Knuffel voor jou en Tea

Jeetje Esther wat een verhaal. Ik kan me voorstellen dat er vanalles door je hoofd spookt.
Ik kan wel zeggen je moet je niet schuldig voelen, ongelukken zitten in een klein hoekje en kunnen gebeuren daarom zijn het ook ongelukken..maar ik snap dat het wat anders werkt. Misschien dat je even contact op kunt nemen met de mensen van die andere aanspanning vandaag om er nog eens over te praten. Dat geeft je misschien ook wat lucht.

Veel sterkte en beterschap voor Tea en jezelf. Bart vragen om Tea weer op te pakken straks lijkt mij een hele goede .

Jeetje Es wat een narigheid. Haal jezelf niet van alles in je hoofd hoor. Je ment vaak genoeg om te weten hoe je dingen aan moet pakken en dat dan dit gebeurt is niets anders dan stomme pech.

Tea weer samen met Bart inspannen kan voor haar (en voor jou) natuurlijk nooit kwaad. Allebei weer een beetje vertrouwen krijgen en dat is Bart wel toevertrouwd.

Kom gauw weer van die trillende knietjes en builen af!

He bah wat is dat met al die ongelukken, hebben de paarden het voorjaar in de kop.
Gelukkig zijn jullie alletwee niet al te erg beschadigd, maar ik wil wel geloven dat de schrik er aardig inzit.

Nou kop op hoor.

Ooh wat een schrik! Gelukkig is het nog redelijk goed afgelopen..
Doe maar rustig aan en neem het jezelf echt niet kwalijk...sterkte vandaag!

Ai wat een afschuwelijke avond voor jullie.... maar je moet je niet schuldig voelen hoor zoiets gebeurt je, daar kan je niets aan doen. Gelukkig lijken jullie er allebei nog redelijk afgekomen te zijn. Veel beterschap voor jou en haar !!

Jezus Esther, wat een verhaal! Ik kreeg er helemaal kippenvel van.
Veel beterschap, hopelijk zijn jullie gauw weer de oude.

Jeetje.. dat is schrikken esther! Als ik het zo lees zal het voor de medepartij wel meevallen en zou ik proberen je niet te schuldig te voelen, jij deed het immers ook niet opsettelijk..
Wat betreft je aanspanning snap ik inderdaad niet dat je zomaar los kan komen, het zal inderdaad de metaal moeheid zijn.. maar toch heel onbegrijpelijk, want hoevaak gebeurd zoiets.

Ik hoop voor jezelf dat je het een plekje kan geven, als ik het zo lees zal Thea wel geschrokken zijn maar ik denk dat zij hier wat betreft aangespannen rijden wel goed doorheen komt, alleen nu jij nog.. Sterkte!

Even opnieuw mijn reactie, want hij is verdwenen??

Esther, misschien helpt het als je de anderen van je les even opbelt om te vragen hoe het gaat. Zeker als die ene alweer ingespannen stond zal het waarschijnlijk meevallen en kunnen zij je geruststellen. Ik zou Tea zo snel mogelijk weer voor de wagen laten zetten en dan een paar dagen/weken doorrijden zodat ze weer helemaal de oude is zodra jij er weer klaar voor bent. Fjordenbabies kunnen gelukkig een hoop hebben, hoor!

Jeetje wat een verhaal joh!! Logisch dat je je rot geschrokken bent. Maar voel je niet schuldig hoor, jij hebt hier ook niet om gevraagd en dit soort dingen kunnen nou eenmaal gebeuren helaas!!
Sterkte meis