Ik mocht samen starten met Demelza en Jessica. Dat is voor Orlinde wel fijn, in het begin moet ze altijd een beetje op gang komen en dan is een (of twee) aanjager(s) wel fijn! Wel een zenuwachtige start van de dag. ’s Ochtends prachtig op tijd ingepakt en ingeladen. Net op de snelweg, brug voor onze neus open… kwartier wachten. De start was op het militaire terrein bij Soest, en bij de poort moest iedereen een pasje halen. Dat duurde ook een poosje. Op het terrein bleek het parkeerterrein een eindje lopen van het secretariaat, start en keuringsplek. Eerst paddockje gemaakt en Orlidne uitgeladen. Bleek ze in de trailer haar staart kapot geschuurd te hebben!
Door haar kont onder de achterstang te duwen en dan flink schuren. Ik wist wel dat ze jeuk had, en had vorige week een nieuw anti-jeukspul gekocht maar nu was dus duidelijk dat dat echt niet werkte. 
Van zoiets krijg ik dus spontaan de zenuwen op een wedstrijd. Slaat nergens op, want met rijden zal ze er geen last van hebben, maar toch… raar mens ben ik.Toen melden bij secretariaat en starttijd vragen om met Demelza te kunnen starten. Was gelukkig OK, maar was wel een kwartier eerder dan mijn oorspronkelijke starttijd.
Even de wc op zoeken (zenuwen) en toen de voorbespreking. Toen hadden we nog een kwartiertje om spullen uit te zoeken, zelf wat te drinken en te eten. Mijn lieve groom en bijrijdster Andrea zorgde dat ik ook echt wat binnenkreeg. Haar eerste keer groomen, maar wat was ik blij met haar! Toen opzadelen en alles nog eens checken. Orlinde had lekker hooi staan vreten, die had blijkbaar verder nergens last van. Naar de start, beetje losstappen, voltes, beetje draven.
Met Demelza en Jessica gestart. Orlinde had in het begin wat moeite om hun bij te houden maar ging steeds lekkerder lopen. We hadden afgesproken dat we samen zouden starten maar verder wel zouden zien, dat we wel onze eigen rit reden, niet op elkaar wachten, omdat we niet wisten hoe goed de paarden bij elkaar zouden passen qua tempo.
Ik was van plan na 30-40min draf even 5min te gaan stappen, maar Orlinde wilde achter ze aan blijven gaan. Nou OK, zij weet zelf wel wanneer ze moe wordt en geeft dat meestel ook wel aan. Dus uiteindelijk tot groompunt B (op 12km ofzo) doorgedraafd in flink tempo. Daar stond Andrea met koelwater. Lekker!! Demelza en Jessica waren wat langer bezig met hun grooms, dus ik ging alvast verder, even stappen, ze zouden me toch wel weer inhalen dacht ik. Na 3 minuten kwamen we bij een open stuk stuifzand en Orlinde werd wakker, oortjes erop en ze draafde zelf aan en ging in volle vaart door het stuifzand! Ja, open zand, dat zijn wij wel gewend! Ik moest wel lachen om haar enthousiasme…
In het stuifzand was het “ruiterpad” aangegeven met paaltjes, die dus gewoon in het kale landschap stonden. Een van die paaltjes lag op de grond, was een meter lang ofzo. Een klein onenigheidje over of we nu iets hoger of iets lager daarlangs zouden gaan resulteerde erin dat ze er prachtig mooi overheen draafde alsof het een hindernisbalkje was. Terwijl ze normaal echt niets moet hebben van zulke losse balkjes die geen echte spring-blakjes zijn (eigenwijze fjord).
Nog een groompunt en nog even verder draven. Een kilometer voor de p/a controle gaan stappen en een stuk naast haar gaan wandelen. Ze ontspande lekker, liep te gapen. Tot we, 50m voor de p/a, een rammelende huifkar met haflingers ervoor achter ons aan kregen!
In draf kwamen ze op ons af. Dus niks geen ontspannen paardje met lage hartslag meer, nee, oortjes erop, hoofd in de lucht, dribbelen, want ja, karren zijn leuk!!!! Je mag de laatste 2km voor de p/a niet meer stilstaan of even voltes rijden/ lopen, dus ik baalde flink… nu was haar hartslag weer veel hoger! Bij de p/a Orlinde nog eens goed aangekeken en toch gegokt op meteen aanbieden voor de controle. Voor ze echt geteld werd duurde gelukkig nog een halve minuut en toen was de hartslag 56! Voor Orlinde hoog (normaal 48 ofzo) maar na die huifkar toch wel begrijpelijk. Het mag maximaal 60 zijn.Toen verder, achter een grote KWPN’er aan gehaakt. Die liep een lekker tempo, niet keihard maar wel vlot. Komen we weer bij een groompunt, was ik sneller gegroomd dan zij. Haar grooms stonden nog niet helemaal klaar en zeiden zoiets van ‘jij rijdt zo snel, we hadden je nog niet verwacht’. Antwoordt zij ‘Ik reed helemaal niet zo hard, want die fjord hield me bij!’
Een paar andere mensen, die Orlinde al van een eerdere wedstrijd kenden, proesten het al uit. Dus “die fjord” dacht: we gaan wel alleen verder. Dus weer de route op, niet op haar gewacht, galopje en we vlooooogen.
Oh, heerlijk, daar doe ik het voor! Na 25km nog zo’n galop eruit, en helemaal uit haarzelf. Ontspannen, snel, oplettend over de slingerende paden. Dat is pas genieten! De weken trainen en zenuwen vielen helemaal weg, ik kon alleen nog maar genieten van mijn gele monster.
Ze had door dat we dit stuk op de heenweg ook hadden gedaan, en wist dus dat we richting finish gingen. Nog een groompuntje en daarna weer het militaire terrein op. Daar even een hilarische situatie. Op de heenweg waren we op dezelfde kruising geweest en de bekende en kortste weg terug was rechtdoor (zo kwamen we op de heenweg). Dus Orlinde wilde rechtdoor. Maar de route maakte nog een extra lusje, dus we moesten rechtsaf. En Orlinde zat weer in die heerlijke galop, niet te stoppen… je raad het al: we vlogen gigantisch uit de bocht.
De meiden die daar zaten als controlepost lagen ook in een deuk. 
Uiteindelijk kreeg ik Orlinde naar rechts, wilde ze dus echt niet meer draven he. Echt sikkeneurig gaan stappen…. 
Gelukkig na een stukje toch weer een drafje en even later een galopje (ze is toch wel te overtuigen gelukkig).Verder lekker gedraafd. Ik heb die KWPN’er met berijdster-met-vooroordelen tijdens de rit niet meer gezien
(tot na de nakeuring) en Demelza en Jessica waren ook een stuk achter.Laatste stuk (kilometer) gestapt en gelopen. Bij de finish was ze weer fris en vrolijk, en zo hoort het ook bij endurance! Orlinde afgezadeld, afgespoeld, dekentje op, bak wortels en appels erin. Nakeuring was goed. Alleen een oog was ietsje rood, misschien van stof of stuifzand onderweg. En aan een kant iets minder darmgeluid, maar ja, wat wil je na 3 uur door het bos gerend te hebben, dan zijn je darmen wel weer toe aan wat bijvulling. Ook een A voor de locomotie, terwijl we best wat verharde stukken hadden gehad. Vaak loopt ze daarna wat gevoelig, maar nu dus niet. Toen weer in de paddock met hooi en water. En konden wij ook gaan zitten en relaxen.
Op de prijsuitreiking gewacht…. En we waren 12e! Er waren 63 starts in klasse 1, waarvan 44 goed gefinishd. Relatief veel uitvallers dus. Super goed gedaan dus, dat vond ik al, maar nu bleek dat veel paarden het dus erg zwaar hadden gehad. Orlinde was voor zover ik zag ook de een-na-kleinste deelnemer zaterdag (er was 1 ijslander, die was denk ik nog iets kleiner).
Zondag en gister een rustdagje voor Orlinde. Uitgebreid geborsteld en anti-jeuk spul in haar staart gesmeerd. Maar ze leek nergens last van te hebben, was wakker en vrolijk en draafde aan een los touwtje achter me aan van/ naar de wei. De eerste foto’s op internet gezien (er waren veel fotograven langs de route), leuk!
Er waren veel mensen met fototoestellen
onderweg. Misschien dat Marijke een foto wil plaatsen.Sorry voor 't lange verhaal... Ik zit nog steeds met een grote smile op mijn gezicht…
ik doe geen fjordsport. Dus mijn pony kan dat niet. 
Dus geen paniek.
Tjody STERmerrie, Cadiz STERruin!! 
