Update Saphyra
Geplaatst: ma 29 sep 2008, 22:18
Sorry, ik kom hier veel te weinig, maar de dagen zijn veel te kort om alles te doen wat ik zou willen.
Maar goed weer ff een update van ons.
Ben inmiddels al weer een tijdje aan het rijden, heb die stomme angst die ik na Quinn's geboorte kreeg eindelijk overwonnen. Stap nu zelfs gewoon zonder zadel op dus dat vind ik al heel wat. Maarja het is helaas duidelijk te merken dat m'n rijkunsten door het weinig rijden tot een triest dieptepunt gezakt is. Tijd om binnenkort weer eens les te gaan nemen. Maar eerst werk ik nog even aan wat basisdingen om m'n spieren weer een beetje soepel te krijgen.
Tot zover gaat het eigenlijk wel goed.
Maar ik ben ook erg verdrietig geworden, voel me heel erg schuldig naar mijn paardje. Door m'n bekkenklachten ben ik de laatste 3 maanden van m'n zwangerschap nauwelijks op stal geweest, ook na de bevalling had ik er de eerste tijd nog niet echt de energie voor. M'n verzorgster heeft al die tijd Saphyra gereden en verzorgd. Saphyra zag er al die tijd supergoed uit en ik hoorde steeds van m'n stalgenoten dat het goed met haar ging. Maar sinds ik zelf weer zo'n 3 a 4 keer per week op stal kom onthullen zich steeds meer zaken waarover ik wel kan janken.
Zo vond ik een slofteugel in de kast (heb haar verboden met slof te rijden omdat ze geen rustige hand heeft) en hoorde van diverse stalgenoten dat ze Saphyra martelt met het rijden. Ze trekt haar met de slof helemaal naar beneden en is op die manier al een paar keer samen met Saphyra gevallen. De thiedemann-teugel die ik alleen als extra noodgreep gebruik die heeft zij dus regelmatig in gebruik en dan helemaal ingekort door er een stuk of 6 knopen in te maken, ze trekt haar met halstertouwen naar beneden door die tussen bit en singel te bevestigen.
En dan schijnt ze ook nog van die acties uit te voeren waarbij ze haar sporen in haar buik stampt en gelijktijdig met haar hele gewicht aan de teugel trekt gepaard met een luide schreeuw om de aandacht van anderen te trekken. Zij wil zo laten zien dat ze een temperamentvol paard rijdt.
En dan nog haar grote mond, leugens, geroddel ik word er gewoon misselijk van, ik ben er echt klaar mee.
Mijn stalgenoten hebben steeds geprobeerd om haar wakker te schudden, maar ze kregen alleen een grote mond van haar terug. Mij durfden ze niks te zeggen, maar eigenlijk neem ik het ze toch wel kwalijk want ik was steeds in de veronderstelling dat alles goed ging.
Als je Saphyra ziet dan geloof je ook dat het goed met haar gaat, ze ziet er gezond, vrolijk en verzorgd uit, ook is ze erg lief in omgang en met rijden.
Het stomme is dat m'n verzorgster wel degelijk om Saphyra geeft, ze gaat in weer en wind naar het dier toe, als ik onverwacht wel eens naar stal wandel dan vind ik haar knuffelend met Saphyra in de stal. Ze wil stoer doen en ziet daarbij niet in dat ze op deze manier het dier gewoon mishandeld.
Baal alleen als een stekker met de winter nu voor de deur dat ik zelf niet elke dag kan verzorgen/rijden ivm de kids.
Sorry voor m'n lange verhaal....
Maar goed weer ff een update van ons.
Ben inmiddels al weer een tijdje aan het rijden, heb die stomme angst die ik na Quinn's geboorte kreeg eindelijk overwonnen. Stap nu zelfs gewoon zonder zadel op dus dat vind ik al heel wat. Maarja het is helaas duidelijk te merken dat m'n rijkunsten door het weinig rijden tot een triest dieptepunt gezakt is. Tijd om binnenkort weer eens les te gaan nemen. Maar eerst werk ik nog even aan wat basisdingen om m'n spieren weer een beetje soepel te krijgen.
Tot zover gaat het eigenlijk wel goed.
Maar ik ben ook erg verdrietig geworden, voel me heel erg schuldig naar mijn paardje. Door m'n bekkenklachten ben ik de laatste 3 maanden van m'n zwangerschap nauwelijks op stal geweest, ook na de bevalling had ik er de eerste tijd nog niet echt de energie voor. M'n verzorgster heeft al die tijd Saphyra gereden en verzorgd. Saphyra zag er al die tijd supergoed uit en ik hoorde steeds van m'n stalgenoten dat het goed met haar ging. Maar sinds ik zelf weer zo'n 3 a 4 keer per week op stal kom onthullen zich steeds meer zaken waarover ik wel kan janken.
Zo vond ik een slofteugel in de kast (heb haar verboden met slof te rijden omdat ze geen rustige hand heeft) en hoorde van diverse stalgenoten dat ze Saphyra martelt met het rijden. Ze trekt haar met de slof helemaal naar beneden en is op die manier al een paar keer samen met Saphyra gevallen. De thiedemann-teugel die ik alleen als extra noodgreep gebruik die heeft zij dus regelmatig in gebruik en dan helemaal ingekort door er een stuk of 6 knopen in te maken, ze trekt haar met halstertouwen naar beneden door die tussen bit en singel te bevestigen.
En dan schijnt ze ook nog van die acties uit te voeren waarbij ze haar sporen in haar buik stampt en gelijktijdig met haar hele gewicht aan de teugel trekt gepaard met een luide schreeuw om de aandacht van anderen te trekken. Zij wil zo laten zien dat ze een temperamentvol paard rijdt.
En dan nog haar grote mond, leugens, geroddel ik word er gewoon misselijk van, ik ben er echt klaar mee.
Mijn stalgenoten hebben steeds geprobeerd om haar wakker te schudden, maar ze kregen alleen een grote mond van haar terug. Mij durfden ze niks te zeggen, maar eigenlijk neem ik het ze toch wel kwalijk want ik was steeds in de veronderstelling dat alles goed ging.
Als je Saphyra ziet dan geloof je ook dat het goed met haar gaat, ze ziet er gezond, vrolijk en verzorgd uit, ook is ze erg lief in omgang en met rijden.
Het stomme is dat m'n verzorgster wel degelijk om Saphyra geeft, ze gaat in weer en wind naar het dier toe, als ik onverwacht wel eens naar stal wandel dan vind ik haar knuffelend met Saphyra in de stal. Ze wil stoer doen en ziet daarbij niet in dat ze op deze manier het dier gewoon mishandeld.
Baal alleen als een stekker met de winter nu voor de deur dat ik zelf niet elke dag kan verzorgen/rijden ivm de kids.
Sorry voor m'n lange verhaal....